Jakie jest twoje piętno?

W Zielonej Górze kamera miejska zarejestrowała brutalne morderstwo. Mogłoby się wydawać, że nagranie ułatwi pracę policji. Tym bardziej że nagranym napastnikiem jest Filip Trochan, znany w mieście lekarz. Podejrzenia padają jednak także na warszawskiego policjanta, Igora Brudnego, który wygląda tak samo jak doktor. Komisarza z zarzutów nie oczyszcza ani zawód, ani fakt, że mężczyzna pochodzi właśnie z Zielonej Góry. Który z mężczyzn pozwolił sobie na zszarganie reputacji oraz co było motywem tego oraz następnych brutalnych morderstw?

Przemysław Piotrowski nie jest debiutantem w kryminale, ale dopiero „Piętno” sprawiło, że o autorze zaczęło być głośniej. Nic dziwnego: ta powieść została świetnie skonstruowana zarówno pod kątem bohaterów, jak i wielowarstwowej fabuły. Autor wykreował postaci znacznie różniące się od siebie, przybliżył czytelnikowi ich przeszłość, która choć nie zawsze ma wpływ na współczesne wydarzenia, to wciąż ciekawi, nie rozwlekając fabuły. Poza tym Piotrowski często kończy rozdziały w ciekawy sposób: zdradzając przyszłe wydarzenia, a konkretnie konsekwencje podjętych przez bohatera działań – wiemy o nich, zanim on sam się o nich dowie.

Znał tę postać. Prześladowała go od dzieciństwa, od najmłodszych lat. W snach, w ciemnych zakamarkach, nawet w lustrach, których nie lubił do dziś. Rosła, tężała i rozwijała się razem z nim, zawsze pojawiała się jako cień, istota bez twarzy. Z czasem jej oblicze nabrało kształtów, ale do samego końca pozostało zamazane, przez co było jeszcze bardziej przerażające.

Głównym bohaterem „Piętna” jest Igor Brudny, komisarz przebywający na stałe w Warszawie, a jednak widoczny na nagraniu z Zielonej Góry. Wydarzenia zachodzące w toku śledztwa sprawiają, że nie postrzegamy go jako niewinnego. Ale mężczyzna jest intrygujący nie tylko ze względu na ten fakt. Autor stopniowo zdradza nam jego przeszłość, jednak robi to nie w formie retrospekcji, lecz obecnych konsekwencji wydarzeń z wczesnych lat życia bohatera. Trzeba zaznaczyć, że to właśnie one są tytułowym piętnem, odciśniętym na życiu Brudnego w dziecięcych czasach, a objawiającym się u dojrzałego mężczyzny. Policjant stara się je uleczyć, odcinając się od przeszłości, zmieniając miasto zamieszkania, a nawet imię i nazwisko. Niemniej podjęte zabiegi nie są wystarczające, aby udało mu się uciec od stygmatu z dzieciństwa.

Tropieniem mordercy zajmuje się „najlepsza grupa dochodzeniowo-śledcza w zachodniej Polsce, a może i w całym kraju”, pod dowództwem inspektora Romualda Czarneckiego. Niestety, w moim odczuciu bywa ona mankamentem powieści. Choć zespół podkreśla, że to najtrudniejsza sprawa, z jaką przyszło mu się zmierzyć, to – wbrew swemu prestiżowi – nie dostrzega wielu poszlak. Autorowi udało się ten fakt nieco wybronić: dowodzący grupą inspektor Czarnecki sam jest zaskoczony niedopatrzeniami podwładnych. Nadal jednak nieco mnie to uwierało. Drugi problem miałam z kluczowym wątkiem, którego źródło tkwi w dość medialnym temacie. Nie mogę napisać więcej, by nie zdradzić za dużo – ale gdy w powieści pojawił się właśnie ten trop, automatycznie podniosłam też autorowi poprzeczkę, bo potraktowałam taki wybór jako pójście na łatwiznę. Ostatecznie jednak przyznaję, że rozwiązanie mnie usatysfakcjonowało. Po skończeniu książki często ponownie czytam pierwszy rozdział, aby sprawdzić, jak bardzo autor zabawił się czytelnikiem. W przypadku „Piętna” ponowna lektura początku, ze świadomością „medialnego problemu” i znajomością finału, sprawiła, że zostało mi tylko uśmiechnąć się pod nosem i pogratulować Przemysławowi Piotrowskiemu. 

„Piętno” jest brutalną historią, ale wciąż w ramach kryminału. Okładka może być myląca i sugerować horror bądź powieść z wątkami paranormalnymi, ale to tylko wrażenie. „Piętno” jest naprawdę satysfakcjonującym kryminałem. Po przeczytaniu powieści nie mogę zarzucić autorowi, że któryś z wątków nie został dopięty. Ale czy była to najtrudniejsza sprawa w historii prestiżowej grupy śledczej Czarneckiego? Cóż, o tym przekonamy się już w sierpniu, sprawdzając, Przemysław Piotrowski przygotował dla zespołu w „Sforze”, czyli drugiej części cyklu.

Udostępnij