W pogoni za ideałem

Joanna Opiat-Bojarska nie jest debiutantką wśród autorów kryminałów: ma na pisarskim koncie kilka powieści, z których większość składa się w powieściowe cykle. „Chodź za mną” to jednak tzw. stand alone, czyli odrębna, pojedyncza historia. Bardzo wciągająca, trzeba dodać.

Znam inne książki Joanny Opiat-Bojarskiej i choć mi się podobały, do wszystkich miałam jedno generalne zastrzeżenie: zbyt dużo grzybów w barszczu. Autorka żongluje wątkami, wprowadza kolejne postaci, gromadzi tematy – i często rozmywa przez to istotę swoich powieści. Dlatego lektura „Chodź za mną” mnie ucieszyła. Akcja ogranicza się tutaj do dwóch wątków: trójkąta (choć chyba bardziej adekwatne byłoby słowo „wielokąt”) miłosnego i współczesnego życia – czy raczej iluzji życia – w sieci. Dodatkiem, ale świetnie dopełniającym całość i mającym istotne znaczenie dla fabuły, jest próba pokazania świata z perspektywy niewidomego. Dzięki tej „kondensacji” historia wybrzmiewa dokładnie tak, jak powinna wybrzmieć.

Główną bohaterką „Chodź za mną” jest Ewa. Kobieta z idealnym życiem. To znaczy: idealnym życiem na Instagramie, bo kiedy zajrzeć pod powierzchnię, przestaje być ładnie. Iluzje zaś mają to do siebie, że łatwo je rozwiać. W życiu Ewy idealny obrazek zaczyna pękać po pewnym wypadku. 

Dziś Ewę wkurzał ten idealny świat. Zwykle pasowała do niego i miała w nim mnóstwo znajomych, ale teraz, gdy leżała z tłustymi włosami, otoczona zużytymi chusteczkami higienicznymi, okazywało się, że nie ma nikogo, do kogo mogłaby zadzwonić i najzwyczajniej w świecie ponarzekać na złe samopoczucie.

Muszę jednak przyznać, że początek nie zapowiadał tak wciągającej historii, dlatego cieszę się, że nie mam w zwyczaju porzucać książek po pierwszym rozdziale. Kieruje mną chyba nieuleczalna nadzieja, że dalszy ciąg rzuci mnie na kolana. Zdarza się to rzadko, a jednak nadal doczytuję książki do końca, czasami przeklinając pod nosem. Tym razem nie przeklinałam. Bo choć pierwsze rozdziały „Chodź za mną” nieco mnie zniechęciły – sugestią, że trzymam w rękach thriller erotyczny, a nie jest to gatunek, który lubię – zaraz potem fabuła wyraźnie skręciła i zaczęło być interesująco. Ostatecznie powieść sytuuje się na styku thrillera psychologicznego i sensacji. Owszem, jest tu trochę romansu. Ale uczucia są przecież jednym z najważniejszych motywów zbrodni, czyż nie?

Autorka szybko wciąga czytelnika w świat Ewy. Miejscami nierówny styl – czasami zaskakujący bardzo trafną frazą, a parę stron dalej męczący zdaniami rodem z Wikipedii – wynagradza umiejętną konstrukcją fabuły. Krótkie rozdziały dynamizują akcję, a zmieniająca się niczym w kalejdoskopie perspektywa wymusza na czytelniku skupienie. No i jeszcze jedno:  Joanna Opiat-Bojarska buduje postaci, które są jakieś. Można ich nienawidzić, można je lubić i im kibicować, ale trudno przejść obok nich obojętnie. I choć może trochę za dużo w tej książce psychopatów i socjopatów, są potrzebni tej historii.

Cieszy mnie również, że Joanna Opiat-Bojarska dołączyła do grona autorów, którzy zwracają uwagę na niebezpieczeństwa związane z życiem w sieci. Może i spostrzeżenia Ewy na ten temat są truizmem, ale co z tego? Niby każdy z nas zdaje sobie sprawę, że Instagram nie pokazuje prawdziwego życia, że to tylko wycinki idealnych momentów, które czasem były jedynie podkręcaniem rzeczywistości, a czasem całkiem wymyśloną kreacją. A jednak wrzucamy ładne zdjęcia, dobieramy odpowiedni kadr i filtr… Czy nie po to, by spodobać się innym, zdobyć serduszka czy lajki? I choć przez chwilę poczuć, że nasze życie jest bliskie ideału?

Udostępnij