Okiem bibliotekarza: Kobiet mafii, Diane Ducret
Kobiety mafii
W czasach jazzu i prohibicji
Ameryka lat dwudziestych i trzydziestych minionego wieku to czasy prohibicji, jazzu, wyjątkowo brutalnych porachunków gangsterskich i pięknych kobiet, z którymi nie zawsze należało się przyjaźnić. Przestępczość zorganizowana nie jest tylko domeną mężczyzn. Królowa gangu szantażystów Helen Julia Godman, Margaret Collins zwana Pocałunkiem Śmierci, członkini gangu Dillingera Mary Evelyn Frechette czy Bonnie Elizabeth Parker to tylko te najbardziej znane. Ich mężczyźni raczej nie umierali w łóżku. Jeśli nie ginęli od policyjnych kul, kończyli swój żywot jako skazańcy, a czasem opuszczali więzienne mury schorowani, zmęczeni życiem.
Margaret Collins, zwana Pocałunkiem Śmierci albo zwyczajnie, Czarną Wdową, zostawiła za sobą szpaler nieboszczyków. Co ciekawe, zła sława nie odstraszała od niej zakochanych mężczyzn. Siostry Ada i Minna Everleigh zbudowały najlepszy i najpiękniejszy przybytek rozkoszy. Ów ekskluzywny burdel, z którego korzystała wyłącznie śmietanka towarzyska i, rzecz jasna, gangsterzy, których było na to stać, przynosił siostrom krociowe zyski. Kiedy władza nakazała jego zamknięcie, siostrzyczki „na wczesnej emeryturze” (jedna miała wówczas 47, a druga 45 lat) kupiły domek w Nowym Jorku i pędziły tam żywot zamożnych, spokojnych obywatelek. Co ciekawe, prowadziły… klub czytelniczy.
Kiedy mężczyźni krwawo walczyli o wpływy na rynku przemytu alkoholu, kobiety znakomicie odnajdywały się w nietypowych dla pań sytuacjach. Robiły interesy, wspomagały swoich mężczyzn, a niektóre, jak prześliczna Bonnie Parker, świetnie posługiwały się bronią. Mimo grozy, jaka otaczała działalność Bonnie i Clyde’a, historia ich miłości wzrusza. Morderczy duet rozsławił film Arthura Penna, wprawdzie nakręcony w 1967 roku, ale wciąż oglądany z zapartym tchem przez kolejne pokolenia widzów. Główne role zagrali w nim znakomici aktorzy, Faye Dunaway i Warren Betty. Francuski bard Serge Gainsbourg nagrał wraz z Brigitte Bardot piękną balladę o Bonnie i Clydzie. A jednak warto poczytać o nich w książce Diane Ducret, dowiedzieć się, jak wyglądało zwyczajne-niezwyczajne codzienne życie w gangu Barowa, w którym oprócz wspomnianej pary znaleźli swoje miejsce brat Clyde’a z żoną. Jak wyglądała ich droga ku nieuchronnej zagładzie?
Inna rolę odgrywały żony i kochanki słynnych gangsterów. Anna, żona Johnny’ego Torrio, była panią domu w pełnym tego słowa znaczeniu. Nie wtrącała się w „interesy” męża. Przy niej gangster zapominał o swojej niebezpiecznej „pracy”, jak mówią przekazy: punktualnie o osiemnastej stawiał się na kolację, a wieczory spędzał z żoną na pogawędkach i czytaniu książek. Mae Capone, żona Ala, była Irlandką, przez co włoska rodzina męża ją postponowała. Trudne stosunki z teściową i nie mniej trudna „praca” Ala stanowiły duże przeszkody, Mae jednak świetnie sobie radziła. Także z reporterami, którzy po uwięzieniu Ala w Alcatraz nie dawali jej spokoju.
Książka Diane Ducret jest interesująca z wielu powodów. Najważniejszy to historia gangsteryzmu z punktu widzenia uczestniczących w nim kobiet: tych, które stały „z boku”, u boku swych mężczyzn o przestępczych życiorysach, i tych, które były w oku cyklonu. Korzystając z wielu źródeł historycznych, autorka stworzyła książkę niebanalną, przynoszącą czytelnikowi sporo wiedzy o przestępczyniach mniej znanych, a także garść nowych faktów o znanych sprawach kryminalnych w latach ogólnoświatowego kryzysu. Książka napisana jest barwnym, soczystym językiem, jest też ilustrowana fotografiami z epoki, co znacznie podnosi jej walory poznawcze.