Narratorem kryminału jest proboszcz z St. Mary Meade. Mieszka on na plebanii wraz ze swoją młodszą o dwadzieścia lat żoną Gryzeldą i siostrzeńcem Dennisem. Pewnego dnia proboszcz znajduje w swoim gabinecie pułkownika Protheroe z przestrzeloną głową. Pułkownik był znienawidzony w całym miasteczku i sam pastor kilka dni wcześniej wyrażał opinię, że świat bez tego człowieka byłby lepszym miejscem. Podejrzanych jest wielu, bo wielu miało z pułkownikiem na pieńku. Do zabójstwa przyznają się jednak aż dwie osoby: Lawrence Radding i żona zamordowanego, Anna. Okazuje się że byli oni kochankami, a teraz pragną się wzajemnie ochraniać. Policja jest naturalnie zagubiona, ale tu pojawia się panna Marple, która od początku śledzi sprawę z zainteresowaniem.

Mamy w tej powieści całą galerię ciekawych postaci, bardzo charakterystycznych dla prowincjonalnych kryminałów Christie. Pastor jest sympatyczny, ale nieco naiwny, zakochany po uszy w znacznie młodszej od siebie żonie. Pastorowa jest wesołą dziewczyną, która parafię i swoje w niej obowiązki traktuje jako doskonały żart. Zamordowany pułkownik jest postacią ze wszech miar niesympatyczną i trudno go żałować. Jego żona to typowa femme fatale, piękna i nieszczęśliwa. Jej kochanek Lawrence to miejscowy malarz, wodzący kobiety na pokuszenie, typ pociągający, którego pojawienie się w wiosce oznacza tylko kłopoty. Córka pułkownika, Letycja, to bogata, zepsuta i znudzona dziewczyna. Jest jeszcze tajemnicza pani Lestrange, niedawno przybyła do miasteczka. Mocno podejrzany archeolog doktor Stone i jego kompetentna sekretarka. Poczciwy doktor Haydock, który pojawia się potem w kilku kolejnych książkach i opowiadaniach autorki. Policja jest solidna i naturalnie tępa. A zestaw postaci uzupełnia grupka miejscowych plotkar, wśród których prym wiedzie panna Marple...

Panna Marple w tej pierwszej powieści jest przedstawiona początkowo jako osoba wścibska, nieco złośliwa i kochająca miejscowe ploty. Z pozoru podobna do całej reszty starych, prowincjonalnych panien, których główną i ulubioną rozrywką jest wtykanie nosa w cudze sprawy i wyrażanie najczęściej niepochlebnych opinii na ich temat. A jednak z czasem bohaterowie powieści – i czytelnik – zdobywają się na sympatię wobec przenikliwej staruszki. Panna Marple nie ma bowiem złudzeń co do otaczających ją bliźnich. Już na początku oznajmia pastorowi: obserwując od tak dawna naturę ludzką, wiem, że nie należy się po niej spodziewać zbyt wiele.

To bardzo sympatyczna, bezpretensjonalna i wesoła książka, którą polecam każdemu, kto ceni sobie takie poczciwe ramoty i ma ochotę wypocząć na moment od ponurego skandynawskiego krajobrazu z mroczną historią w tle. Poza tym zagadka kryminalna i prowadzenie tropów jest tu, jak zwykle u Christie, na najwyższym poziomie.

Udostępnij