Gore (zamiennie ze splatter)

Podgatunek horroru filmowego bazujący na bardzo dosłownej ikonografii przemocy; jego założeniem jest nie tyle straszyć, co wzbudzać obrzydzenie i szok. Poetyka gore (z ang. „posoka”) koresponduje z innymi podgatunkami horroru, jak slasher (eliminacja kolejnych jednostek spośród grupy bohaterów), snuff (tzw. „kino ostatniego tchnienia”, eksplorujące  sceny gwałtu, tortur etc.) czy filmy mondo (reportażowe wycinki rzec rzeczywistych scen śmierci). Za praojca uważa się tu Hershella Gordona Lewissa, produkującego pierwsze realizacje gatunku już w latach 60.

Jednak de facto  palma pierwszeństwa przypada tu japończykom, dokładnie Nobuo Nakagawie. Ten mistrz filmowych kaidanów – tradycyjnych opowieści o duchach, w 1960 roku zrealizował „Jigoku” (Piekło), moralistyczną przypowieść, której główną atrakcją było ukazanie tytułowego buddyjskiego piekła do którego trafiają po śmierci bohaterowie. Obrazy męczarni zadawanych grzesznikom szokowały okrucieństwem i dosłownością, nieprzygotowani widzowie mogli zobaczyć miedzy innymi przecinanie wielką piłą na pół, obcinanie kończyn i języka, szyje przebite stalowymi prętami.     

Rozkwit gore i ustalenie kanonicznych zasad nastąpił dekadę później dzięki obrazom Georga Romero (długo kontynuowany cykl o „żywych trupach”); we Włoszech gore znalazł grunt wyjątkowo podatny u całego pokolenia reżyserów (np. Umberto Lenzi).

Literacko elementów gore można doszukiwać się u wybranych autorów operujących dosłownością opisu – np. Graham Masterton, bardziej zaś Clive Barker, jednak przyjęło się wiązać to określenie głównie z kinematografią.

 

 

Udostępnij artykuł