„Krwawnica, na psa urok”

W „Krwawnicy” Mieczysław Gorzka doskonale wprowadził niepokój do małej miejscowości, której mieszkańcy nie chcą wracać do przeszłości – aby nie zakłócać wypracowanego porządku, nikomu się nie narażać. Choć Rafał, były glina śledczy, chce zaznać spokoju, zastane w nowym miejscu zamieszkania sytuacje, nie pozwalają mu do końca wyjść z zawodowej roli. 

Bagniska to mała miejscowość z zamkniętą społecznością – wszyscy tu się znają i wszystko o sobie wiedzą, nie mącą swojej codzienności rozpamiętywaniem przeszłości i problemów. Małomiasteczkową rutynę zaburza małżeństwo z Warszawy. Rafał i Weronika wprowadzają się do domu ze złą historią. Choć sami mieszkańcy Bagnisk nie wspominają wydarzeń z przeszłości, los o nich nie zapomniał – już pierwszej nocy na ścianie domu zamieszkałego przez parę ktoś napisał słowo „krwawnica”. Ponadto na podwórku nowych mieszkańców zostają odnalezione zwłoki dwóch kobiet. Kiedy małżeństwo chce się czegoś dowiedzieć od dobrze poinformowanych miejscowych, okazuje się, że nikt nic nie wie – ani o znaczeniu napisu, ani o odnalezionych zmarłych.

Miejsca pamiętają zło, którego były świadkiem.

Mieszkańcy nie przyjęli ciepło nowych sąsiadów, ale samo małżeństwo też odczuwa rozbieżne emocje w związku z przeprowadzką. Rafał to były policjant, który przeprowadził się do Bagnisk, aby zaznać spokoju. Znalezione na jego podwórku ciała oraz wysprejowany na ścianie domu napis nie wprowadzają sielskiej atmosfery, której oczekiwał. Weronika – trochę za pragnieniem partnera – zgadza się na zmianę miejsca i tempa życia, choć nie przeszkadzał jej warszawski pęd. W nowym domu czuje jednak niepokój, a napotkane sytuacje tylko utwierdzają ją w przekonaniu, że to złe miejsce.

Tydzień wystarczył, żeby nowy początek ich życia zmienił się w koszmar, a szczęście w swoją nędzną karykaturę.

Przyznaję – to było moje pierwsze zetknięcie się z twórczością Mieczysława Gorzki. Podczas lektury momentami nie miałam pewności, czy „Krwawnica” nie jest jakąś kontynuacją, choć opis fabuły na to nie wskazywał. Kiedy to sprawdziłam, okazało się, że niczego nie przeoczyłam. Autor po prostu wrzucił czytelnika w toczące się życie: bohaterowie mają przeszłość, której my nie musimy być w pełni świadomi. Poznajemy ich na bieżąco, tu i teraz, choć ich przeszłość czasami o sobie przypomina.

„Krwawnica” zdecydowanie nie jest klasycznym kryminałem, ani nawet thrillerem. Ma w sobie elementy horroru, przy których moja wyobraźnia intensywnie pracowała. Mieczysław Gorzka podsuwał żywe obrazy, na które nie pozostawałam obojętna. Nawet nie chodzi o to, że były drastyczne, bo w ogóle nie dotyczyły samego momentu zbrodni, a o towarzyszącą im atmosferę – niepokojącą, wykreowaną tak, że najchętniej książkę czytałabym z częściowo zamkniętymi oczami, a na sceny podsuwane przez wyobraźnię patrzyłabym przez palce. Cóż, pewnie metoda ta bardzo utrudniłaby poznanie zakończenia, a tego w przypadku „Krwawnicy” po prostu nie można sobie odmówić.

Udostępnij