Otchłań bez dna

Przy poprzednich recenzjach książek Donato Carrisiego wspominałam, że ten włoski pisarz i scenarzysta należy do mojej ścisłej czołówki autorów kryminałów i thrillerów. Sięgam więc po jego powieści nie tylko ze spokojem, że na pewno nie będzie to czas zmarnowany, ale przede wszystkim z zapowiedzią świetnej i intrygującej rozrywki literackiej.

Tym razem Carrisi zabiera swoich czytelników w okolice jeziora Como, jednego z najgłębszych jezior Europy, znajdującego się w północnych Włoszech, otoczonego zewsząd wysokimi Alpami. To stamtąd wyłowione zostają szczątki pewnej kobiety. Ponieważ ze względu na swoją specyfikę – wiry i głębokość – jezioro nie obchodzi się łagodnie z tak zwanym ciałem obcym, włoska policja i patolodzy mają przed sobą niezwykle trudne zadanie – określenie tożsamości ofiary jedynie na podstawie wyłowionej ręki. Nieco dalej, wciąż w wodach Como, topi się trzynastoletnia dziewczynka. Odratowuje ją pewien mężczyzna, który wyciąga nastolatkę na brzeg, przeprowadza resuscytację, po czym ucieka. Czy i jak te sprawy łączą się ze sobą? 

„Jestem otchłanią” nie jest niestety najlepszą książką Carrisiego. Co nie oznacza, że jest książką złą. Warto rozgraniczyć w niej warstwę kryminalną oraz społeczną. O ile ta pierwsza, choć bez luk i w pełni dopracowana, nieszczególnie mnie porwała, o tyle ta druga nie pozostawiła mnie obojętną. 

Najpierw jednak kilka słów o fabule: śledzimy losy sprzątającego mężczyzny, łowczyni much oraz dziewczynki z fioletowym pasemkiem. Nie padają żadne imiona czy nazwiska. Wiemy, że sprzątający mężczyzna poznaje zwyczaje ludzi poprzez to, co odnajduje w ich śmieciach. Wiemy, że łowczyni much walczy o dobro kobiet – bitych, poniżanych, porzuconych – choć sama nosi w sobie cienie. Wiemy, że dziewczynka z fioletowym pasemkiem jest nieszczęśliwa, choć na pozór ma wszystko. Autor posłużył się odwróconym schematem kryminalnym, bowiem od początku sporo wiadomo. Potrafimy wskazać tego, kto popełnia zbrodnie. Mimo wszystko w finale i tak zaskakuje nas sposób, w jaki wszystkie puszczone przez Carrisiego nici łączą się w całość.

„Jestem otchłanią” porusza także kwestie społeczne oraz psychologiczne. Jest w tej opowieści wiele zła, wyrządzanego dzieciom oraz kobietom. Myślę, że głównym zamysłem Carrisiego było zwrócenie uwagi czytelnika na te ogromne problemy. To, co podoba mi się we wszystkich książkach autora, to przesłanie: świat nie jest czarno-biały, to, na co czasem patrzymy, w rzeczywistości nie jest tym, co widzimy, a każde zachowanie, każdy nasz odruch jest sumą przeżyć, doznań, krzywd. Nie do końca jesteśmy tylko dobrzy lub tylko źli. Może każdy z nas rodzi się z pierwiastkiem dobra i pierwiastkiem zła, a w zależności od tego, jak jesteśmy traktowani przez innych, w tym również tych najbliższych, jeden z nich bierze górę nad drugim?

Carrisi pisze bardzo plastycznie – na co pewnie wpływa fakt, że jest także scenarzystą, a więc tworząc historię, od razu ją wizualizuje. Każda jego książka jest obrazowa, mroczna, dosadna. „Jestem otchłanią” to dodatkowo książka smutna. Odniosłam wrażenie, że mimo dopracowania warstwy kryminalnej oraz zaskoczenia w finalnym powiązaniu wszystkich rozgałęzień intrygi autor chciał przede wszystkim opowiedzieć historię o niesprawiedliwości i krzywdach. Opowieść niestety bardzo rzeczywistą. 

Udostępnij