Wszyscy. Wszystko. Wiedzą

Lubię czytać powieści Marty Guzowskiej, bo są lekkie – językowo, niekoniecznie fabularnie. „Zła miłość” otwiera nowy cykl, po tych z archeologami Mario Yblem oraz Simoną Brenner, a także kilku pojedynczych powieściach. Tym razem na główną bohaterkę autorka wybrała prywatną detektywkę. 

Franka Kruk jest na życiowym zakręcie. Rok wcześniej w wypadku zginął jej mąż, a ona sama z przyczyn finansowych musiała wrócić ze stolicy do rodzinnego domu w podwarszawskim Brwinowie. Przeprowadziła się razem z nastoletnią córką, u której bunt właściwy wiekowi nałożył się na rozpacz po śmierci ojca. Nic więc dziwnego, że w domu Franki panuje raczej chłodna atmosfera. Również dosłownie, bo kobieta ma problemy z opłaceniem wszystkich rachunków. Kiedy więc dostaje standardowe – wydawałoby się – zlecenie sprawdzenia okoliczności śmierci telewizyjnej gwiazdki Sonii Marchlewskiej od firmy ubezpieczeniowej, przyjmuje je z radością. Tyle że miejsce wypadku jest boleśnie znajome, bo na tym samym zakręcie zginął mąż Franki. A z czasem zaczyna wychodzić coraz więcej elementów łączących ją z Sonią…

„Zła miłość” kupiła mnie od pierwszych stron mocnym osadzeniem w polskiej rzeczywistości. Polskiej małomiasteczkowej rzeczywistości, trzeba dodać. Franka mówi o Brwinowie tak:

Miasteczko z duszą. (…) Zawsze było jako zaczarowane. Stanowiło zamknięty krąg, w którym nie może się wydarzyć nic złego, a w każdym razie nic naprawdę złego. Miejsce, gdzie dzieci ciągle jeżdżą rowerami po ulicach, ludzie nadal mają oko na sąsiednie domy i wpadają do siebie na kielicha, a po zakupy chodzi się na piechotę. Jak w pieprzonym amerykańskim filmie. 

Nienawidzę go.

Nienawidziłam tego miasteczka już w dzieciństwie (…).

Uciekłam, kiedy tylko mogłam.

Powrót nie mógł być zatem łatwy. Zwłaszcza że mamy mniej więcej początek pandemii i maseczki, kolejki do aptek oraz lęk o starszego, schorowanego ojca są stałym elementem codzienności Franki – i jeszcze mocniej osadzają tę powieść w rzeczywistości. Właściwie od pierwszych stron nie opuszczały mnie zrozumienie i współczucie dla głównej bohaterki. Jako osobie pochodzącej z niewielkiego miasteczka łatwo mi było wejść w jej skórę (co zresztą ułatwia świetna pierwszoosobowa narracja). Bo naprawdę trudno żyje się w miejscu, gdzie wszyscy wiedzą wszystko o każdym, a plotki o sąsiadach to taki sam element codzienności, jak zakupy w lokalnej piekarni. 

Tło powieści wypada zatem świetnie. Równie dobrze odbieram samą główną bohaterkę. Frankę może nie każdy polubi, bo bywa opryskliwa i gburowata. Ale przede wszystkim jest taka… zwyczajna, ma normalne, ludzkie problemy: z pieniędzmi, ogrzewaniem domu, kupnem leków, dorastającą córką, wtrącającym się w jej życie ojcem – i można by jeszcze długo wymieniać. Jako kobieta przyzwyczajona do niezależności czuje się źle z tym, że musiała wrócić do rodzinnego domu, że nie zarabia, że nie potrafi pozbierać się po śmierci męża i przytłacza ją codzienność. Ale że jest też inteligentna i błyskotliwa, usiłuje sobie z tym radzić w najlepszy możliwy sposób. 

Nieco – ale tylko nieco! – słabiej rysuje się natomiast sama intryga kryminalna. Zagadka śmierci gwiazdy seriali do końca trzyma w niepewności (choć wprawiony czytelnik kryminałów pewnie szybko domyśli się jej rozwiązania), a niektóre wątki, choćby ten o incelach, wnoszą powiew świeżości do gatunku. Tyle że czasami warstwa kryminalna chowa się pod obyczajową. Bo spore znaczenie ma tu tytułowa miłość – w różnych odsłonach. Szczegółów nie zdradzę, musicie sprawdzić to sami.

„Zła miłość” otwiera trylogię „Trzy cnoty”. Miłość już za nami, czekam zatem, co ciekawego o wierze i nadziei ma do powiedzenia Marta Guzowska. Bo że będzie ciekawie, tego jestem pewna. Sprawdzę to, bez dwóch zdań!

Udostępnij