Nagonka na człowieka

W lasach Ariège, departamentu położonego w sąsiedztwie Tuluzy, dochodzi do wypadku drogowego. W jesienną pełnię księżyca wracający z pracy ratownik medyczny uderza w przebiegającą jezdnię leśną zwierzynę. Niestety okazuje się, że ofiarą jest nie zwierzę, ale człowiek… w masce jelenia. Na torsie ma wyryte słowo „sprawiedliwość”. Na miejsce przyjeżdża Servaz wraz ze swoją ekipą. Szybko dowiaduje się, że ktoś urządził na młodego mężczyznę swoiste polowanie. Naznaczony głową jelenia, nagi i przerażony, został pozostawiony nocą w środku lasu, za nim zaś na łowy udali się bezlitośni, spragnieni krwi oprawcy. Myśliwi, którzy idą o krok dalej w swoim okrucieństwie: nie pragną już krwi zwierzęcej, lecz ludzkiej.

„Polowanie” to siódma część cyklu o Martinie Servazie, policjancie z francuskiej Tuluzy. Zawsze mam obawy, że zabraknie mi obiektywizmu przy recenzowaniu książek Bernarda Miniera. Z prostego powodu: to mój ulubiony autor kryminałów. Kupił mnie pierwszą swoją książką, która na polskim rynku wydawniczym ukazała się kilka lat temu. Urzekły mnie wtedy nie tylko fabuła, lecz także styl: dobry, wyważony, niepopadający w przesadną kwiecistość, ale kiedy trzeba ocierający się o liryzm. 

I tym razem jestem zadowolona z lektury. „Polowaniu” nie można bowiem zarzucić ani złej fabuły, ani braku merytoryczności, ani przegadania czy nudnego finału. Mam wrażenie, że cokolwiek wychodzi spod pióra Miniera, jest dopracowane w każdym calu. Tym razem autor poruszył bardzo ciekawy temat: samodzielnego wymierzania sprawiedliwości, kiedy państwowe instytucje zawodzą. Nie jest to temat nowatorski, wcześniej sięgali po niego także inni pisarze, chociażby Donato Carrisi w serii o Zaklinaczu. Jest to jednak temat dość dyskusyjny, który każe czytelnikowi zadać sobie pytania: Czy walka o to, by winny poniósł karę, może usprawiedliwiać zło? Czy jedyną formą niezobojętnienia na ludzką krzywdę jest w dzisiejszym świecie już tylko samosąd? 

Więc sądzicie, że jest nas tylko garstka? Że jesteśmy do tego stopnia osamotnieni? Badam teren od lat. Kraj jest gotowy. Nasze poglądy polityczne i moralne podzielają rzesze ludzi. Nie te mniejszości, które zagarnęły media, lecz milczący naród. Mamy dziesiątki sympatyków […] gotowych pójść za nami, kiedy przyjdzie pora. Czekają na sygnał. Kiedy zaczniemy działać, pójdą za nami setki, tysiące […]. Idea i możliwość zamachu stanu powoli się krystalizuje.

Przy okazji tych moralnych znaków zapytania Minier stawia także pytania natury politycznej, dotyczące wszystkich organów ścigania w swojej ojczyźnie, czyli we Francji, a dokładnie ich skuteczności. Obraz społeczeństwa w „Polowaniu” jest niezwykle aktualny, na co wskazują nie tylko wydarzenia polityczne, lecz chociażby wzmianki o pandemii. 

Nieco mniej uwagi pisarz poświęca w tej części partnerom Servaza – Samirze Cheung i Vincentowi Esperandieu. Wprowadza natomiast do zespołu nowego policjanta, Raphaela Katza, i pozwala czytelnikom śledzić dość szczegółowo prywatne losy Servaza, którego i w tej części nie ominą perypetie.

Najnowsza książka Bernarda Miniera po raz kolejny pokazuje, że ten pisarz potrafi stworzyć historię dopracowaną w każdym elemencie. Fabuła, bohaterowie, tło, problematyka i język są na dobrym poziomie. „Polowanie” niesie również pewien przekaz, choć nie jest to przekaz optymistyczny. Świat, w którym ludzie wymierzają sprawiedliwość na własną rękę, nie jest dobry. Podobnie jak świat, w którym jeden człowiek urządza polowanie na drugiego – i w sensie dosłownym, i metaforycznym. 

Udostępnij