Gdzie jesteś, Amando?, Ben Affleck

Piękny, nieporadnie poskładany film. Tak można by zacząć i skończyć. Szkoda, że znakomitą prozę Lehanego zaadaptował człowiek ambitny, lecz jednak niepewny siebie (Ben Affleck). Połamano scenariusz, pokiereszowano wątki… I tylko piękne ujęcia oraz dramat oryginału ratują ten film.

Z Angeli Gennaro zrobiono li tylko płaczliwy ornament detektywa Kenziego. W książce piękna klamra z ich dzieckiem w tle jest dramatem autonomicznym, w filmie, tych partii pozbawionym, finał ich związku trąci tanim melodramatem. „Ser” Olamon nie siedzi za kratami, ważny dla twistu monolog Broussarda brzmi sztampowo… Znać łopatologiczną wykładnię scenarzystów (Affleck i Aaron Stockard): w powieści gęsta proza dopełniała fabularną prostotę, na ekranie widać uproszczenia i dłużyzny…

Mimo to jednak film poznać warto, wszak znakomicie wyartykułował zamysł i oryginalność wizji Lehanego. Ikony detektywa są tu namacalnie inne od tych, do których przyzwyczaił nas gatunek. To para trzydziestolatków, w dresach, piżamkach i gaciach. Nie są cyniczni i twardzi, a „miastowi” na wskroś: to „ziomale” z sąsiedztwa, obeznani z każdym barem, zaułkiem, znający każdy pisk dzieciaka na ulicy. Miasto zresztą – szarą dzielnicę Bostonu, Dorchester – uchwycono na teledyskową modłę kina Spike’a Lee: zwyczajni mieszkańcy, zwyczajne rodziny, zwyczajne, pełne zgiełku ulice. Dzieciaki, zapalczywe młokosy, mamusie na schodach i parapetach. Sąsiedzi, muralesy, policyjne patrole… Piękne, bo niezafałszowane urban noir, ujmowane kadrami z samochodu, tętniące zwyczajnością, na tle której historia uprowadzonej dziewczynki brzmi mocno i przejmująco.

Casey Affleck (brat reżysera) i magnetyczny Ed Harris (Broussard) to duet, który rządzi filmem. Wielka szkoda zmarginalizowanej roli Angeli, w książce przecież – w kulminacji – najważniejszej. Szkoda nieporadności w wyborze gatunkowych rozwiązań: ni to obyczaj, ni to sensacja, ni to kryminał...  Stąd jednak pozostanę przy oryginale, a film – bliski ideału, gdyby go odrobinę okrzesać – polecam z obowiązku, sentymentu, i ogromnego szacunku dla mistrzowskiej prozy Lehanego.