Mężczyzna z lasu

Harlan Coben pisze od 25 lat i w tym czasie zdobył rzesze fanów bez mała na całym świecie. Przekonał do siebie czytelników umiejętnie budowanym napięciem, ciekawymi bohaterami i zaskakującymi zakończeniami. Czy w najnowszej powieści pisarza, zatytułowanej „Chłopiec z lasu”, również znajdziemy wszystkie te elementy?

W New Jersey znika nastolatka. To wyśmiewana w szkole outsiderka z rodziny, którą moglibyśmy nazwać skomplikowaną – dlatego nie wszyscy przejmują się jej zniknięciem. A właściwie smutna prawda jest taka, że nie interesuje się nim nikt. Jedynie kolega Naomi ze szkoły, Matthew, mówi o zniknięciu swojej babci, Hester Crimstein. Tak się składa, że Hester to uznana prawniczka, która szybko dostrzega, że wnuczek nie mówi jej wszystkiego i za zniknięciem Naomi kryje się coś więcej. Postanawia więc odkryć prawdę i prosi o pomoc niejakiego Wilde’a. A kiedy ten angażuje się w sprawę, wydarzenia nabierają rozpędu. 

Powieść rozkręca się jednak dosyć powoli, długo poza zaginięciem nastolatki i prywatnym śledztwem Hester w tej sprawie nie dzieje się nic. Coben wykorzystuje to, żeby zarysować tło i wciągnąć czytelnika w stworzony przez siebie świat, a także przekonać go do bohaterów. Po pierwsze zatem: Wilde. To tytułowy „chłopiec z lasu”, niemniej tytuł może być mylący, bo Wilde już dawno jest dorosły. Jako kilkulatek został odnaleziony w lesie. Nigdy się nie dowiedział, skąd pochodzi i jaka jest jego historia, pamięta jedynie, że włamywał się do okolicznych domów, by znaleźć jedzenie i przeżyć, i przez wiele tygodni (a może miesięcy lub nawet lat?) ukrywał się wśród drzew, unikając ludzi. Pamięta też swojego jedynego przyjaciela z tego okresu, Davida. Tak się składa, że David to syn Hester i ojciec Matthew – i stąd właśnie związek Wilde’a z rodziną Crimsteinów. Teraz mężczyzna wiedzie spokojne, dorosłe życie. A w swojej ostrożności, niezależności i swoistym niedopasowaniu do współczesnego świata mocno (chwilami może aż nazbyt mocno) przypomina Jacka Reachera.  

Wilde nie jest jednak głównym bohaterem tej powieści (wbrew temu, co mógłby sugerować tytuł). Jeśli już, jest jej współbohaterem – obok Hester. I właśnie tę postać uważam za największy atut powieści. Tworząc ją, Coben pokazał, że siedemdziesięciolatka może cieszyć się życiem w sposób inny niż bawienie wnuków – niby to oczywistość, a jednak wielu ludzi wciąż zdaje się o tym zapominać. Hester to silna kobieta, która nie boi się konfrontacji. Jako prawniczka prowadzi własny program w telewizji, jest błyskotliwa i niezależna. I na każdym kroku udowadnia, że siedemdziesiątka to nie czas na wybieranie stroju do trumny, a na cieszenie się wolnością – tyle że w dojrzały sposób, bo z bagażem doświadczeń. 

Z pewnością nie uznam „Chłopca z lasu” za najlepszą powieść Cobena, bo moim zdaniem szwankuje tu nieco tempo. To nie jest książka, w której od pierwszych stron pędzimy przez opowiadaną historię jak rollercoasterem; jeśli już, to raczej powoli rozsmakujemy się w atmosferze opowieści, niczym w domu strachów. Niemniej przekonuje mnie do tej książki kilka elementów. Pierwszy to opisana już kreacja bohaterów – polubiłam Hester i Wilde’a na tyle, że jeśli pojawią się w kolejnych powieściach Cobena, z pewnością po nie sięgnę. Drugi: fakt, że historia Naomi szybko okazuje się tylko pretekstem do opowieści o świecie wielkiej polityki i sekretach z przeszłości, które nie pozwalają o sobie zapomnieć. Amerykański pisarz nie bez powodu bywa nazywany „mistrzem zwrotów akcji” i tych też w jego najnowszej książce znajdziemy sporo. Poszczególne wątki tej opowieści łączą się w zaskakującym zakończeniu, bo raz kolejny udowadniając, że Coben wie, co robi. A wszystko to osnute wokół gorzkiej prawdy: „można się uodpornić na okrucieństwo. Można uznać, że jest normą. Można je zaakceptować i robić swoje”. 

Udostępnij