Naprawimy ten świat

Są autorzy, na których książki czeka się już po przeczytaniu ostatniego zdania poprzedniej powieści. Bierzemy je w ciemno, z ogromnym kredytem zaufania. W moim przypadku jednym z takich autorów jest Bartosz Szczygielski. Od kiedy po raz pierwszy zetknęłam się z jego twórczością, dzielę czas pomiędzy oczekiwanie na nowe tytuły a nadrabianie tych starszych. Do „Dnia gniewu” podeszłam więc jednocześnie z ekscytacją i spokojem, pewna tego, że dostanę dobrą historię. Czy tak było?

Powieść zaczyna się od tego, że poznajemy kobietę, która umawia się ze swoją niegdysiejszą przyjaciółką na kawę. Ich drogi się rozeszły, nie rozumieją się już tak jak kiedyś i właściwie nie do końca wiadomo, czy którakolwiek z nich tego spotkania potrzebuje. Nie dane im jest jednak się o tym przekonać: w kawiarnię, usytuowaną przy wejściu do centrum handlowego, wjeżdża samochód. Zatrzymuje się dużo dalej, po drodze tratując wiele osób. Ta „tymczasowa bohaterka” bardzo dużo nam daje. Pomaga wczuć się w atmosferę i tragizm sytuacji. Mamy tragedię, która dotyczy kogoś, kogo już trochę poznaliśmy, pozwoliliśmy jej powiedzieć o sobie parę słów, wyżalić się. Nie jest to już anonimowy tłum, jest tam nasza „znajoma”. 

Sytuacja, sama w sobie, jest oczywiście niewyobrażalnie tragiczna. Szok, niedowierzanie, ból i potworny chaos. Nagle okazuje się, że wydarzenia, które zazwyczaj oglądamy w wieczornym wydaniu wiadomości, mogą też spotkać nas, już nie są tak odległe. Obserwujemy je z perspektywy dwóch osób – policjanta Krystiana Betela, który słysząc o wypadku w telewizji, postanawia pojechać na miejsce i zaoferować swoją pomoc, i Liliany, jednej z ofiar. Dziewczyna jest w szoku, traci pamięć i na podstawie luźnych obserwacji i skojarzeń czuje, że kobieta siedząca za kierownicą auta jest bliską jej osobą. Od tej pory Liliana stara się uporządkować i przypomnieć sobie swoją przeszłość. 

Coraz więcej rzeczy przemawiało za tym, że Liliana nie powinna odkrywać swojej przeszłości. Zamiast grzebać w tym, co może jej sprawić tylko ból, należało zostawić poprzednie życie dokładnie tam, gdzie jego miejsce.

W niepamięci.

Choć Krystian zjawia się na miejscu wydarzeń właściwie przypadkowo, również on zaczyna kierować się osobistymi pobudkami. A z czasem obydwa śledztwa, prowadzone niezależnie, zaczynają coraz ciaśniej się ze sobą zazębiać.

Po lekturze mogę potwierdzić to, co już wcześniej mówiłam: Bartosz Szczygielski odnajdzie się w każdej historii. Jest dobry zarówno w kameralnym thrillerze, dziejącym się w jednym miejscu („Nim skończy się noc”), jak i w powieści dynamicznej, w której przeskakujemy z miejsca na miejsce. Zachowuje wiarygodność w obydwu przypadkach. Niezwykłe jest dla mnie to, że zawsze mam wrażenie, jakbym czytała książkę innego autora. I nie jest to zarzut: w moim odczuciu świadczy raczej o wszechstronności autora i umiejętności odnalezienia się w wielu stylistykach. Nam, czytelnikom, daje to wiele frajdy i pozwala mieć pewność, że każda kolejna historia przedstawiona przez Szczygielskiego będzie niesamowita i nieprzewidywalna. 

Powieści tego autora są też dla mnie świetne językowo. Humor świetnie dopełnia trudne tematy podejmowane w powieściach. A może nie tyle dopełnia, ile – rozluźnia. 

Założyła, że też mógł należeć do niej, skoro leżał przy pasujących butach. Czuła się jak Kopciuszek, który zamiast wymarzonego bucika dostał wstrząśnienia mózgu. 

Żarty nie są jednak niesmaczne czy prześmiewcze; raczej wyważone i adekwatne do treści. 

W trakcie lektury „Dnia gniewu” odłożyłam książkę na moment, by zrobić sobie notatkę. Brzmiała ona tak – bomba wybuchła na początku, teraz poruszamy się jedynie po obszarze, który został przez nią zniszczony. Ta notatka nie pozostała aktualna zbyt długo: po dosłownie kilku zdaniach spadła na mnie kolejna bomba. Wiedziałam już wtedy, że będą one atakować w losowych chwilach, gdy nie będę na nie w ogóle przygotowana. I chociaż książka nie jest tak dynamiczna, jak niektóre z pozostałych powieści Szczygielskiego – do pewnego momentu akcja toczy się niespiesznie i w swoim tempie – to mocno angażuje i nie daje się odłożyć. Dlatego jeśli jeszcze się wahacie, czy sięgnąć po „Dzień gniewu”, nie przyznawajcie się do tego głośno – idźcie do księgarni czy biblioteki, otwierajcie aplikacje i bierzcie się za nowego Szczygielskiego. Warto!

Udostępnij