„Więzienny prawnik”, nowy thriller prawniczy Grishama, głównego bohatera – adwokata ukazuje z zupełnie innej perspektywy niż zazwyczaj. Malcolm Bannister, czarny prawnik z małej, prowincjonalnej kancelarii, został skazany na 10 lat więzienia. Zostawmy na boku kwestię, czy słusznie. Tak czy inaczej, sprawy toczą się jak zazwyczaj w takich przypadkach: utrata prawa wykonywania zawodu, pozew rozwodowy żony, brak kontaktów z synkiem. Bannister powoli godzi się ze swoją sytuacją – a jakie ma wyjście? Zostaje przeniesiony do więzienia o łagodniejszym rygorze, jakoś się tam adaptuje. Dostaje pracę w bibliotece, a swój przydomek – jak łatwo się domyślić – zawdzięcza działalności w zakładzie karnym: więźniowie chętnie powierzają mu swoje sekrety i proszą o porady prawne. Podczas wielogodzinnych rozmów ze współwięźniem Malcolm poznaje historię chłopaka skazanego za handel narkotykami, a także dowiaduje się o pewnym nieuczciwym prawniku. Kiedy ów prawnik, notabene sędzia federalny Raymond Fawcett, ginie zamordowany w swoim letnim domku nad jeziorem, a wraz z nim jego młoda sekretarka, policja staje na głowie, aby jak najszybciej wykryć sprawcę. Jak by nie było zginął sędzia federalny! I wtedy Malcolm zgłasza się do służby więziennej ze swoją rewelacyjną historią: on wie, kto i dlaczego zamordował sędziego! Podejrzany podczas wielogodzinnego śledztwa przyznaje się do wszystkiego i… jest to dopiero początek historii. Wypadki toczą się raz szybciej, raz wolniej, jednak zawsze interesująco.

Grisham, który – jak wiadomo – sam jest prawnikiem, dobrze zna sądy od kulis. Zastrzega rzecz jasna, że cała powieść to fikcja, że nie ma takiego więzienia jak to, w którym przebywał Malcolm Bannister, ale czytelnik swoje wie. W końcu każdy słyszał co nieco o korupcji, trafiają się i w życiu przekupni sędziowie. Ale to, co wydaje się w tej powieści najbardziej interesujące, to kulisy pracy policji, metody przesłuchań i wreszcie program ochrony świadków. Na pytanie: „czy świadek koronny jest bezpieczny?” nie ma łatwej odpowiedzi. W zasadzie powinno tak być, w zasadzie jest, ale …Grisham nie byłby sobą, gdyby cała intryga nie miała drugiego, jeszcze bardziej interesującego dna. Z biegiem czasu poznajemy nowych bohaterów i, jak to w doskonałym kryminale bywa, nic nie jest oczywiste ani takie, jakie się wydawało na początku. I oczywiście kiedy nie wiadomo o co chodzi... Trudno zdradzać kolejne szczegóły sensacyjnej treści, przytoczę więc jedynie cytat, który być może co nieco wyjaśni, a na pewno pobudzi wyobraźnię i chęć przeczytania powieści. Otóż jedna z bohaterek „ukradła sztabki złota złodziejowi, który je wcześniej ukradł oszustowi, który je zabrał bandzie hochsztaplerów”. Ot, pasztet.

Udostępnij