Wyścig z psychopatą

Moskwa. Dwie studentki podczas spaceru po lesie znajdują zmasakrowane zwłoki. Na miejscu pojawia się zespół major Alony Nikiszyny i rusza śledztwo. Niedługo potem dochodzi do porwania młodej kobiety. Wówczas szybko staje się jasne, że w mieście grasuje seryjny morderca.

„Incel” to trzecia powieść Wiktora Mroka i pierwsza przeczytana przeze mnie. Zgodnie z opisem – to thriller dla czytelników o mocnych nerwach. Autor nie szczędzi brutalnych i szczegółowych opisów. Tytuł mojej recenzji nie jest przypadkowy: od momentu porwania młodej kobiety rozpoczyna się pogoń za psychopatą. I mówiąc „psychopata”, wcale nie mam na myśli szaleńca, wręcz przeciwnie. Morderca jest osobą niezwykle inteligentną, logiczną, zdaje się nie popełniać błędów. Wyprzedza śledczych, jest niesamowicie poukładany w swoim postępowaniu, ma plan, którego się trzyma. A jednocześnie jest po prostu kompletnie wykolejony umysłowo. Główny czarny charakter to morderca i seksualny predator, ale przyczyny jego postępowania zostają czytelnikowi wyjaśnione.

W trakcie lektury tej książki cały czas miałem w głowie skojarzenie z innym thrillerem psychologicznym, mianowicie „Pasjonatem oczu” Sebastiana Fitzka. Być może przyczyna tkwi w fakcie, że w obu tych powieściach mamy do czynienia z porwaniem i psychopatą. „Incel”, podobnie jak powieść Fitzka, z pewnością sprawi, że serca niektórych czytelników zabiją szybciej z emocji. Brutalne i szczegółowe opisy przerażą z kolei tych o słabszych nerwach. Ale nie tylko to budzi strach: dewiacje seksualne to problem jak najbardziej realny i moim zdaniem to właśnie ta prawdziwość problemu jest tym, co przeraża najbardziej. Często w trakcie lektury kryminałów i thrillerów zastanawiam się: co, jeśli ja lub ktoś z moich bliskich znalazłby się w sytuacji opisanej w książce? Co, jeśli trzeba by było zmierzyć się z identycznym lub podobnym problemem? Nie ukrywam, że przy lekturze „Incela” takie pytania także pojawiły się w mojej głowie.

Powieść Wiktora Mroka, jak każda inna książka, ma swoje zalety i wady. Na plus, oprócz fabuły i postaci antagonisty, zaliczyć należy zespół policyjny major Nikiszyny, a już na pewno samą Alonę. To postać, przed którą czuje się respekt i którą darzy się szacunkiem. Major Nikiszyna potrafi podejmować stanowcze decyzje, a jednocześnie jest wyrozumiała dla swoich podwładnych. Wysłuchuje ich problemów, doradza, interesuje się tym, co ich trapi. Autorowi nie można również odmówić poczucia humoru, aczkolwiek w mojej opinii humor jest w tej książce elementem, który można potraktować zarówno jako zaletę, jak i jako wadę. Rozluźnia bowiem mroczną atmosferę powieści i pozwala czytelnikowi złapać oddech, chwilami miałem jednak wrażenie, że jest wymuszony, jakby dodany na siłę.

Ostatecznie jednak „Incel” okazał się dobrą książką. Nie jest to może powieść, dla której zarwałbym noc lub zostawił inne zajęcia, jednak absolutnie nie mogę powiedzieć, bym czytał ją na siłę albo męczył się w trakcie lektury. Krótko mówiąc: to książka dla osób, które lubią brutalność i szczegółowość opisów, a także silne emocje. Ja spędziłem przy niej miło czas.

Udostępnij