Jak silne są więzy krwi?

Ludziom się czasem wdaje, że mieć siostrę jest wyłącznie fajnie i uroczo albo tylko strasznie i beznadziejnie. Tak naprawdę oba te doświadczenia występują naraz. Jest i fajnie, i uroczo, a zarazem strasznie i beznadziejnie. Jest dobrze i źle. To, co dobre, tak samo wpisuje się w tę relację jak wszystko, co złe.

To, co złe, być może ma nawet większe znaczenie, bo zacieśnia więzi.

W takim właśnie związku, wykraczającym poza standardową siostrzaną relację, tkwią Rose i Fern, główne bohaterki powieści „Dobra siostra” Sally Hepworth. Są bliźniaczkami, ale różnią się wyglądem, charakterami, podejściem do życia… Fern cierpi na zaburzenia integracji sensorycznej, a mówiąc prościej: ma problemy z przetwarzaniem bodźców. Nie radzi sobie w tłumie, w głośnych miejscach, nie zawsze też dba o konwenanse i rozumie, czego oczekują od niej inni. Może dlatego ludzie uważają ją za ekscentryczkę, podczas gdy Rose jest „tą odpowiedzialną”, poukładaną, dbającą o wszystkich i wszystko wokół. Relacja między siostrami nie jest idealna, za to bez wątpienia silna. Fern ma poczucie, że nie poradziłaby sobie bez Rose. Zaczyna jednak mieć co do tego wątpliwości, kiedy poznaje Wally’ego.

A gdzie tu coś, co sprawia, że można tę powieść nazwać thrillerem? – zapytacie. Pierwszym elementem wskazującym na związki z gatunkiem jest pewien mroczny sekret z przeszłości sióstr, który szybko okaże się kluczowy dla tej historii. Drugim – rosnąca ze strony na stronę atmosfera osaczenia. Już po kilku, może kilkunastu rozdziałach (króciutkich!) orientujemy się bowiem, że „Dobra siostra” to emocjonalna opowieść o toksycznych relacjach. Emocjonalna, bo przedstawiająca mnóstwo emocji, których doświadczają bohaterowie – ale i przynosząca mnóstwo emocji czytelnikowi. Australijska pisarka robi w tej książce to samo, co w wydanej w ubiegłym roku w Polsce „Teściowej”: nie pozwala pozostać biernym obserwatorem tej historii, lecz zmusza do wejścia w jej środek, poczucia tego, co czują bohaterowie, i ocenienia ich relacji. Zdecydowana większość powieściowych wydarzeń jest tu przedstawiana z perspektywy Fern. Rose poznajemy z jej własnego pamiętnika, na kartach którego przestawia smutne dzieciństwo z okrutną, socjopatyczną matką. Sama Rose jawi się nam zaś jako poukładana, spokojna kobieta, której zależy na siostrze, nie do końca radzącej sobie z rzeczywistością. Owszem, Fern jest w miarę samodzielna: mieszka sama i pracuje jako bibliotekarka, ale Rose pomaga jej w wielu codziennych czynnościach. Która z nich jest więc tytułową dobrą siostrą?

Jedyne, co nie podobało mi się w tej powieści, to zbyt dosłowne zakończenie. Doceniam tę zagęszczającą się z rozdziału na rozdział atmosferę finału, ale wolałabym, by autorka zostawiła czytelnikowi choć odrobinę miejsca do interpretacji, pozwoliła mu się domyślić pewnych rzeczy, zamiast wszystko wykładać wprost. Niektórych może też rozczarować brak zaskoczenia, bo „Dobra siostra” nie jest książką, w której finałowa niespodzianka wybucha czytelnikowi w twarz. Nie wydaje mi się jednak, żeby na tym właśnie zależało autorce. Sally Hepworth świetnie buduje napięcie, lecz nie szokuje zwrotami akcji – ta powieść ma raczej skłaniać do refleksji całością opowiedzianej historii. I to się jej zdecydowanie udaje. Jeśli zatem jesteście fanami thrillerów psychologicznych, w których pierwsze skrzypce grają nie tyle fabuła, ile emocje bohaterów, śmiało sięgnijcie po powieść Sally Hepworth. A jeśli jeszcze nie znacie jej poprzedniej książki, „Teściowa”, również zachęcam do lektury – warto!

Udostępnij