Podwójne zniknięcie

Jeśli nie płynęliście nigdy tunelem, to z pewnością nim jechaliście. Wokół tylko ciemność, a ściany zdają się napierać ze wszystkich stron. Zwykle znajdujemy się w takim miejscu kilkanaście, może kilkadziesiąt sekund, i niemal klaustrofobiczne wrażenie szybko przemija. Tymczasem w Wielkiej Brytanii istnieje tunel Standedge, który płynie się ponad dwie godziny. Tak. Jakieś sto pięćdziesiąt minut w zamknięciu i ciemności. Brzmi przerażająco, prawda? Nic dziwnego, że Chris McGeorge postanowił wykorzystać Standedge w swojej nowej powieści. 

W recenzjach zwykle nie cytuję opisów książek, niemniej w tym wypadku muszę od tego zacząć. A zatem na okładce „Jeszcze mnie widzisz” czytamy:

Nazywam się Matthew McConnell. Pewnie już słyszałeś, co mi się przydarzyło. Tak, to ja zabrałem na przejażdżkę łodzią najdłuższym tunelem w Anglii pięcioro swoich przyjaciół.

Przepłynięcie tego tunelu zajmuje dwie godziny i dwadzieścia sześć minut. Wpłynęło do niego sześć osób, ale wypłynąłem tylko ja.

W tunelu panowała nieprzenikniona ciemność. Nie wiem, co się stało. Jestem teraz jedynym podejrzanym. I jeśli nie wyjaśnię, jak zniknęli moi przyjaciele, zostanę skazany.

Intrygujące, prawda? Jednak wbrew temu opisowi to nie Matthew McConnell jest głównym bohaterem powieści, lecz Robin Ferringham. Uniwersytecki wykładowca, który nie potrafi pogodzić się z tajemniczym zniknięciem żony przed trzema laty. Swój żal przelał na karty książki. Nie stała się co prawda bestsellerem, ale pozwoliła Robinowi nieco poukładać emocje związane ze zniknięciem Samanthy. Kruchy spokój rozpada się jednak, kiedy pewnego dnia dzwoni telefon. Po drugiej stronie jest właśnie Matthew. Młody człowiek twierdzi, że nie pamięta, co stało się w tunelu, gdzie rozpłynęli się jego znajomi, ale na pewno jest niewinny. No i, co najważniejsze, wydaje się mieć jakąś informację o Sam – i ujawni ją tylko wówczas, gdy Robin pomoże mu udowodnić niewinność. A pisarz oddałby wszystko, by wiedzieć, co stało się z żoną.

Pierwsza powieść Chrisa McGeorge’a, „Zgadnij kto”, była wariacją na temat zagadki zamkniętego pokoju. Tej jest bliżej do klasycznego kryminału: Robin Ferringham wciela się w rolę detektywa (z przypadku), by rozwikłać zagadkę tajemniczego zaginięcia. A właściwie dwóch: jedno dotyczy piątki przyjaciół w tunelu, drugie jego żony. Robin musi wyjaśnić jedną tajemnicę, by poznać rozwiązanie drugiej. Jedzie więc do Marsden, gdzie znajduje się wejście tunelu i gdzie mieszkali Matthew i jego przyjaciele. I tak trafia do typowego małego miasteczka z kryminałów. Lokalna społeczność wcale nie ma ochoty wpuszczać tu obcego i zdradzać mu swoich tajemnic. Sprawy nie ułatwia też fakt, że Robin nie ma zbyt wiele czasu na swoje śledztwo – za kilka dni odbędzie się rozprawa Matthew i jeśli ten nie wyjdzie z aresztu, wiedza o Sam przepadnie na zawsze. Ale i zagadka zamkniętego pokoju się tutaj pojawia. Bo jak to się stało, że pięcioro ludzi zniknęło w zamkniętym tunelu i nikt nie odnalazł ich ciał? Rozmowy z mieszkańcami miasteczka, nawet mimo ich wyraźnej niechęci, rzucają nieco światła na tę tajemniczą sprawę. 

Choć nie wszystko w tej powieści mi się podobało (nie zostanę na przykład fanką stylu autora – spora część dialogów wypada według mnie nienaturalnie), historia stworzona przez McGeorge’a wciągnęła mnie właściwie od pierwszych rozdziałów. Autor po pierwsze umiejętnie żongluje perspektywami, podsycając ciekawość czytelnika, po drugie niemal od razu wrzuca nas w środek akcji, sprawiając, że trudno oderwać się od lektury, po trzecie wreszcie: stworzył wiarygodnego głównego bohatera –człowieka, który nigdy nie pogodził się ze zniknięciem żony i zrobi wszystko, by w taki czy inny sposób zamknąć ten rozdział życia. Krótko mówiąc: „Jeszcze mnie widzisz” okazało się doskonałą rozrywką.

Udostępnij