Ten little rabbits

„Łowca” jest szóstą powieścią Larsa Keplera (czyli duetu Alexandra Coelho Ahndoril–Alexander Ahndoril) z cyklu, którego głównym bohaterem jest Joona Linna. I ma jedną przewagę nad poprzednią częścią, „Stalkerem”: Joona powrócił!

Do komisarza, który właśnie odsiaduje wyrok w więzieniu, zgłaszają się dawni znajomi. Ktoś zamordował znanego polityka i wiele wskazuje na powiązania z terroryzmem. Joona włącza się w śledztwo i szybko okazuje się, że minister to dopiero pierwsza ofiara. A każda słyszy przed śmiercią dziecięcą wyliczankę o dziesięciu królikach, które chciały wzlecieć do nieba, a wylądowały w piekle…

Powieści Keplera rozpoznaję już po kilku zdaniach. Przyczyną tego stanu rzeczy jest bardzo charakterystyczny styl. Połączenie krótkich rozdziałów (na nieco ponad 400 stronach autorzy zmieścili ich 115), narracji prowadzonej w czasie teraźniejszym (która bardzo wzmacnia dynamikę powieści) i beznamiętnego, drobiazgowego relacjonowania faktów przez narratora (co z kolei czyni książkę statyczną) daje bardzo specyficzny efekt. I sprawia, że „Łowca” to książka wymagająca dużego skupienia. 

Nie tylko zresztą ze względu na styl; fabuła tej powieści też nie jest prosta. Mnóstwo mniejszych i większych wydarzeń i szybkie przeskoki między scenami z życia bohaterów, którzy początkowo wydają się nie mieć żadnego związku ze sprawą (ale przecież wiadomo, że to tylko pozory i na koniec wszystko się ze sobą połączy) wymuszają uwagę czytelnika i nie pozwalają na błądzenie myślami w czasie lektury. Jest zresztą w tej powieści napięcie, które na to nie pozwala i sprawia, że czytamy ją ze wstrzymanym oddechem. Ja na głębszy oddech pozwoliłam sobie dopiero, kiedy dowiedziałam się, kim jest tytułowy łowca. 

Jest jednak w najnowszej powieści Larsa Keplera coś, co budzi moje zastrzeżenia: brak proporcji między poszczególnymi elementami akcji. Przy wcześniejszych powieściach wiedziałam od początku, że czytam thrillery. A tutaj miałam wrażenie, że autorzy nie mogli się zdecydować, co piszą: powieść kryminalną czy sensacyjną, a może jednak thriller? Bo niech was nie zmyli tytuł recenzji. Z powieściami Agathy Christie „Łowca” nie ma nic wspólnego. Nie mamy tu spokojnych, wyrafinowanych zbrodni, raczej mordercę z zaburzeniami, mnóstwo scen rodem z powieści sensacyjnych (tak, tak, nie brakuje tu strzelanin i pościgów) i napięcie godne najlepszych thrillerów. Trochę tych elementów zbyt dużo. Ale tylko trochę.

Wszelkie niedociągnięcia wynagradza mi jedno: Joona Linna powrócił. Już samo to wystarczyło, by książkę czytało mi się lepiej niż poprzednią część cyklu. Wspominałam już przy okazji recenzowania którejś z poprzednich powieści Keplera, że Joona Linna bardzo przypomina mi Harry’ego Hole’a. I słowa te podtrzymuję: bohaterów łączy bezkompromisowość, przekonanie o własnej racji tak duże, że łamiące wszelkie zakazy, i nieodparty urok osobisty. I choć „Łowca” nie jest tak cudownie mroczny jak „Piaskun” czy „Świadek”, powieści Larsa Keplera wciąż pozostają dla mnie jednymi z najbardziej wyrazistych przykładów skandynawskiej literatury kryminalnej. Może dlatego, że nie są łatwe i przyjemne?

Udostępnij