Uważaj na niego

Aby umilić czytelnikom oczekiwanie na kolejny tom o perypetiach Millie Calloway, Freida McFadden zaserwowała nową historię. Po lekturze „Pomocy domowej” byłam przekonana, że ciężko będzie jej przebić tę historię, dlatego sięgnęłam po „Skazanego” z lekkim niepokojem. Ale muszę przyznać, że Freida McFadden znów to zrobiła: namieszała i namąciła, a czytelnicy po raz kolejny są jej za to wdzięczni.

Brooke Sullivan to młoda, dwudziestoośmioletnia pielęgniarka z trudną przeszłością. Samotnie wychowuje dziesięcioletniego syna Josha. Właśnie wróciła do rodzinnej miejscowości, do domu zmarłych w wypadku rodziców. Nie miała z nimi zbyt dobrych relacji, ponieważ nigdy nie zaakceptowali tego, że w wieku siedemnastu lat zdecydowała się urodzić dziecko. Chce jednak zapewnić nowy start synowi, któremu dzieci dokuczały w poprzedniej szkole z powodu braku ojca. Przeprowadzka wydaje się idealną okazją. Brooke podejmuje pracę w zakładzie karnym w Raker. 

Nie chciałam tej pracy. Marzyłam o jakiejkolwiek innej, poza tą jedną. Ale złożyłam podania do wszystkich pracodawców z siedzibą oddaloną nie więcej niż godzinę drogi komunikacją miejską (...) i to więzienie jako jedyne zaprosiło mnie na rozmowę kwalifikacyjną. 

Brooke jest przerażona, ponieważ jeden z osadzonych tam więźniów to jej były chłopak – i trafił za kratki przez jej zeznania. Kobieta modli się, by go nie spotkać lub by stało się to jak najpóźniej. Cóż… pobożne życzenia. Sprawy nie ułatwia fakt, że wszyscy pracownicy więzienia są wrogo nastawieni do Brooke i okazują jej to na każdym kroku. Jedynym światełkiem w tunelu wydaje się to, że kobiecie udało się znaleźć miłą opiekunkę dla Josha na czas jej pracy w sąsiednim mieście. Czy jej się to podoba, czy nie, nie jest w stanie uniknąć spotkań ze znajomymi z dawnych lat. A wszyscy dobrze wiemy, że nie każde takie spotkanie jest miłe i pozwala na sentymentalną podróż do czasów dzieciństwa…

Brooke jest nieco irytującą postacią. Jej naiwność momentami wywołuje niedowierzanie. Na dobrą sprawę każdy może wmówić jej, co chce. Wystarczy powtórzyć jej coś odpowiednio wiele razy i zrobić parę ładnych min. Choć autorka przedstawia ją jako kobietę po traumatycznych przejściach, która uważa na każdym kroku, jej zachowanie temu przeczy. Nawet jeśli powinna wobec pewnych osób zachować większą ostrożność, nie idzie jej to zbyt dobrze. Nie zachowuje się jak ktoś, kogo dorosłe życie upłynęło w cieniu traumy. Tym bardziej że musi być też odpowiedzialna za dziecko. 

Czuję potrzebę przeproszenia Freidy McFadden. W pewnym momencie pomyślałam sobie, że to będzie słaba książka. Wydawało mi się, że wszystko jest jasne, źle zawoalowane i słabo ukryte. Miałam wrażenie, że już wszystko wiadomo, clou sprawy może pozostaje w sferze domysłów, ale „sprawcy” są dość jednoznaczni. Tymczasem kończąc lekturę „Skazanego”, znów nie mogłam się nadziwić, jak bardzo się myliłam. Nic nie było zgodne z tym, co sobie ułożyłam w głowie. W zasadzie nawet w procencie nie zbliżyłam się swoimi domysłami do prawdy. Każda kolejna strona ujawniała takie niespodzianki i nieoczekiwane zwroty akcji, że nie mogłam wyjść z szoku. Piszę te słowa na świeżo, tuż po lekturze, szczerze zachwycona tym, co udało się stworzyć autorce. Zaznaczałam sobie na bieżąco fragmenty, które miały poprzeć moją tezę, że „wszystko okazało się za szybko” – a po kilku ostatnich rozdziałach wszystkie te notatki poszły do kosza. 

Wiele osób zarzuca absurd finałowi tej historii. Są historie, które i mnie kłują w oczy niedorzecznością, owszem. „Skazany” jednak do nich nie należy. Bo nawet jeśli coś wydaje się nieco naciągane, a czasem nawet niemożliwe, zdarza się, że autor potrafi to umiejętnie „wszczepić” w treść i nie mamy wrażenia, że coś tu nie pasuje. A Freida McFadden jest w tym świetna. 

„Skazany” to bardzo dobry thriller, który będę polecać osobom szukającym czegoś niebanalnego i wciągającego. Spora część powieści opiera się na retrospekcjach, ale to one budują tę historię, uzupełniają ją i dają jej podstawę (no, może oprócz drobnej rozbieżności między tym, co Brooke przeżyła, a tym, jak się zachowuje). Autorka tka fabułę powoli i z rozmysłem, z premedytacją wpuszczając czytelnika w prowadzące donikąd uliczki. Coraz bardziej lubię twórczość Freidy McFadden, dlatego z pełną odpowiedzialnością stwierdzam: jeśli jeszcze nie znacie żadnego z jej tytułów, to najwyższy czas to nadrobić. 

Udostępnij