Specyficzny duet po raz drugi

„Spirytystka” to kolejna część nowej serii autorstwa Maxa Czornyja o nietypowym duecie detektywów amatorów. Choć ich wiedza i zaplecze w kwestii śledztw oraz ogólnie pojętej zbrodni niezupełnie do takiego określenia pasują… Po pierwszej przygodzie w towarzystwie pary Mond–Szmit wiedziałam, że nie odmówię sobie ponownego spotkania z nimi. Jak w zestawieniu z „Mortalistą” wypada kontynuacja?

W okolicach Krakowa dochodzi do okrutnych zbrodni. Modus operandi sprawcy jest następujące: uprowadza dzieci i nastolatków, przetrzymuje ich w trumnach i – co wydaje się szczytem wynaturzenia na miarę XXI wieku – relacjonuje swoje działania w internecie. Dzięki Honoriuszowi Mondowi policja szybko wpada na trop mordercy, a ten zostaje zastrzelony podczas obławy. Sprawa wygląda na zamkniętą. Tyle że dochodzi do kolejnego morderstwa, dokonanego w bardzo zbliżony sposób. Czy to działania naśladowcy? A może zastrzelony oprawca miał wspólnika? Pytania się mnożą, ofiar przybywa, a z Mondem i Szmit zaczynają dziać się rzeczy, wskutek których oboje przestają ufać własnym zmysłom.

Dla tych, którzy jeszcze nie znają tego cyklu Maxa Czornyja, słowo wprowadzenia: Honoriusz Mond, aktualnie pracownik specjalistycznej firmy sprzątającej, niegdyś był szefem katedry mortalistyki, dla którego śmierć i wszystko, co jej dotyczy, stanowiło codzienność. Obcował ze zbrodnią, z ciałami ofiar, śladami kryminalistycznymi, pytaniami o kres życia, na które szybko znajdował odpowiedzi. 

Śmierć to śmierć. Nie było w niej nic strasznego ani niezwykłego. Jedynym, co stanowiło o jej czarnym PR, była tak naprawdę jej ostateczność. Człowiek nie obcował z niczym równie nieodwracalnym jak śmierć.

Na nic jednak plany bohatera, by odciąć się od poprzedniego życia. Śmierć zdaje się wciąż podążać jego śladem, stanowić jego własny cień. Chcąc nie chcąc, wraz z Allegrą Szmit – swoją szefową z firmy sprzątającej, a niegdyś dziennikarką śledczą – starają się wspomagać policję w kryminalnych sprawach. Choć różnią się osobowością i światopoglądem, w swoich amatorskich-nieamatorskich poczynaniach stanowią zgrany duet. 

Tym razem Max Czornyj już od pierwszych stron rzuca czytelnika na głęboką wodę. Przetrwa ten, kto umie pływać, bowiem szczegółowe opisy zbrodni i ich poziom wynaturzenia to nie byle co. Jest mocno, dobitnie i makabrycznie. Mnie to nie przeszkadza, więc kolejny raz moja opinia o tym cyklu to głównie pozytywy. Jeśli miałabym wskazać drobne rysy, to nieco rozmyta wydała mi się argumentacja dotycząca tego, jak Mond wpadł ostatecznie na trop winnego. Odniosłam też wrażenie, że w części pierwszej fabuła była bardziej skomplikowana i skonstruowana misterniej. W ostatecznym rozrachunku jednak nie odjęło mi to przyjemności z lektury. Bo choć wspomniałam o makabrze i mocnych wrażeniach, to równocześnie jest to opowieść o dwóch specyficznych osobowościach, dwóch nietypowych charakterach, których dialogi i ogólnie interakcja stanowią gwarant uśmiechu na twarzy. 

W recenzji poprzedniej części tej serii napisałam, że z chęcią będę zatrzymywać się na kolejnych przystankach śledczych zmagań opisanej wyżej dwójki. I tym razem napiszę podobnie: mam ochotę kontynuować tę wycieczkę. Autor ma na ten cykl pomysł, kryminalne zagadki spełniają moje oczekiwania, a Mond i Szmit zapewne kryją w swoich rękawach jeszcze niejednego asa. I choć z każdą częścią poznajemy ich lepiej, to wciąż nad tym duetem unosi się aura tajemniczości. Czekam więc na przystanek numer trzy. 

Udostępnij