Po prostu czyste zło

To już jedenasta powieść cyklu, którego główną bohaterką jest detektyw D.D. Warren. Tym razem jednak nie zostajemy w Bostonie, gdzie D.D. pracuje na co dzień. Razem z nią oraz agentką specjalną Kimberly Quincy jedziemy w góry, do stanu Georgia, gdzie znaleziono szkielet kobiety. Istnieją podejrzenia, że to jedna z ofiar Jacoba Nessa, porywacza, który przez ponad rok więził Florę Dane (jedyną ocalałą z jego rąk). Nie dziwi więc, że do D.D. i Kimberly dołącza także właśnie Flora, obecnie współpracująca z policją. Trzy kobiety trafiają do maleńkiego miasteczka ukrytego w sercu gór, w sam środek zamkniętej społeczności, która wcale nie chce zdradzić im swoich sekretów. 

Jeśli czytacie kryminały, to z pewnością niejednokrotnie trafiliście właśnie na ten motyw. Policjant czy detektyw i małomiasteczkowe brudne tajemnice – ileż razy to już było! Lisa Gardner wykorzystuje ten klasyczny schemat, by opowiedzieć swoją historię, i robi to wyśmienicie. Akcja rozwija się niespiesznie. To spokojne tempo pozwala nam wczuć się w atmosferę powieści, a dzięki częstym zmianom perspektywy – autorka oddaje głos na zmianę D.D., Kimberly i Florze – nie mamy czasu się znudzić. Każda z bohaterek wnosi bowiem w powieść nieco inny element. Historie D.D. i Kimberly skupiają się na teraźniejszości, przede wszystkim śledztwie w sprawie tajemniczych zwłok. Dzięki nim wiemy, jak wygląda praca policji w tych szczególnie trudnych warunkach: w obcym środowisku i przy niemal zerowej liczbie poszlak. Czasami tylko bohaterki napomykają o życiu osobistym, głównie tęsknocie za najbliższymi (te fragmenty, zwłaszcza rozmowy twardej agentki FBI z mężem, mają w sobie zaskakująco dużo uroku). Flora natomiast, której autorka oddała sporo powieściowej przestrzeni, więcej uwagi poświęca przeszłości i swojej relacji z Jacobem Nessem, co zresztą wymuszają na niej okoliczności. Ale pozwala sobie też (wreszcie!) na myślenie o przyszłości, co stanowi niechybny znak wychodzenia z traumy. „Pewnych błędów nie da się naprawić. I pewnych doświadczeń nie można się pozbyć” – można jednak spróbować z nimi żyć.

Mamy więc trzy bohaterki i jedno śledztwo, w które każda wnosi coś innego. Ale to nie wszystko – w „Czystym złu” pojawia się też czwarta narratorka: bezimienna niema dziewczyna. Rozdziały pisane z jej perspektywy są przejmujące. Nie wzruszam się na kryminałach, co najwyżej zdarza mi się czymś przejąć czy podekscytować, a tu często coś ściskało mnie za gardło. Im więcej głosu autorka oddaje zaś tej dziewczynie, tym więcej emocji – głównie przeraźliwego smutku – przynosi lektura. Bo

Ludzka natura nigdy nie przestaje negatywnie zaskakiwać. Jeśli istnieje jakiś najgorszy scenariusz, ktoś gdzieś musi go zrealizować.

Dzięki tej postaci bezimiennej dziewczyny oprócz emocji dostajemy coś jeszcze: gęstą atmosferę. To, co ona opisuje – w swojej głowie, bo mówić nie może – przeraża i sprawia, że nawet czytając książkę w pełnym słońcu, poczujemy dreszczyk niepokoju i zaczniemy oglądać się za siebie. 

Trzy najważniejsze elementy powieści, czyli fabuła, atmosfera i bohaterowie, są tutaj świetne. Pierwszy wciąga, drugi niepokoi, trzeci przekonuje do siebie od pierwszych stron. Gdybym musiała znaleźć coś, co mi się najnowszej książce Lisy Gardner nie podobało, po długim namyśle wskazałabym samo wyjaśnienie, kto jest „złym człowiekiem” – tym, o którym nieustannie wspomina tajemnicza dziewczyna i który budzi w niej taki strach; to postać nieco zbyt szablonowa. Niemniej i tak „Czyste zło” okazało się doskonałą opowieścią o maleńkiej mieścinie drążonej przez ogromne sekrety. Wspomniałam na początku, że to jedenasta część cyklu, śmiało jednak możecie zacząć od niej spotkanie z D.D. Warren – każda powieść to niezależna historia. Niemniej myślę, że po lekturze tej sami chętnie sięgniecie po poprzednie.

Na koniec uwaga: oryginalny tytuł książki brzmi „When you see me”, co można by przetłumaczyć jako „Kiedy mnie widzisz”. I choć zwykle nie lubię, kiedy polscy wydawcy zmieniają tytuł – w końcu kto jak nie autor lepiej zna główną myśl powieści? – ta akurat zmiana jest według mnie strzałem w dziesiątkę. Bo ta książka to po prostu opowieść o czystym złu.

Udostępnij