Jest jednym z najpopularniejszych na świecie autorów kryminałów i thrillerów. Jeffery Deaver w rozmowie z Robertem Ziębińskim opowiada o ekranizacji powieści Kolekcjoner Kości, różnicach między flakami a suspensem, o kradzieży tożsamości przez Internet i swojej najnowszej powieści Roadside Crosses.

Newsweek: Zacznę absurdalnie – nie miałeś nigdy ochoty zabić scenarzystów Kolekcjonera kości?

Jeffery Deaver: To ja zacznę tak – mamy w Stanach takie powiedzenie-porównanie „jabłka i pomarańcze”. I jabłka, i pomarańcze to owoce, ale smakują zupełnie inaczej. Zmierzam do tego, że literatura to dajmy na to jabłka a kino to pomarańcze. Niby jedna gałąź rozrywki, ale zupełnie inna. Moim żywiołem są słowa, nie obrazki. Sprzedałem prawa do książki i na tym skończył się mój udział w produkcji tego filmu. Dostałem czek, zrealizowałem go w banku i tyle mnie widzieli. Do tego stopnia nie byłem zainteresowany tą produkcją, iż odmówiłem kolacji z Angeliną Jolie – dzięki czemu nieźle zapunktowałem u mojej ówczesnej dziewczyny.

I nie wkurzyłeś się, po tym jak na podstawie dobrej książki zrealizowano koszmarny film?

Przecież to nie jest tak, że w Hollywood odgórnie planują realizację fatalnego filmu. Problem polega na tym, że w dużą produkcję zazwyczaj zaangażowana jest masa ludzi. Począwszy od scenarzystów, przez montażystów, reżyserów, na producentach kończąc. Takiej ludzkiej masy trudno upilnować, wobec czego łatwo o błąd. I tym sposobem właśnie powstają takie filmy jak Kolekcjoner Kości, w którym coś nagle nawaliło scenariuszowo i nikt już tego nie naprawił. 

Ale nie zniechęciło cię to do Hollywood? Marzy ci się kolejna ekranizacja?

Czemu miało zniechęcać, wypadki się zdarzają. Oczywiście, że mi się marzy. Po pierwsze: to przecież świetna promocja dla pisarza i jego książek. Po drugie: zwyczajnie uwielbiam oglądać filmy.

Światową sławę przyniosły ci thrillery, w których złym okazuje się zazwyczaj jakiś wyrachowany psychopata. Czy nie odnosisz czasami wrażenia, że od czasu wydania Milczenia owiec autorzy thrillerów zamiast konstruować przekonywujące fabuły, zaczęli ścigać się między sobą o to, kto wymyśli bardziej wyrafinowanego zabójcę?

Bardzo celna uwaga. Faktycznie od wydania Milczenia owiec, czyli bodaj od 1986 roku rozpoczęła się istna lawina thrillerów, których autorzy zaczęli ścigać się na okrucieństwo i obrzydliwe sceny. Co ciekawe i mało kto na to zwrócił uwagę, powieść Thomasa Harrisa wcale nie była okrutna. Bardzo często i mnie wrzuca się do tego worka z krwią i okrucieństwem, podczas kiedy akurat u mnie nie ma takich scen zbyt wiele. Bardziej od krwi i elementów gore wolę stary, dobry, czysty suspens. Najprościej jest napisać powieść, w której co drugą stronę ktoś będzie komuś odcinał nogi piłą, szlachtował rzeźnickim nożem, wypruwał flaki itp. Prawdziwym wyzwaniem jest stworzenie thrillera, który przy użyciu minimalnej ilość okrucieństwa przerazi czytelnika atmosferą i klimatem. 

To w takim razie skąd bierze się gigantyczna popularność krwawych thrillerów i filmów w stylu Piła?

Bo są proste w konstrukcji. Bo nie wymagają zbyt dużego warsztatu, ani umiejętności, dzięki czemu mogą spokojnie zalać rynek. Tyle, że prawda jest taka - o filmach Hitchcocka pamiętają i wciąż oglądają kolejne pokolenia, a krwawe jatki szybko odchodzą w zapomnienie.

Zastąpione przez inne krwawe jatki.

Taki jest mechanizm rynku, ale do tych okrutnych filmów czy książek zazwyczaj nie wraca się kilka razy a do Hitchcocka owszem tak.

(...)

Całość wywiadu czytaj na stronie Newsweek.pl

Na stronie PK można przeczytać wywiad z Deaverem, który przeprowadzili Irek Grin i Marcin Świetlicki w roku 2006. Wywiad dostępny TUTAJ . 

Udostępnij