Lektura na lato

Tak, tak – „Księżniczka z lodu”, wbrew zimowemu tytułowi, jest książką idealną na lato, kiedy żar lejący się z nieba skutecznie zniechęca (przynajmniej mnie) do sięgania po ambitne lektury. A o książkach Camilli Läckberg słyszałam sporo dobrego, ale na pewno nie to, że są ambitną literaturą. Kiedy więc zobaczyłam na bibliotecznej półce tę powieść, nie wahałam się nawet przez chwilę – oto nadeszła pora na zapoznanie się z twórczością szwedzkiej pisarki i zrozumienie, skąd wzięła się jej popularność.

„Księżniczka z lodu” to pierwszy tom sagi obyczajowo-kryminalnej, której głównymi bohaterami są pisarka Erika Falck i policjant Patrik Hedström. Erikę poznajemy, gdy przyjeżdża do Fjällbacki po tragicznej śmierci rodziców. Tu mieszkała, tu się wychowywała, później wyjechała do Sztokholmu, by robić karierę pisarską. Teraz wróciła – nie tylko po to, by uporządkować rodzinny dom, ale też by zastanowić się nad własnym życiem i odnaleźć zagubioną gdzieś radość pisania. Patrik natomiast jest rozwiedzionym policjantem pracującym w pobliskim mieście, a także przyjacielem Eriki z czasów młodości. Drogi obojga bohaterów łączą się ponownie, gdy umiera Alex, z którą pisarka przyjaźniła się w dzieciństwie. Rodzina zmarłej nie wierzy w jej samobójczą śmierć, a Erika postanawia odkryć prawdę, wiedziona nie tylko współczuciem, ale i pisarską ciekawością.

Wątek kryminalny gra tu jednak drugie skrzypce. Ważniejsza jest warstwa obyczajowa powieści. Rozkwitająca miłość Eriki i Patrika, próba pogodzenia się pisarki z nagłą śmiercią rodziców, zmagania policjanta z niezbyt inteligentnym, ale bardzo zarozumiałym szefem, rodzinne perypetie Anny, siostry Eriki, życie zmarłej Alex, kryjące w sobie wiele sekretów... To tylko część wątków obyczajowych pojawiających się w „Księżniczce z lodu”. Nie znajdziemy tu natomiast błyskawicznego tempa, nagłych zwrotów akcji czy mrocznej atmosfery. Mroczne są jedynie tajemnice z przeszłości. Brudne, nieprzyjemne, kontrowersyjne – a jednak przedstawione tak, że nie szokują. Powodem jest bez wątpienia lekkość tej powieści. Bardzo prosty język, przezroczysty styl i nieskomplikowana konstrukcja sprawiają, że opisy zbrodni nie wywołują skrzywienia na twarzy, nie wspominając o większych emocjach.

Lekkość cechuje także bohaterów "Księżniczki z lodu". Przewaga warstwy obyczajowej nad warstwą kryminalną sprzyja budowaniu wnikliwych portretów psychologicznych postaci; poznajemy przecież mnóstwo szczegółów dotyczących ich życia. I choć gdzieniegdzie przebija pewna schematyczność kreacji (widoczna zwłaszcza w karykaturalnym szefie Patrika), główni bohaterowie są przekonujący i da się ich polubić. Erikę – za dylematy rodem z powieści o Bridget Jones. Patrika – za ujmującą nieśmiałość. Oraz Fjällbackę, która jest bohaterem niemal równorzędnym. To małe miasteczko na zachodzie Szwecji, latem tętniące turystycznym życiem, zimą jest aż nadto spokojne. Kryje też sporo tajemnic, wynikających głównie z pruderyjności mieszkańców i ich zdecydowanie przesadnej dbałości o opinię publiczną. To nic nowego. Taki obraz małomiasteczkowych społeczności wykreował już kryminał zwany „cozy”, zapoczątkowany przez Agathę Christie. Małe miasteczko z powieści Camilli Läckberg to oczywiście nowoczesna odmiana tamtej brytyjskiej prowincji, ale łączy je całkiem sporo; przede wszystkim pozorna sielskość i duży urok.

Fanką twórczości Camilli Läckberg raczej nie zostanę, ale rozumiem już, dlaczego jej książki mają tylu wielbicieli: są lekkie, przystępne i dużo w nich treści obyczajowo-romansowej. I choć wątek kryminalny jest, przynajmniej w „Księżniczce z lodu”, bardzo uproszczony, powieść stanowi doskonałą odskocznię od rzeczywistości. W sam raz na upalne lato.

 

Udostępnij