W pogoni za skarbem

Jakie miejsce przychodzi Wam do głowy jako pierwsze, kiedy słyszycie: USA? Pewnie Nowy Jork, Waszyngton, Las Vegas, może Wielki Kanion… raczej nie Nowy Meksyk, prawda? Tymczasem to właśnie do tego stanu przenosimy się w „Ogonie Skorpiona”. Mamy tu bezkresną pustynię, wszechobecne biegacze, nieznośny upał i pył wdzierający się do gardeł… W takich warunkach prowadzą śledztwo główne bohaterki powieści, agentka FBI Corrie Swanson i archeolożka Nora Kelly. 

W drugiej części cyklu Swanson/Kelly bohaterki łączą siły w sprawie, która zaczyna się od tajemniczych zwłok sprzed ponad pół wieku. Ciało mężczyzny, który zmarł z przerażającym grymasem na twarzy, zostało znalezione w Wielkiej Samotni, dawnym miasteczku górniczym na peryferiach Nowego Meksyku, obecnie opuszczonym i zapomnianym. Corrie ma ustalić, czy do tej śmierci doszło z przyczyn naturalnych, czy też w wyniku przestępstwa, i prosi o pomoc pracującą w pobliskim Santa Fe Norę. Kolejne ślady prowadzą kobiety do zaskakujących odkryć, dla których ważne znaczenie mają opowieści o siedemnastowiecznych skarbach i indiańskie legendy, a także do… pobliskiej bazy wojskowej.

Douglas Preston i Lincoln Child tworzą razem od blisko trzech dekad i w tym czasie podbili serca wielu czytelników, przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych, skąd pochodzą. Przyczyna jest łatwa do odgadnięcia: ich książki (a napisali ich razem już ponad trzydzieści!) to szybka akcja, mnóstwo ciekawostek i bohaterowie, których da się lubić. To wszystko znajdziemy również w „Ogonie Skorpiona”. Ta powieść to thriller – ale nie taki, jakie ostatnimi czasy dominują w księgarniach: mroczny, brutalny, z pogłębioną psychologią postaci i tak dalej. Nie, druga część cyklu o Corrie Swanson i Norze Kelly stoi gdzieś na granicy thrillera historycznego i powieści przygodowej. Z pierwszego mamy tu prawdziwe, choć niekoniecznie szeroko znane wydarzenia z historii Stanów Zjednoczonych (nie zdradzę, jakie konkretnie, bo tego dowiadujemy się dopiero w dalszych partiach książki), które stają się osnową dla fikcyjnych przygód bohaterek. Z drugiego – fabułę zmieniającą się jak w kalejdoskopie i motyw poszukiwania skarbu. Mnóstwo tu historyczno-geograficznych ciekawostek, które pokazują, że autorzy doskonale przygotowali się do pisania – a jednocześnie fikcja została wpleciona w fakty tak misternie, że chwilami trudno wyłapać granicę między nimi.

Fabuła tej powieści wciąga od pierwszych rozdziałów, ale z równą ciekawością obserwuje się rozwój relacji dwóch głównych postaci. Zarówno Corrie, jak i Nora pojawiały się wcześniej w powieściowym cyklu Prestona i Childa o agencie Pendergaście (który pojawia się na chwilę w „Ogonie Skorpiona”), zawsze jednak w drugoplanowych rolach. Teraz jest inaczej: autorzy pozwalają nam obserwować z bliska obie kobiety. Corrie to młoda, nieopierzona agentka FBI, której czasami trudno pohamować emocje, Nora jest poukładana, spokojniejsza, bardziej wyważona. Łączy je to, że obie muszą odnaleźć się w zdominowanym przez mężczyzn świecie i walczyć z własnymi słabościami. Corrie podczas jednej z poprzednich akcji popełniła błąd, który mógł ją dużo kosztować, i próbuje zrehabilitować się w oczach szefa i – przede wszystkim – własnych. Nora nie musi udowadniać swojej wartości, wie, że jest świetna w tym, co robi – ale czy to wystarczy? Jest między tymi kobietami podszyty lekką zazdrością podziw, jest zrozumienie, jest wreszcie wzajemna sympatia. 

Jeśli zatem lubicie wartkie opowieści z mniej znaną historią w tle, śmiało sięgajcie po „Ogon Skorpiona”. Na pewno nie będziecie się nudzić, za to dzięki plastycznym opisom z pewnością poczujecie, jak gorąco pustyni odbiera Wam oddech.

Udostępnij