Morderca z Mercedesa powraca

Na „Koniec warty” czekali chyba wszyscy fani twórczości Stephena Kinga. I nie ma się co dziwić: poprzednimi częściami swojej kryminalnej trylogii ten „król horroru” bez wątpienia pobudził apetyt czytelników. „Panem Mercedesem”, nagrodzonym przez Mystery Writers of America, King otworzył historię emerytowanego policjanta K. Williama Hodgesa i jego pomocników: Holly i Jerome’a, którzy próbowali złapać Mordercę z Mercedesa – Brady’ego Hartsfielda. „Znalezione nie kradzione” stanowiło swego rodzaju antrakt; choć pojawili się w tej powieści znani z poprzedniej części bohaterowie, nie oni byli najważniejsi. „Koniec warty” to powrót do właściwej historii: nietypowa grupa detektywów po raz kolejny mierzy się ze złem w osobie Mordercy z Mercedesa.

Zakończenie powieści „Znalezione nie kradzione” wieszczyło powrót Brady’ego Hartsfielda – i tak właśnie się stało. Jak wiedzą czytelnicy poprzednich części trylogii, Morderca z Mercedesa znajduje się w stanie wegetatywnym w Klinice Traumatycznych Uszkodzeń Mózgu. Ale to nie do końca prawda: w stanie wegetatywnym znajduje się tylko jego ciało, umysł zaś funkcjonuje lepiej niż kiedykolwiek. Coś sprawiło, że Brady zyskał nadnaturalne moce i zamierza je wykorzystać, oczywiście w złym celu. Ponownie muszą go więc powstrzymać detektyw Hodges i jego kompania – bo tylko oni wierzą, że umysł Hartsfielda działa bez zarzutów. Dla pozostałych Brady to „warzywko”.

Już pierwsze rozdziały tej powieści dają jasny sygnał, na czym skupi się akcja. Wracamy bowiem do wydarzenia, które zapoczątkowało całą historię: tego, jak Brady Harstfield wjechał mercedesem w tłum, zabijając kilka osób, a kilku innym nieodwracalnie zmieniając życie. Ale dlaczego? King przybliża trochę motywacje sprawcy. Życiowe niezadowolenie Mordercy z Mercedesa wzięło się stąd, że „wpadał na wspaniałe pomysły tyko po to, by odkryć, że ktoś go ubiegł albo że brak mu praktycznych zdolności, żeby wprowadzić je w życie”. Niespełnienie rodzi frustrację, a frustracja – nienawiść do ludzi. Dlatego właśnie Brady raz za razem podejmuje próbę zlikwidowania choć kilku jednostek – najpierw wjeżdżając mercedesem w tłum, później próbując wysadzić w powietrze salę koncertową wypełnioną nastolatkami. W „Końcu warty” jego plan jest jednak dużo bardziej wyrafinowany…

Od początku tej powieści staje się też jasne, że King zarzucił podjęte w poprzednich częściach trylogii próby stworzenia powieści detektywistycznej, opartej wyłącznie na realiach. W „Końcu warty” pisarz wrócił do tego, z czego jest najbardziej znany i za co kochają go czytelnicy na całym świecie: do elementów paranormalnych. Tutaj akurat dotyczą one mocy umysłowych Brady’ego i według mnie są nieco naciągane. Nie sposób nie wspomnieć również o burzy śnieżnej, która pojawia się na końcu powieści – warunki atmosferyczne idealnie współgrające z napięciem fabularnym to przecież sztampowy chwyt wykorzystywany prze twórców thrillerów i powieści grozy. Nie zmienia to jednak faktu, że od „Końca warty” nie sposób się oderwać. Fani twórczości Stephena Kinga znajdą w tej powieści to, za co pokochali pisarza: potoczysty styl, fascynującą historię i wyrazistych bohaterów. Fani kryminałów też mają coś dla siebie: historię dramatycznego pościgu za mordercą. I choć wolałabym, żeby autor zarzucił nadnaturalne elementy, całą trylogię utrzymując w ramach powieści kryminalnej, i tak uważam, że warto sięgnąć po „Koniec warty”. Chociażby po to, by dowiedzieć się, jak tym razem skończy się starcie Dobra ze Złem. Bo zakończenie tej powieści, choć nie zaskakuje, jest idealnym, słodko-gorzkim podsumowaniem historii, którą czytelnicy na całym świecie śledzili z wypiekami na twarzach.

Udostępnij