„Nie zakładaj niczego, nie wierz nikomu, kwestionuj wszystko”

Gillian McAllister lubi w swoich powieściach oszukiwać czytelników – ale w sposób, który sprawia im przyjemność. W „Nie to miejsce, nie ten czas” postawiła na odwróconą chronologię i pętlę czasową, w najnowszej powieści, zatytułowanej „To tylko kolejna zaginiona”, też bawi się klasyczną konstrukcją. Nie zdradzę jednak, w jaki konkretnie sposób, bo w tym kryje się sedno tej historii. 

Warto też zwrócić uwagę na powtarzający się w powieściach brytyjskiej pisarki motyw: rodzica, który jest gotów na wszystko, byleby ochronić swoje dziecko. „To tylko kolejna zaginiona” nie jest pod tym względem wyjątkiem. Tytułowa „kolejna zaginiona”, to dla większości ktoś obcy, znany tylko dla zdjęć widniejących na plakatach rozwieszonych w mieście. Dla kogoś to jednak córka czy syn, ukochana osoba, której zniknięcie staje się początkiem życiowej tragedii. 

Historia zaczyna się, gdy na biurko Julii, policjantki, której przed rokiem nie udało się odnaleźć zaginionej Sadie, trafia sprawa dwudziestodwuletniej Olivii. Dziewczyna zniknęła bez śladu w ślepym zaułku, co zarejestrowała kamera monitoringu. Julia doskonale wie, jakie błędy popełniła podczas śledztwa w sprawie Sadie, dlatego teraz postanawia zrobić wszystko, by śledztwo zakończyło się sukcesem. Nie wie jednak, że sprawa Olivii stanie się dla niej osobista, bo na szali znajdzie się los jej własnej córki. A Julia, co często podkreśla, jest policjantką i matką – zawsze obiema jednocześnie, nigdy tylko jedną, choć próba pogodzenia zawodowych obowiązków z troską o najbliższych bywa niekiedy bardzo trudna.

Autorka prowadzi narrację z różnych perspektyw, poznajemy zatem nie tylko Julię i jej rodzinę, lecz także Lewisa, zrozpaczonego ojca, który zrobi wszystko, by odnaleźć zaginione dziecko, i Emmę, której syn może być powiązany ze zniknięciem Olivii. Gillian McAllister z wyczuciem maluje emocje rodziców, ich bezwarunkową miłość, ale też bezsilność; widać, że zależało jej na pokazaniu, co rodzice są w stanie zrobić dla swoich dzieci, również tych dorosłych.  

Jednym z najmocniejszych punktów powieści jest sposób, w jaki autorka zaskakuje czytelników. „Nie zakładaj niczego, nie wierz nikomu, kwestionuj wszystko” – tym hasłem kieruje się Julia jako policjantka i tym samym powinniśmy kierować się my, czytelnicy. Bo pisarce udaje się to, co w thrillerze musi się udać, żebyśmy uznali go za dobry: plot twisty. Kiedy już wydaje nam się, że wiemy, jak dalej potoczy się historia, bieg wydarzeń odwraca się o sto osiemdziesiąt stopni. Zgoda, nie każda z tych zmian jest niespodzianką, niektóre można wcześniej przewidzieć – wciąż jednak ta opowieść zaskakuje, i to w pozytywny sposób.

Jak wspomniałam na początku, autorka bawi się konstrukcją, i to chyba najmocniejsza strona tej książki. Krótkie rozdziały, przeskoki w narracji i opowieść prowadzona w czasie teraźniejszym – to wszystko dynamizuje akcję i sprawia, że powieść cały czas trzyma w napięciu. Jednak, co trzeba podkreślić, McAllister zostawiła sobie również przestrzeń dla postaci. Sporo miejsca poświęciła na opisy ich uczuć i motywacji, dzięki czemu bohaterowie nie są płascy, papierowi – a to sprawia, że łatwo angażujemy się w ich losy. O tym, jak wiarygodni są bohaterowie stworzeni przez pisarkę, najlepiej chyba świadczy fakt, że najmocniej kibicujemy tym, którzy robią źle – tylko dlatego, że wierzymy, że kieruje nimi miłość do bliskich.

Większość thrillerów, które serwuje nam współczesny rynek, trzyma się sprawdzonych schematów. Tymczasem Gillian McAllister w każdej powieści stara się dać czytelnikom coś nowego, zaprezentować im jakąś niespodziankę. Ale siła powieści „To tylko kolejna zaginiona” tkwi nie tylko w zaskoczeniach; to także opowieść o miłości i poświęceniu, sile rodziny i niemal nierozerwalnych więziach.

Udostępnij