„Stwierdzam honorowy przebieg  pojedynku”

W 1905 roku do Wrocławia przyjeżdża Eberhard Mock, syn ubogiego szewca, aby rozpocząć studia na Wydziale Filozoficznym Królewskiego Uniwersytetu. Nowe życie mężczyzny jest zdecydowanie bogatsze w atrakcje niż to, które wiódł w rodzinnym Wałbrzychu. Eberhard uczestniczy w wyjątkowych językoznawczych debatach akademickich, a po zajęciach doświadcza też tego, co oferuje nowe miasto: raczy się kuflami taniego piwa, korzysta z usług sprzedajnych dziewcząt oraz uczestniczy w bójkach w mrocznych uliczkach. Ale również Alma Mater okazuje się niespokojnym miejscem: niedługo po rozpoczęciu roku akademickiego dwóch wykładowców Mocka popełnia samobójstwo. Ich zgony niektórym profesorom są na rękę, ponieważ obaj mężczyźni pozostawiają po sobie osierocone katedry Seminarium Filologicznego. Eberhard dostaje propozycję nie do odrzucenia, przez którą musi dowiedzieć się, czy profesorowie rzeczywiście samodzielnie odebrali sobie życie...

Mogłoby się wydawać, że tytuł ostatniej części o Mocku ma niewiele wspólnego z życiem akademickim. Nic bardziej mylnego! Sam autor tłumaczy, że pisząc tę książkę, opierał się na historii jednego z profesorów Uniwersytetu Królewskiego we Wrocławiu, który został uznany za „człowieka bez honoru” i zmuszony do opuszczenia Wrocławia, ponieważ nie stawił się na pojedynek! Poza potyczkami o honor poznajemy Eberharda także od strony romantycznej. Mock zostaje przedstawiony jako mężczyzna odstający od bohaterów książek współczesnych – starający się o uwagę wybranki sprytem oraz intelektem, gotów zabrać głos w debacie akademickiej profesorów, aby dziewczyna zechciała pozwolić na dalszą znajomość. Ale oczywiście bohater nie jest romantykiem: często przesiaduje w knajpach nad kuflem piwa oraz wypatruje zachowujących się uwodzicielsko i prowokacyjnie młodych kobiet.

Były pojedynki, romanse, rozrywki, a gdzie kryminał? Właśnie między nimi... Z tego powodu często nie czułam, że czytam książkę należącą do tego gatunku. Mam wrażenie, że motywy obyczajowe złagodziły wątek kryminalny tak bardzo, że „Mock. Pojedynek” – mimo częstych pojedynków oraz tajemnicy, którą przyszło Eberhardowi rozwiązać – to bardziej historia obyczajowa o zabarwieniu kryminalnym niż powieść stricte kryminalna. Może to wynikać z faktu, że autor rozwija wszystkie wątki równomiernie. Co ma zaletę: niezależnie od tego, która część historii była dla czytelnika najciekawsza, każda została zamknięta.

Poza poznaniem akademickiego życia głównego bohatera dowiadujemy się z tej powieści, jak właściwie doszło do pracy Mocka w policji. Czytelnicy serii Marka Krajewskiego mogą dostrzec w „Pojedynku” niespójność dotyczącą tej kwestii w porównaniu z historią przedstawioną w „Śmierci w Breslau”. Autor zapewnia, że wybrnie z tej sytuacji… przy najbliższej korekcie swojego debiutu. Obiecuje także, że w następnych książkach czytelnicy nie poznają jeszcze młodszego Mocka, ale prawdopodobnie w sierpniu przyszłego roku otrzymają historię Eberharda z czasu między 1918 a 1932 rokiem.

Udostępnij