Są rany, które się nie goją

Samochód tkwił w ciasnej bliźnie między drogą a krawędzią lasu, ukryty w mroku przed wścibskim wzrokiem gapiów. Noc zaciągnęła szczelnie zasłony i uparcie strzegła swoich tajemnic. Niebo w oddali przecięły ostatnie salwy strzałów. 

Nie mogłam nie zacząć recenzji od tego cytatu. To dwa pierwsze zdania prologu. Przeczytałam je co najmniej dwukrotnie i już wiedziałam, że książka zapowiada się dobrze. Autor świetnie bawi się językiem i potrafi się nim posługiwać. W powieści znajdziemy wiele fragmentów podobnych powyższemu – pełnych pięknych metafor i plecionek słownych. 

Spod rozbitej maski wydostawał się czarny gryzący dym. Wędrował ku niebu i gęstym kokonem otulał korony pochylonych nad szosą drzew. Zroszona topniejącym śniegiem szosa kręciła w lesie zgrabne piruety, ciągnąc się niczym szarfa zaplątana wokół gałęzi.

To nadal pierwsza strona! Jeśli chodzi o język, książkę czyta się rewelacyjnie. Wszystko jest dopracowane, spójne i poprawne. 

A teraz krótko o fabule. Małżeństwo wracające do domu po imprezie sylwestrowej spotyka na pustej drodze w środku nocy przestraszoną, młodą dziewczynę. Okazuje się, że uciekła po wypadku z samochodu prowadzonego przez policjanta Błażeja Urygę. Na domiar złego w należącym doń budynku gospodarczym ekipa śledczych odnajduje zwłoki innej kobiety. Policjanci, z Robertem Kreftem na czele, rozpoczynają dochodzenie. Szybko wychodzi na jaw, że sprawy te łączą się nie tylko ze sobą, lecz także z przeszłością komisarza Krefta. Mimo trudności policjant kontynuuje dochodzenie. Staje się to dla niego niejako osobistym porachunkiem i rozliczeniem z własną przeszłością. Co jakiś czas w tekście pojawiają się zresztą fragmenty pisane z perspektywy policjanta sprzed dwudziestu pięciu lat. Nakierowują one czytelnika, pozwalają dostrzec związek między dzieciństwem komisarza a obecnymi wydarzeniami.

Powieść Przemysława Żarskiego nie jest kryminałem, w którym co chwilę następują zwroty akcji i podążamy za śladami krwi. Co prawda znajdziemy tu kilka trupów, ale według mnie główny akcent został położony gdzie indziej. Najmocniejszą stroną tej książki jest psychika bohaterów, ich codzienne zmagania, problemy, rozliczanie się z demonami przeszłości, ale i walka z trudną teraźniejszością. 

I to właśnie ta walka trzymała mnie, jako czytelnika, w największym napięciu. Warto dodać, że problemy dotyczyły nie tylko komisarza Krefta, ale i  innych bohaterów. Dzięki temu wzbudzają oni empatię, pozwalają się wczuć i przeżywać wszystko razem z nimi. Tym, co zawsze nieco mnie mierzi w postaciach policjantów w kryminałach, jest ich sztampowość – zazwyczaj to samotny facet (rozwodnik lub wieczny singiel), niepotrafiący zaangażować się w głębszą relację, stawiający pracę na pierwszym miejscu i wciąż przeżywający trudne dzieciństwo. Mimo że Robert Kreft idealnie wpisuje się w ten schemat, w „Bliźnie” zeszło to na dalszy plan, za co należą się autorowi wyrazy uznania. Stworzył świat, który mimo drobnych mankamentów wciąga. 

Warto nadmienić, że to druga część serii z Robertem Kreftem. Prowadzone przez ekipę śledztwo wiąże się z wydarzeniami opisanymi w pierwszym tomie, zatytułowanym „Ślad”. „Blizna” została jednak skonstruowana tak, by dało się ją czytać w oderwaniu od poprzedniej części. Niemniej jednak uważam, że warto sięgnąć do początku serii, aby w pełni zapoznać się z historią i mieć pełen ogląd, zarówno jeśli chodzi o prowadzone śledztwo, jak i przeszłość bohaterów. 

Książki Przemysława Żarskiego nie da się odłożyć. Ja z niecierpliwością czekam na kolejny tom. Mało tego – mam zamiar nadrobić pierwszy. A to, że czytając środkowy tom serii, miałam ochotę natychmiast wrócić do początku, oznacza, że autor niewątpliwie wykonał fantastyczną robotę. 

Udostępnij