Niepełna rodzina

Po wstrząsającej „Idealnej rodzinie” przyszedł czas na kontynuację losów jej bohaterów. Muszę przyznać, że mimo swoistej „kompletności” pierwszego tomu byłam bardzo ciekawa, jakie drzwi otworzy maleńki wytrych na jego końcu. Co jeszcze da się powiedzieć w teoretycznie opowiedzianej i dokończonej historii?

Należy jednak zacząć od tego, że „Idealna rodzina” to nie do końca jest thriller; dla mnie to bardziej powieść obyczajowa z elementami thrillera. To historia o wewnętrznych rozterkach, nieprzepracowanych traumach, rażącym i głębokim braku samoakceptacji, zagubieniu i szaleństwie.

(...) Może i różnimy się od siebie, jednak nasza więź jest głęboka, nawet po dwudziestu pięciu latach życia oddzielnie. Tak już jest z dziećmi, które łączy wspólna trauma: jest zupełnie tak, jakby biegł między nami cienki drut i od czasu do czasu, któreś z nas czuje, jak szarpie. 

To jednocześnie smutna konstatacja na temat tego, jak niewiele jesteśmy w stanie dowiedzieć się o drugiej osobie, jeśli ona nie chce nam na to pozwolić i postanawia ukryć swoje prawdziwe oblicze. 

W „Pozostałej rodzinie” mamy w zasadzie dwie historie – dalsze zmagania z przeszłością i próba oswojenia teraźniejszości przez Lucy i Henry’ego Lambów oraz koleje małżeństwa Rachel i Michaela Rimmerów. Henry wyrusza na poszukiwania Phina – właściwym byłoby stwierdzenie, że całe życie podąża za jego cieniem. Kiedy więc pojawia się realna szansa na to, by w końcu odnaleźć obiekt młodzieńczej fascynacji, mężczyzna nie waha się ani przez chwilę. Rzuca wszystko z dnia na dzień i leci na inny kontynent. Przyzwyczajony do kłamstw i krętactwa, nie cofa się przed niczym, by odnaleźć tego, którego szuka. Ciężko ocenić, na ile kieruje nim faktyczna chęć zobaczenia Phila, a na ile próba rozliczenia się z przeszłością i walka o spokojniejszą przyszłość. 

Henry wyszedł z mieszkania w środku nocy, żeby złapać samolot do Botswany i szukać Phina. I z jakiegoś głęboko zakorzenionego w niej, przyprawiającego o mdłości powodu myśl o tym, że miałby go znaleźć, napawa ją lękiem. 

W tej części szczególnie widać, jak ogromny i niekoniecznie korzystny wpływ miały na Lamba minione wydarzenia. Forma zatracenia, do jakiej się doprowadził, jest niezwykle smutna i przytłaczająca. Jednocześnie poznajemy historię drugiego małżeństwa Michaela Rimmera, byłego męża Lucy. Rachel, jego drugą żonę, poznajemy w momencie, kiedy dowiaduje się, że została wdową. Później, stopniowo, Lisa Jewell wplata krótkie rozdziały o nich. Znamy Michaela z „Idealnej rodziny” i wiemy już, czego można się po nim spodziewać. Obserwujemy niczego nieświadomą młodą kobietę, która jest na najlepszej drodze do tego, by powtórzyć dramat Lucy.

Nie można jednak nie wspomnieć o trzecim, nie mniej ważnym wątku, jakim jest śledztwo prowadzone przez  Samuela Owusu. Zostają odnalezione zwłoki młodej kobiety sprzed trzydziestu lat. Sprawa nieuchronnie splata się z historią rodziny Lambów, coraz więcej wątków prowadzi do domu rodzinnego Lucy i Henry’ego. Ale – jak wspomniałam na początku – nie to jest w tej powieści najważniejsze. Jasne, śledczy dążą do rozwiązania zagadki tajemniczego morderstwa, jednak na pierwszy plan wybijają się próby ułożenia sobie życia po traumach. Idealnie widać tu, jak wiele zachowań, czy postaw powielamy automatycznie, nieświadomie, nie mając na nie najmniejszego wpływu.

Choć „Pozostała rodzina” nie trzyma w takim napięciu jak poprzednia powieść Lisy Jewell, to jest jej idealnym dopełnieniem. Uzupełnia historię Lambów, udowadnia, że nie wszystko układa się w momencie, kiedy rozwiązała się intryga i gdy wszyscy się odnaleźli. Drugi tom to wszystko, co dzieje się “po”. To kontynuacja opowieści, która nie zakończyła się słowami „żyli długo i szczęśliwie”. Najzwyczajniej w życiu - to po prostu codzienność i borykanie się z duchami przeszłości. Jeśli podobała wam się „Idealna rodzina”, to musicie poznać odpowiedź na pytanie: co dalej?

Udostępnij