Nie da się przed wszystkim uciec

Ruth Ware obecnie nazywana jest Agathą Christie XXI wieku. Wśród polskich czytelników zyskała bardzo dużą sympatię, ale stało się to za sprawą jej późniejszych powieści. „W ciemnym, mrocznym lesie” to jej debiut. Jak wyglądały pierwsze literackie kroki współczesnej mistrzyni thrillera psychologicznego?

Nora jest autorką kryminałów, która prowadzi spokojne życie. Jej rutynę zaburza e-mail z zaproszeniem na wieczór panieński. Najdziwniejsze jest to, że została zaproszona na wyjazd panieński Clare – dziewczyny, z którą od dziesięciu lat nie miała kontaktu. Fakt, w przeszłości były bliskimi przyjaciółkami, ale czy to naprawdę wystarczający powód, aby odnawiać relację? Sama Nora również nie rozumie, jaką motywację miała Clare, ale nie potrafi odrzucić zaproszenia. Jeszcze nie wie, że weekendowy wyjazd będzie kolejną złą decyzją w jej życiu.

Historia przedstawiona w powieści „W ciemnym, mrocznym lesie” rozgrywa się na dwóch płaszczyznach czasowych, obu prowadzonych z perspektywy Nory. Poznajemy przede wszystkim wydarzenia z wyjazdu panieńskiego, spokojnie zmierzając do tragedii. Opowieść jednak co jakiś czas jest przerywana przez rozdziały przedstawiające Norę po kluczowym wydarzeniu, na skutek którego kobieta przebywa w szpitalu. Wgląd w tę drugą perspektywę wcale nie rozjaśnia czytelnikowi sytuacji, ponieważ sama Nora nie pamięta, co się stało. 

Jestem pisarką. Kłamię zawodowo.

Akcja rozwija się bardzo powoli. W czasie lektury zrzucałam to na fakt, że autorka nie miała jeszcze wprawy (jak już wspomniałam, „W ciemnym, mrocznym lesie” to jej debiut). Jednak mimo że historia nigdzie się nie spieszyła, pisarka od początku zasiała w mojej głowie ziarenka intrygi, na których kiełkowanie czekałam. Przecież coś się musiało stać. Przecież Nora znalazła się w szpitalu z jakiegoś powodu.

Ware wykreowała bohaterów niejednoznacznych. Grupa w większości dopiero się poznaje – jak to bywa na spotkaniach, które gromadzą osoby bliskie jednej z nich. Z jednej strony do nikogo nie mamy za co odczuwać niechęci, ale z drugiej podskórnie wiemy, że są specyficzni i być może wcale nie przyjechali z dobrymi intencjami. Dowiadujemy się o nich tylko tyle, ile zdradzą na wyjeździe – w stosunku do Nory lub w sytuacjach, które ta zaobserwowała. A gdy dowiadujemy się o najgorszym wydarzeniu imprezy panieńskiej, każdy z nich może być podejrzany.

My jesteśmy aktorami. – Zwrócił się twarzą do szklanej ściany. – Publiczność… Publiczność jest tam.

„W ciemnym mrocznym lesie” jest thrillerem z nurtu cosy crime – bez przemocy, bez krwawych opisów zbrodni. Czytelnika napędza chęć odkrycia, co i kiedy przerwie sielankę. I co tak właściwie Nora robi na imprezie już obcej sobie osoby? 

Napięcie podsyca fakt, że wydarzenia rozgrywają się w jednym budynku. Ruth Ware zebrała wszystkich bohaterów w domu w środku lasu. Domu wyjątkowym, bo jedna z jego ścian jest w całości ze szkła. Zamknięci wśród drzew, w miejscu bez zasięgu, bez sąsiadów. A my, czytelnicy, zamieniamy się w widzów i czekamy na przedstawienie. Ale czy tylko my? 

Muszę przyznać, że kluczowa scena powieści była dla mnie absurdalna – pomimo tragizmu całej sytuacji moją pierwszą myślą było, że postaci zachowują się i rozmawiają naprawdę niedorzecznie. Jednak stale miałam w pamięci, że to debiut Ruth Ware – może dopiero przy następnych książkach nauczyła się tworzyć bardziej realistyczne okoliczności zbrodni? Zaśmiałam się więc i czytałam dalej. A potem mój uśmiech zmienił się w grymas niedowierzania, jak dobrze ta początkująca pisarka poprowadziła intrygę.

Słyszałam, jak moje serce bije rytmem jej imienia: „Clare, Clare, Clare, Clare”.

Osobom nieznającym książek Ruth Ware z czystym sumieniem mogę polecić czytanie ich chronologicznie, bo już od debiutu można zachwycić się tym, jak sprawnie autorka pogrywa z czytelnikiem. A tych, którzy znają twórczość autorki, chyba nie muszę przekonywać, że warto oddać jej kilka godzin swojego czasu, aby poznać naprawdę zaskakującą historię.

Udostępnij