Bolesne powroty

Nie tak dawno temu recenzowałam książkę „W gąszczu kłamstw” Kate Alice Marshall, autorki powieści nie tylko spod znaku kryminału czy thrillera, ale także literatury dziecięcej i młodzieżowej. To była niezwykle udana lektura, która zaoferowała mi ciekawą historię, liczne zwroty akcji i dobry finał. Prawdziwe czytelnicze emocje! Dlatego też ze sporymi oczekiwaniami sięgnęłam po kolejny thriller Marshall, „Nikt nie może wiedzieć”. Czy i tym razem otrzymałam fabularny rollercoaster?

Książka opowiada historię trzech sióstr Palmer, które od kilkunastu lat nie mają ze sobą kontaktu. Rozdzieliła je rodzinna tragedia: rodziców dziewcząt zamordowano w ich własnym domu. Sprawa nie została rozwiązana, sprawcy nigdy nie złapano, a przez długi czas podejrzenie padało na jedną z sióstr, główną bohaterkę, Emmę. Po latach sytuacja życiowa zmusza Emmę do powrotu w rodzime strony i zamieszkania w domu rodziców. W czterech ścianach, które wciąż noszą ślady zbrodni, zarówno metaforycznie, jak i dosłownie. Miasteczko bowiem wciąż pamięta o tej tragedii – dom jest częściowo zdewastowany poprzez wypisane na murach hasła o rodzicobójczyni, a mieszkańcy krzywo patrzą na Emmę. Krótko po niej do miasteczka przyjeżdżają także pozostałe siostry, Juliette i Daphne. Wraz z powrotem kobiet sprawa morderstwa ożywa, otwierają się dawno zaryglowane drzwi, a skrywane przez kilkanaście lat sekrety wychodzą na światło dzienne. Czytelnik stopniowo dowiaduje się, że siostry mają własną wersję wydarzeń pamiętnej nocy. I to nie jedną wspólną, a trzy różne. Każda  pamięta (lub chce pamiętać) co innego. Czy wzajemnie się oskarżają i dlatego po stracie rodziców zerwały kontakt? Czy może chronią się nawzajem, ale trauma tak mocno przytłoczyła każdą z nich, że spotkania wywołują zbyt bolesne wspomnienia?

Marshall niewątpliwie wie, jak pisać thrillery. Mnoży wątki, miesza szyki, buduje napięcie. Mimo że opiera swoje historie na utartym schemacie rozwiązywania zagadek, które przez dekady wydawały się nie do rozwiązania, to jej książki są po prostu dobre.

Niemniej „Nikt nie może wiedzieć” to dobra książka – i tyle. Zachwytów brak. Odniosłam wrażenie, że autorka chciała włożyć do worka zbyt wiele fantów. Z pewnością zależało jej na wprowadzaniu czytelnika w konsternację i zmuszeniu do zastanawiania się, kto stoi za zbrodnią sprzed lat. Dlatego dokładała podejrzanych oraz nowe motywy, dla których ktoś chciałby pozbyć się rodziców dziewcząt. Nie postawiła na zasadę im mniej, tym lepiej. Odniosłam też wrażenie, że nie do końca miała też pomysł, jak sfinalizować całą intrygę, a przypadkowe rozwiązanie wychyliło się nagle zza zakrętu – i tak już pozostało. 

Ciekawsza wydała mi się warstwa psychologiczna tej historii. Poznajemy w niej na pozór normalną rodzinę, model dwa plus trzy, rodzice i córki, które nagle stają się sierotami. Początkowo wszystkim żal małoletnich i ofiar. Stopniowo jednak podczas retrospekcji przybliżamy się do rodziny Palmerów i dostrzegamy rysy na wizerunku rodziny. Czy rodzice byli aż tak idealnymi ludźmi, jak postrzegali ich sąsiedzi i znajomi? Tak naprawdę tylko ich córki znały odpowiedź na to pytanie. 

Właśnie po to robiła to wszystko. Dla siebie i dla swoich sióstr. Żeby je chronić. Nic innego się nie liczyło. Nikt inny się nie liczył. Była tylko Emma, Juliette i Daphne.

„Nikt nie może wiedzieć” nie jest thrillerem, który poleciłabym komuś w pierwszej kolejności, nie znalazłby się nawet na liście dziesięciu najlepszych polecajek. Jest thrillerem z przeciętną intrygą, w miarę ciekawą warstwą psychologiczną i dobrym stylem. Decyzję o sięgnięciu po niego pozostawiam więc Wam. 

Udostępnij