Niespełnione obietnice

„Pielęgniarka” J.A. Corrigan zaczyna się tam, gdzie większość klasycznych kryminałów się kończy: po tym, jak sprawca zbrodni zostaje zatrzymany i osądzony. Rose Marlowe była pielęgniarką w szpitalu, do którego trafił po wypadku trafił Abe Duncan, a po jego śmierci przyznała się do zabójstwa i trafiła do więzienia. Jakiś czas później w odwiedziny do kobiety przychodzi Theo Hazel, autor true crime’owych opowieści. Pisarz chciałby zrozumieć, dlaczego pielęgniarka, czyli osoba, która przecież powinna uważać ludzkie życie za najwyższe dobro, z zimną krwią go kogoś pozbawiła. Choć początkowo Rose nie chce rozmawiać z Theo, szybko zmienia zdanie. Jest jednak bardzo tajemnicza i zdradza pisarzowi tylko okruchy swojej historii, które ten próbuje składać w całość.

Tajemnica majaczy gdzieś na skraju pola widzenia, kusząca, ale na razie nieuchwytna. Droga, którą przebyła Rose, fascynuje go równie mocno, jak sama Rose.

Jest więc „Pielęgniarka” opowieścią o swoistym tańcu zabójczyni i pisarza, ale też o rodzącej się między tą dwójką fascynacji i tajemnicy, która ich połączyła – dlatego sytuuje się gdzieś na pograniczu thrillera i powieści obyczajowej. Dużo miejsca autorka poświęca wątkom miłosnym (i nie wszystkie wydają mi się konieczne dla fabuły), co z pewnością nie każdemu fanowi thrillerów się spodoba. Zaczyna się jednak typowo dla tego gatunku: bez zbędnego rozwlekania zostajemy wrzuceni w opowieść i od pierwszych rozdziałów się w nią wciągamy, wyczuwając tajemnice tkwiące w historii Rose i napięcie, które ta historia wywołuje. Rose powoli ujawnia Theo – z powodów, które długo pozostają nieoczywiste – swoją historię. Opowiada o wydarzeniach z roku 1991, kiedy to była na czwartym roku studiów medycznych i poznała pewnego mężczyznę, co przewróciło jej życie do góry nogami. Odkrywanie kolejnych fragmentów tej opowieści jest fascynujące. Niestety, im dalej, tym słabiej: tempo zwalnia, a opowieść robi się nieco zbyt rozwlekła i przegadana. Samo rozwiązanie przypomina zaś to z greckich dramatów – i w swoim skomplikowaniu niekoniecznie współgra z thrillerem.

„Pielęgniarka” nie jest więc idealnym przykładem gatunku. Ale nawet te zaburzone proporcje między warstwą obyczajową i tajemnicą nie przykrywają zalet powieści. A więc przede wszystkim wprawnej konstrukcji: autorka przedstawia na przemian wydarzenia współczesne i opowieść Rose sprzed ćwierć wieku, umiejętnie dozując napięcie i zawieszając akcję w miejscach, które podkręcają zainteresowanie czytelnika. Poza tym „Pielęgniarka” to także mroczne studium obsesji – J.A. Corrigan świetnie pokazuje, jak łatwo można zawładnąć innym człowiekiem, ale też jak doskonale inni potrafią się kryć, oszukiwać, ukrywać swoje prawdziwe oblicze. Dlatego choć powieść nie spełniła wszystkich obietnic, które kryły się w jej pierwszych rozdziałach, w żadnym wypadku nie uważam czasu z nią spędzonego za stracony. 

Udostępnij