W domu ze złota 

Camilli Läckberg czytelnikom kryminałów przedstawiać nie trzeba. Nawet jeśli ktoś nie jest fanem jej sagi o Fjällbace, to z pewnością o niej słyszał. Osobiście przeczytałam dwie części tej serii i nie odnalazłam się w stylistyce autorki. Mimo to postanowiłam sprawdzić, z czym wychodzi do czytelników w nowym cyklu thrillerów psychologicznych. 

Faye ma wszystko – bogatego, przystojnego męża, uroczą córeczkę, piękny dom w najlepszej dzielnicy Sztokholmu oraz masę pieniędzy. Na pozór idealne życie. Jednak jeśli przyjrzymy się bliżej, okaże się, że Faye nie tylko kryje w sobie mroki przeszłości; także jej teraźniejszość dalece odbiega od perfekcji. Kobieta bowiem stała się cieniem męża, który wybrał dla niej sposób życia – bez studiów, bez pracy, w zawsze posprzątanym domu, z przygotowanym idealnie posiłkiem, bez jakichkolwiek osobistych pasji czy marzeń. Faye jednak powoli zaczyna dostrzegać sztywne ramy, w jakich zamknął ją ukochany, tym bardziej że mężczyzna nie jest w stosunku do żony szczery. A to w połączeniu z dużą inteligencją bohaterki może skończyć się dla męża bolesną nauczką. 

Pomysł na fabułę nie jest oryginalny, przebieg akcji w wielu miejscach można przewidzieć. Niektóre dialogi czy sceny erotyczne nadają się według mnie wyłącznie do wycięcia. Osobiście jednak staram się wyłuskać z każdej historii jakieś pozytywy. I tym razem też mi się udało, a sama lektura „Złotej klatki” okazała się niezłą rozrywką. Może przyczynił się do tego fakt, że biorąc pod uwagę dotychczasowe doświadczenia z twórczością Läckberg, nie nastawiałam się na mocne doznania, a raczej na lekką opowieść, przerywnik między bardziej wymagającą literaturą. Poza tym kilkoma rzeczami autorka naprawdę do mnie przemówiła. 

Po pierwsze – swoją bohaterką. Nie jest ona ani czarna, ani biała, nie możemy jednoznacznie jej zaszufladkować. Czy jest dobra, czy zła? Im bliżej ją poznajemy i widzimy, do czego była zdolna w przeszłości, tym mocniejszą wzbudza w nas niechęć. Jednak kiedy obserwujemy jej stosunek do potrzebującej przyjaciółki, chęć odpłaty mężowi za doznane krzywdy czy też „odradzanie się z popiołów”, zaczynamy jej naprawdę kibicować. Jest to więc postać niejednoznaczna, wielobarwna. 

Drugą rzeczą, która zwróciła moją uwagę, był ukazany tu problem przemocy wobec kobiet. Ma ona różne oblicza, nie tylko fizyczne. To też razy na psychice, stopniowe odbieranie podstawowych praw człowieka, ograniczanie i zacieśnianie ram, zamykanie w tytułowej złotej klatce. Z zewnątrz: blichtr, bogactwo i perfekcyjny obrazek idealnego małżeństwa. Po to, by nikt  z tych obserwujących nie dostrzegł pęknięć na tafli tego idealnego życia. Oczywiście możemy stwierdzić, że takie kobiety same są sobie winne, godzą się na takie traktowanie, jest to cena, jaką płacą za wygodne życie. To z pewnością złożony problem, ale fakt, że autorka mówi głośno o różnych odcieniach kobiecych traum, z pewnością jest pozytywnym zjawiskiem. 

„Złota klatka” nie jest thrillerem psychologicznym, który będzie zaskakiwał każdą przeczytaną stroną czy wzbudzał napięcie każdym następnym rozdziałem. To książka, która  ma w sobie więcej z obyczajówki niż z powieści kryminalnej. Być może prosta, być może tendencyjna. Ja jednak odnalazłam w niej także zalety. Żartobliwie rzecz ujmując: ta historia to recepta, jak pozbyć się złego męża. A biorąc rzecz nieco bardziej poważnie: to opowieść o niejednoznacznej kobiecie, noszącej w sobie zarówno dobro, jak i zło. O kobiecie potarganej przez życie, która jednak zrobi wiele, aby wypłynąć na powierzchnię i pokazać, że siła ma rodzaj żeński. Podobnie jak zemsta.

Udostępnij