• Długo oczekiwany powrót komisarza Jakuba Mortki!
• Kryminalna intryga pretekstem do odniesień do współczesności: covid, śmierć starszych ludzi, narażanie życia lekarzy, świat gier komputerowych, kryzysy tożsamościowe najbliższych, portret warszawskiego półświatka.

Długa jesienna noc w Warszawie. W Komendzie Stołecznej Policji na kolejne przesłuchanie oczekuje mężczyzna, który jest świadkiem w sprawie zabójstwa. Co do tej pory powiedział? Co zataił? Do czego nie chce się przyznać? Młoda dziewczyna po raz pierwszy w życiu wychodzi na ulicę, żeby zarobić na utrzymanie. Ciągle się waha, ale potrzebuje pieniędzy dla swojego małego syna. Kogo spotka tej nocy? Jaką decyzję podejmie? Po mieście w białym, terenowym samochodzie krąży mężczyzna, który wie, że to jest jego ostatnia noc na wolności. Ma tylko jeden cel. Zabić tak wiele osób, jak to tylko możliwe. Kto jeszcze padnie jego ofiarą? I jest jeszcze komisarz Jakub Mortka, który staje przed największym wyzwaniem w swoim życiu. A stawką są najbliższe mu osoby. Jak daleko jest się w stanie posunąć, żeby ich ocalić? To będzie długa noc. Dla nich wszystkich. Najważniejsza noc w ich życiu.

„Długa noc” to szósta część cyklu o komisarzu Jakubie Mortce, ale też nowe otwarcie dla kolejnych powieści. Po kilku latach pracy w Brukseli komisarz Mortka wraca do Polski. Wiele się zmieniło: dawna podwładna jest teraz jego zwierzchniczką, są nowi ludzie i nowe przepisy. Stare przyzwyczajenia Mortki nie wszystkim będą się podobać, bo komisarz najbardziej lubi działać solo. Najważniejsze jednak, że jest dalej skuteczny i być może powrót „na chwilę” okaże się zmianą na dłużej.     

Wojciech Chmielarz (ur. 1984) – autor kryminałów, dziennikarz, laureat Nagrody Wielkiego Kalibru (2015) i Wielkiego Kalibru Czytelników (2019), dziewięciokrotnie nominowany do tej nagrody. Autor cyklu powieści o komisarzu Jakubie Mortce: Podpalacz (2012), Farma lalek (2013), Przejęcie (2014), Osiedle marzeń (2016), Cienie (2018) i cyklu gliwickiego: Wampir (2015), Zombie (2017) i Wilkołak (2021), postapokaliptycznej powieści Królowa głodu (2022) oraz thrillera psychologicznego Żmijowisko (2018), za który otrzymał nagrodę Złotego Pocisku i Grand Prix Warszawskiego Festiwalu Kryminalnego. Powieść została zekranizowana dla Canal+. Po niej ukazały się kolejne thrillery – Rana (2019) i Wyrwa (2020) oraz powieści sensacyjne: Prosta sprawa (2020) i Dług honorowy (2021 – wyróżniona Grand Prix Warszawskiego festiwalu Kryminalnego). Mieszka z rodziną w Warszawie.

FRAGMENT

Sucha po raz kolejny tej nocy przekroczyła próg pokoju przesłuchań. Gunther wyglądał, jakby spał. Głowę miał opuszczoną, ręce splótł na piersi. Lekko się kołysał w rytm powoli unoszącej się i opadającej klatki piersiowej. Policjantka podeszła do stołu, przesunęła krzesło, specjalnie szurając nim po podłodze. Usiadła. Mężczyzn podniósł wzrok i zamrugał, jakby nie do końca wierzył, że znowu ją widzi. 

– Drzwi były zamknięte – oznajmił nieoczekiwanie. 

Wydawał się zmęczony i zrezygnowany. Sucha wiedziała z doświadczenia, że to jest ten moment, kiedy trzeba milczeć. Pozwolić wygadać się przesłuchiwanemu, który w takich przypadkach zazwyczaj mówi więcej niż wtedy, gdy się go dociska. 

– Bo o to wam chodzi. Po to całe to przedstawienie, prawda? Nie odpowiedziała, ale nie przejął się tym.

– W nocy była ta awantura – kontynuował. – Zresztą pani sama wie. Kłócili się z tym chłopakiem, który w końcu go zabił. Wtedy tego nie wiedziałem, ale przeszkadzały mi te hałasy. Rano się obudziłem, ciągle wkurzony, bo się przez niego nie wyspałem. Wiem, zaraz pani powie, że przecież była sobota. Mogłem spać, do której tylko sobie życzę. Ale ja tak nie potrafię. Codziennie budzę się mniej więcej o tej samej porze. Potem nie mogę już zasnąć. 

Przerwał na kilka sekund, jakby próbował sobie przypomnieć, jak dokładnie wyglądał tamten poranek, i tym razem niczego nie pominąć. 

– Ubrałem się. Wyszedłem po pieczywo. Kiedy mijałem jego drzwi, przypomniałem sobie o tej nocnej awanturze. Przyszło mi do głowy, że to dobry moment, żeby powiedzieć mu, co o nim myślę. I o tych awanturach, imprezach, o tym, jak się zachowuje, i o wszystkich innych rzeczach. Zapukałem. Nikt nie otwierał. Zapukałem jeszcze raz, a potem nacisnąłem klamkę. To był impuls po prostu. Nawet o tym nie myślałem. Ale drzwi się otworzyły. To wszedłem do środka. I może mi pani nie uwierzyć, ale złość od razu mi przeszła. Bo w tym mieszkaniu była cisza, taka inna cisza, nieprzyjemna. Od razu wiedziałem, że stało się coś złego. Zawołałem go, powiedziałem, kim jestem, ale nikt mi nie odpowiedział. Wszedłem głębiej i zaraz go zobaczyłem. Martwego. 

Nabrał w płuca powietrze, a potem wypuścił je z ciężkim westchnieniem, jakby właśnie zrzucał z ramion straszny ciężar. 

– Nie wiem, dlaczego skłamałem o tych drzwiach, dlaczego powiedziałem, że były uchylone. W końcu nie zrobiłem niczego złego, nie włamałem się ani nic, ale... Nie wiem. Może chodziło mi o to, że nie chciałem wyjść na tego sąsiada furiata. Wie pani, tego, co się zawsze wszystkich czepia. Albo... Nie... Nie wiem. W każdym razie tak powiedziałem, a potem się tego trzymałem. Przepraszam. 

Sucha poczekała jeszcze chwilę, by upewnić się, że skończył mówić. Nie spodziewała się, że rozmowa podąży w tę stronę. Przyszła tutaj, nie do końca wiedząc, jak nią pokierować. (…)

– Chciałby pan zadzwonić do żony? – zapytała. – Wie pan, żeby się nie martwiła. Jest już w końcu dość późno. 

Na jego twarzy odmalował się wyraz zaskoczenia. Zerknął na zegarek na przegubie, a potem pokręcił przecząco głową. 

– Jest pan pewien?

– Tak. Raczej już śpi – stwierdził.

– Nie chce jej pan budzić? To miłe.

– Nawet gdybym zadzwonił, to wątpię, żeby odebrała. Śpi jak zabita.

Zmarszczyła brwi w udawanym zaskoczeniu.

– Naprawdę? To dziwne.

– Dlaczego?

– Niedawno straciliście syna, prawda? Po czymś takim spodziewałabym się raczej, że jego matka nie będzie w stanie zmrużyć oka. 

Gunther wyglądał teraz na zdezorientowanego. Spojrzał w kierunku lustra weneckiego, jakby oczekiwał, że ktoś po drugiej stronie wyjaśni mu, co właściwie się dzieje.

– Początkowo tak było. Dostała proszki. Mocne – wyjaśnił, a w jego głosie pojawiła się podejrzliwość.

Minął już ten moment, kiedy zbierało mu się na zwierzenia. 

Znowu był spięty. Znowu szykował się do odparcia ataku. Ale to nie miało już żadnego znaczenia. Był dokładnie tam, gdzie chciała, żeby był. 

– Gdzie był pan w nocy, kiedy zginął Tymoteusz Kot? – zapytała suchym, nieprzyjemnym tonem. 

– W domu. Nigdzie nie wychodziłem. Mówiłem już to.

– Ktoś to może potwierdzić?

– Moja żona. Przecież wiecie.

– Ta sama, która każdego wieczora łyka tabletki na sen i śpi po nich tak mocno, że nic nie jest w stanie jej obudzić? 

Gunther zadrżał. W jego spojrzeniu najpierw pojawił się gniew, a potem uraza. Potrafiła go zrozumieć. Przyznając się do tego, że sam otworzył drzwi, wyciągał do niej rękę, a ona, zamiast ją przyjąć, po prostu go ugryzła. Nie miała oczywiście z tego powodów najmniejszych wyrzutów sumienia. Ciągle była policjantką, a to ciągle było przesłuchanie. Czasami trzeba ugryźć. 

– Co pani sugeruje? 

– To, że pańskie alibi jest do dupy i nie ma nikogo, kto by potwierdził, że spędził pan noc z żoną we własnym mieszkaniu. Kto wie, może ta awantura pomiędzy chłopakami faktycznie pana zezłościła, tyle że nie poszedł pan przemówić Tymoteuszowi do rozumu rano, a w środku nocy. Wszedł pan do mieszkania, zaczął mu wyrzucać, on odpyskował. A pan jest porywczym człowiekiem, prawda? Coś się stało. Stracił pan nad sobą panowanie i doszło do nieszczęścia. 

Zagryzł zęby tak mocno, że aż zadrżały mu policzki. 

– Spędziłem tamtą noc u siebie w mieszkaniu. Żona może potwierdzić. 

Udostępnij