Gdzie diabeł mówi dobranoc

„Bez powrotu” to trzecia część serii detektywistycznej autorstwa amerykańskiej pisarki Lisy Gray. Poprzednie części zostały przyjęte przez czytelników entuzjastycznie, pod czym sama mogę się podpisać. 

Jessica Shaw, prywatna detektyw, prowadzi tryb życia, który śmiało można nazwać koczowniczym. Nie umie zapuścić korzeni w jednym miejscu. Tym razem trafia do Venice w Los Angeles. Udaje się jej chwycić posadę w agencji detektywistycznej dawnego znajomego, Matta Connora. Pierwszą sprawą, jakiej podejmuje się Shaw, jest zaginięcie młodej malarki, Laurie Simmonds. Policja szybko wyklucza udział osób trzecich. Wiele wskazuje na to, że dziewczyna, chcąc uwolnić się od zaborczej matki, po prostu opuściła rodzinne miasto. Coś jednak w takim rozwiązaniu sprawy nie pasuje detektywom. Zwłaszcza kiedy okazuje się, że rok i dwa lata temu w podobny sposób zniknęły asystentka prawna Amanda Meyers oraz gospodyni domowa Mallory Wilcox. Dodatkowo bliscy zaginionych wydają się nie do końca szczerzy i mało zainteresowani powrotem kobiet. 

Kluczem do rozwiązania zagadki okażą się sprawa sprzed trzydziestu lat – zaginięcie kelnerki i samotnej matki Dei Morgan, pewne studenckie bractwo oraz miejsce, które łączy wszystkie poszukiwane kobiety: najbardziej oddalona od miasta autostrada Twentynine Palms. 

„Wciąż jechali przed siebie. Zabudowa coraz bardziej się przerzedzała, wśród pustynnych zarośli pojawiały się już tylko pojedyncze osamotnione budynki lub przerdzewiałe przyczepy. Minęli znak drogowy, ostrzegający: «Najbliższa stacja benzynowa: 160 kilometrów». Podróżowali w ciszy”.

Pustynne tereny Kalifornii kryją w sobie wiele tajemnic oraz… ciał. Oddalona o dziesiątki mil od Los Angeles autostrada Twentynine Palms. Odległy motel Tranquility, do którego idealnie pasuje określenie „na końcu świata”. Odludna, pozbawiona śladów człowieka pustynia Mojave. Doskonałe tło dla zbrodni. W liczbie mnogiej. Zbrodni, z którymi mierzyć będzie się Shaw. Niełatwo znaleźć wspólny mianownik między czterema różnymi kobietami oraz kilkoma płaszczyznami czasowymi. A propos tych płaszczyzn: Gray upodobała sobie lokowanie rozwiązania zagadki kryminalnej w przeszłości. Pierwsza część tego cyklu odwołuje się do dzieciństwa głównej bohaterki, w drugiej sięgamy do lat osiemdziesiątych, trzecia przenosi nas trzydzieści lat wstecz. Autorka prowadzi więc czytelnika po meandrach dawnych wydarzeń oraz wspomnień.

 Jest w „Bez powrotu” także element, za którym nie przepadam w kryminałach czy thrillerach, a mianowicie romans. Boję się zbyt cukierkowego lub sztampowego potraktowania tematu. Gray chyba jednak patrzy na tę tematykę w książkach kryminalnych podobnie jak ja i potraktowała wątek miłosny jedynie jako niewielki przerywnik, pozbawiony przesłodzenia czy banału.

Recenzując poprzednią część tego cyklu, wspomniałam, że mamy do czynienia z powieścią detektywistyczną. Może „wskrzeszenie” gatunku to zbyt mocne określenie, ale z pewnością autorka sięga po typ powieści kryminalnej, który ostatnimi czasy nieco się zakurzył. I wychodzi jej to bardzo dobrze! Powtórzę więc za moją recenzją poprzedniej części przygód Shaw: to świetna powieść ze świetnie naszkicowaną główną bohaterką oraz intrygą, która nawet na chwilę nie nuży czytelnika. Lisa Gray gna pustynną autostradą do mety, z każdą stroną mocniej dociskając pedał gazu.

Udostępnij