Brudny, zły i brzydki świat

Po każdą kolejną powieść Dennisa Lehane’a sięgam z podekscytowaniem, bo wiem, że będzie to literacka uczta, ale też z lękiem, że znowu przyjdzie mi się zetknąć ze światem, w którego istnienie wygodniej jest nie wierzyć.

Cenię tego autora chyba najbardziej spośród wszystkich współczesnych amerykańskich pisarzy kryminalnych. Ostatnio postanowiłam pouzupełniać zaległości w lekturach jego powieści. „Ciemności, weź mnie za rękę” to druga po „Wypijmy, nim zacznie się wojna” część cyklu z parą prywatnych detektywów Patrickiem Kenzie i Angelą Gennaro.

Bohaterowie jeszcze nie otrząsnęli się i liżą psychiczne rany po wydarzeniach ze swojego poprzedniego zlecenia, gdy dostają już nowe. Do detektywów zwraca się doktor psychiatrii Diandra Warren. Kobiecie wydaje się, że jej i jej synowi grozi ktoś z przestępczego półświatka Bostonu. Zaczynają sprawę, która od początku wydaje im się niepokojąca, dziwna i niebezpieczna. Uruchamiają swoje podejrzane znajomości. Tymczasem po Bostonie zaczyna grasować morderca-zwyrodnialec, który zabija swoje ofiary na różne okrutne i wyszukane sposoby. Detektywi zaczynają się zastanawiać, czy te dwie sprawy przypadkiem się nie łączą.

Oczywiście do problemów zawodowych dochodzą prywatne. Patrick właśnie zaangażował się w poważny związek z pielęgniarką Grace. Chce być dla niej jak najlepszym partnerem, a dla jej małej córeczki Mae – opiekunem. Szybko okazuje się, że może być zupełnie odwrotnie i bohater, wbrew swoim najlepszym chęciom, przez zawód, który wykonuje, może sprowadzić na ukochane osoby nieszczęście. Życie Angie też się komplikuje, chociaż powinno się właśnie prostować. Angela finalizuje rozwód ze swoim mężem Philem, brutalem i alkoholikiem, z którym łączył ją długoletni toksyczny związek. Kobieta rzuca się w wir romansów, nie przestając równocześnie spotykać się z Philem, z którym nadal wiąże ja silna, chora więź.

Dzięki prologowi od początku wiemy, że ta historia nie kończy się dobrze. Czytamy ją ze współczuciem dla bohaterów, którzy jeszcze nie wiedzą, jak wysoką cenę przyjdzie im zapłacić za swoje wybory.

W powieści mamy cały korowód postaci rodem ze świata noir. Detektywi są twardzi, cyniczni, pozbawieni złudzeń, ale przy tym głęboko ludzcy i wrażliwi. Rozpiętość czarnych charakterów jest naprawdę imponująca. Jest psychopata Bubba, który – mimo że ma arsenał z bronią, zaminowaną melinę i na koncie niezliczoną ilość trupów – przyjaźni się z Angie i Patrickiem i zawsze służy im pomocą. Jest psychopata Kevin, którego opowieść o tym, jak rozprawia się ze swoimi ofiarami, przyprawia o dreszcze. I gdy już wydaje nam się to zbyt okropne, by czytać dalej, nagle pojawiają się osobnicy, przy których Bubba to w gruncie rzeczy miły koleżka. Cały świat powieści jest brudny, zły i zepsuty, a miłość może być tylko nieszczęśliwa.

Lehane pisze książki, które boisz się czytać, siedząc w środku dnia na wygodnej kanapie. Czytanie ich do poduszki to gwarancja nieprzespanej nocy i to nie tylko ze względu na wciągającą fabułę. „Gdzie jesteś, Amando?” to chyba jedyny kryminał, który miałam ochotę odrzucić ze wstrętem, czytając w nocy. Dla mnie to kryminał totalny, spięty najlepszą klamrą, z jaką dane mi było się zetknąć. „Ciemności, weź mnie za rękę” nie jest aż tak rewelacyjną pozycją, ale to i tak świetna rzecz. Oczywiście jeśli ktoś lubi książki, które obok przyjemności obcowania z doskonałą, pełną napięcia intrygą, wyrazistymi postaciami, barwnym tłem społecznym i językiem będącym hołdem dla Chandlera budzą też zwykłą odrazę.

Gaja Grzegorzewska

Udostępnij