Kryminał na wakacje

„Zabójcza terapia” to szósta część cyklu o Dionizie Remańskiej, byłej policjantce, obecnie prywatnej detektywce. Spokojnie jednak możecie sięgnąć po tę książkę bez znajomości poprzednich – to jeden z tych przypadków, w których umknie wam trochę szczegółów z osobistego życia bohaterów, ale intryga kryminalna pozostaje zamknięta. Autorka sporadycznie tylko nawiązuje do spraw poruszanych w poprzednich częściach cyklu, nie będziecie więc mieć wrażenia, że weszliście do teatru w połowie sztuki i nie wiecie, o co tu chodzi.

A zatem: w tej części spotykamy Dionę w… szpitalu. Po postrzeleniu walczy o odzyskanie pełnej sprawności. Wszystko ją irytuje: własna słabość, pacjenci, szpitalna nuda… Do czasu, gdy jedna z leczących się tutaj kobiet ginie w trakcie zabiegu hydroterapii. Remańska nie potrafi przejść obok tej sprawy obojętnie, zwłaszcza że szpitalna atmosfera wręcz kipi od tajemnic i niedomówień. Kiedy więc na miejscu zbrodni pojawia się komisarz Jakub Zapata, Diona zrobi wszystko, żeby pomóc mu w śledztwie. Nawet jeśli początkowo policjant niekoniecznie tego potrzebuje. 

O intrydze kryminalnej nie sposób napisać zbyt wiele tak, by niczego nie zdradzić. Krótko zatem: współczesne wydarzenia mają swoje źródło w małomiasteczkowej przeszłości. Brzmi jak dobrze znany motyw – i tak właśnie jest, ale widać, że Hanna Greń przemyślała tę historię i dodała co nieco od siebie. Muszę jednak podkreślić, że chociaż powieściowe wydarzenia cały czas kręcą się wokół morderstw (bardzo brutalnych, trzeba dodać) i śledztwa, najważniejsze w „Zabójczej terapii” jest coś innego: bohaterowie. Autorka poświęca im mnóstwo uwagi, opisując każdą drobną zmianę w zachowaniu, wyglądzie, nastroju… Nie ukrywam, że chwilami mnie to irytowało – może dlatego, że właściwie wszystkie postaci pojawiające się na kartach tej książki sprawiają wrażenie zbyt chwiejnych emocjonalnie? Jednak poza odczuwaną co jakiś czas irytacją poczułam też sympatię. Przede wszystkim do Dionizy Remańskiej – kobiety, której najsilniejszą bronią jest cięty język, upartej i wytrwałej w dążeniu do celu. Nie ustępują jej nieco nieokrzesany policjant Diego, młody przyjaciel głównej bohaterki czy pielęgniarka, która kocha swój motocykl na równi z wolnością. Sympatii nie da się natomiast poczuć do niektórych pacjentek szpitala – może dlatego, że powieściowe trzydziestokilkulatki zachowują się tak, jakby miały na karku co najmniej trzy krzyżyki więcej?

Tak, nie da się ukryć, że warstwa obyczajowa ma w tej powieści ogromne znaczenie. I nie chodzi wcale o wątki miłosne (choć takie też się pojawiają). Istotne są tutaj po prostu relacje między ludźmi, pokazywane przez ich rozmowy, gesty, zachowania. Jest w tej powieści sporo podobieństw do polskich seriali obyczajowych, a najważniejsze z nich to przedstawianie rzeczywistości w nieco ładniejszej wersji, niż jest naprawdę. 

Krótko mówiąc: to właśnie powieści w stylu „Zabójczej terapii” przychodzą mi na myśl, kiedy słyszę określenie „wakacyjna lektura”: lekki styl, niezbyt skomplikowana fabuła, wyraziści bohaterowie… Jeśli zatem lubicie tego typu połączenie kryminału i obyczajówki, które mimo brutalności opisywanych zbrodni nie ma w sobie nic ciężkiego, to zachęcam do spotkania z Dionizą Remańską. Na pewno nie będziecie się nudzić w jej towarzystwie.

Udostępnij