Połacie grozy

Nie będę zbyt oryginalna, kiedy napiszę, że zawsze gdy sięgam po książkę autora znanego mi z zupełnie innego gatunku, odczuwam lekki niepokój. Czy ktoś, komu dobrze wychodzi tworzenie świata w powieściach sensacyjnych czy kryminałach, dźwignął wykreowanie rzeczywistości fantastycznej? Zgadzam się, że ten przypadek jest nieco inny: „Królowa głodu” została wydana po raz pierwszy w 2014 roku, zanim jeszcze Wojciech Chmielarz zdobył popularność jako autor powieści kryminalnych. 

Akcja rozgrywa się na terenie dawnego Księstwa Kuźni Zachodu, które upadło wskutek wojen z Korporacją. Stało się ponurym miejscem, gdzie jedyną ważną rzeczą jest rywalizacja o złoża żywmetalu, wyjątkowo cennego kruszcu. Ci, którzy akurat się o niego nie biją, zapewne umierają w szpitalu dotknięci Głodem, niemożliwym do wyleczenia problemem. Sprawia on, że najcenniejszą walutę i kartę przetargową stanowią bony żywnościowe. 

Lisiecki wsłuchiwał się w dochodzące zza ściany monotonne jęki chorych i myślał, że proces umierania zawsze będzie kojarzył mu się z wiosną sprzed wielu, wielu lat, kiedy Korporacja najechała księstwo Kuźni Zachodu i łuna płonącego miasta przed kilka nocy z rzędu rozświetlała mroczny granat nieba.

Nikt nie jest tu bezpieczny – wejście do okolicznych lasów oznacza niemal stuprocentową śmierć. Zamieszkują je bowiem żlebodźwiedzie i chudzielce. Spotkanie z nimi ma właściwie tylko jeden finał. Właściwie… Zdarzają się bowiem wyjątki. Chwilę przed tym, kiedy jego los wydaje się przesądzony, Brama ratuje Piotr Lisiecki, mieszkaniec tych terenów. Po niedługim czasie ich drogi znów się krzyżują. Holender wyrusza na poszukiwania Pierwszego Miecza, a Lisiecki zostaje mu wskazany jako najlepszy z możliwych pomocników. Ich tropem zmierza Siren, lokalny szeryf – człowiek siejący wśród mieszkańców postrach i zmuszający ich do ślepego posłuszeństwa. Na skutek wielu niedomówień i złośliwości jest przekonany, że Bram pragnie zająć jego miejsce. Kolejnym wrogiem stają się chudzielce, które z niewiadomych przyczyn zaczynają formować się w większe grupy i atakują ludzi także za dnia, prowadząc swoistą krucjatę. A to dopiero początek przygód i przetasowań wśród bohaterów.

Właśnie te przetasowania okazały się jedną z mocniejszych stron powieści. Staram się nigdy nie zakładać niczego z góry i nie przyjmować za pewnik. W „Królowej Głodu” Chmielarz udowadnia, że nie warto tego robić. Żaden z bohaterów nie był tu jednoznaczny i łatwy do zaszufladkowania. Z każdą kolejną chwilą ujawniały się coraz nowsze motywacje i zamiary. A to zdecydowanie nie pozwoliło mi się nudzić. 

Moją największą obawą było to, że przedstawiony w powieści świat okaże się przerysowany, może nawet nieco śmieszny. Na szczęście tak nie było. Jedyne, co mi się trochę nie podobało, to mało finezyjne nazwy stworów czy innych elementów tego świata. Tyle że w odniesieniu do całości to mało znaczący drobiazg. Chmielarzowi udało się stworzyć ponurą i przerażającą rzeczywistość, sugestywną i niepokojącą. Atmosfera przypomina trochę tę panującą w świecie Wiedźmina – nie do końca wiadomo, czy większego zagrożenia spodziewać się ze strony ludzi, czy potworów, a każdy z twoich towarzyszy może okazać się największym wrogiem. 

Już na okładce dostajemy obietnicę powieści będącej połączeniem postapokalipsy, horroru, science fiction, westernu i fantasy. W jednej z recenzji ktoś trafnie zauważył, że „sporo grzybów w tym barszczu”. Owszem, wcale nie tak mało, jednak w moim odczuciu w sam raz. Smaczny to barszcz, doprawiony mroczną atmosferą i sporą porcją niejednoznacznych bohaterów. 

Udostępnij