Loftowe tajemnice

Nie wiem, czy Magda Stachula jest obecnie najpopularniejszą polską autorką thrillerów psychologicznych, ale z pewnością plasuje się w czołówce. I doskonale to rozumiem: jej powieści to proste (ale nie banalne!) historie o ludziach takich jak my. I choć akurat z bohaterkami i bohaterkami najnowszej powieści autorki nieco trudniej się utożsamić, to „Loft”, bo o nim mowa, jest kolejnym przykładem wciągającej opowieści o ludziach, którzy pod pozorami zwyczajności skrywają mnóstwo tajemnic. 

W kamienicy w centrum Gdańska mieszkają dwie zaprzyjaźnione pary: Dominika i Piotr oraz Adrian i Karolina. Dominika i Piotr są parą zaledwie od kilku miesięcy, ale świetnie się dogadują, Karolina i Adrian mają już spory małżeński staż. Ale Stachula już od pierwszych stron zręcznie pokazuje, że każde z nich skrywa jakieś sekrety, a szczęśliwe życie jest tylko fasadą. Dlatego kiedy do budynku naprzeciwko wprowadza się kobieta, która spędza sporo czasu, zaglądając w ich okna, atmosfera się zagęszcza.

„Loft” to klasyczny przykład thrillera psychologicznego, a zatem powieści, w której napięcie jest budowane głównie poprzez emocje bohaterów i relacje między nimi. Autorka podzieliła książkę na trzy części, z wyraźnymi cezurami czasowymi. W pierwszej najwięcej miejsca dostają dwie kobiety: Dominika i Ilona, czyli tajemnicza sąsiadka z naprzeciwka. Dominika może irytować, ale to celowy zabieg. Kobieta panicznie się boi, że jej skomplikowana przeszłość wyjdzie na jaw, a życie w ciągłym lęku prowadzi ją do przekonania, że nowa sąsiadka obserwuje właśnie ją. Ten obraz pogłębiającej się paranoi jest świetny: wszystkie drobne, nieznaczące, czasami wręcz przypadkowe gesty Dominika odbiera jako wymierzone w siebie. Stachula świetnie pokazuje, jak strach może zniszczyć psychikę i prowadzić do coraz bardziej irracjonalnych zachowań. A z drugiej strony wprowadza niepewność: bo może w podejrzeniach Dominiki dotyczących Ilony kryje się ziarno prawdy…? 

Ta właśnie niepewność co do tego, co jest prawdą, a co wyobrażeniem bohaterki, należy do klasycznych elementów gatunku, a autorka potrafi umiejętnie go wykorzystać. I ta niepewność sprawia, że historia mieszkańców kamienicy na Świętego Ducha wciąga, mimo że tak naprawdę nie ma w niej wielu niespodzianek. Magda Stachula stawia raczej na stopniowe odkrywanie kart przed czytelnikami niż na zaskoczenia. Ale przecież w thrillerach psychologicznych chodzi mniej o zagadkę, bardziej – właśnie o emocje, które wywołuje w nas lektura. Napięcie jest też podsycane zmianami perspektywy – im dalej w fabułę, tym więcej bohaterów dostaje możliwość opowiedzenia swojej wersji prawdy. 

Akcja „Loftu”, jak już wspomniałam, rozgrywa się w Gdańsku. I owszem, jest tu trochę Trójmiasta. Ale historia opowiadana przez Magdę Stachulę jest na tyle uniwersalna, że mogłaby się dziać wszędzie. Ludzie przecież wszędzie są tacy sami. Wszędzie znajdzie się ktoś, kto skrywa tajemnice. Czasami nawarstwiają się one i mnożą, a jedna zła decyzja pociąga za sobą kolejne – i oto lądujemy w sytuacji bez wyjścia. Dlatego chociaż finalnie fabuła mnie rozczarowała (za dużo w niej przypadków, a rozstrzygnięcia niektórych wątków okazały się naiwne) i powieść raczej nie zostanie w mojej pamięci na dłużej, nie przyniesie też gatunkowej rewolucji, nie uważam czasu spędzonego z tą książką za stracony. Czasami zwyczajnie potrzebujemy kilku godzin oddechu od codzienności w postaci prostej, ale wciągającej lektury. I „Loft” taką właśnie jest. 

Udostępnij