Adam Cioczek: Często obserwuję ludzi, którzy wykonując swoją pracę, odczuwają pewien wewnętrzny konflikt, mają wrażenie, że zabrnęli w ślepą uliczkę. Tak naprawdę to był dla mnie punkt wyjścia. To „iskrzenie” pomiędzy tym, co „powinienem” zrobić a tym, co „chcę” jest dla mnie fascynujące zarówno w życiu zawodowym jak i prywatnym. Zawód prokuratora i adwokata często przynosi trudne, wręcz ekstremalne wybory. Wyobraźmy sobie obrońcę, który ma absolutną pewność, że jego klient jest winny a mimo to musi stać po jego stronie. Co czuje jako człowiek nie jako prawnik? Jakie są jego myśli, kiedy wraca do domu i jest z dala od sali rozpraw? To właśnie te pytania przyszły mi do głowy, zanim pojawił się konkretny pomysł na książkę.
Odpowiedzialność wiążąca się ze sporządzeniem aktu oskarżenia także rodzi wiele ważnych pytań: co jeśli człowiek, którego mam oskarżyć, budzi we mnie współczucie, litość a nawet chęć pomocy? Człowiek z silnym charakterem poradzi sobie z tym, inny może mieć spory problem.
Spotykałem się także m.in z doświadczoną sędzią, która wprowadzała mnie w tajniki pracy prawników. Wiele faktów wykorzystałem w książce, takich jak np. wątek więźnia, który kontaktował się ze światem zewnętrznym przez telefon komórkowy „klawisza”. Za połączenia strażnikowi płaciła narzeczona kryminalisty, przebywająca na wolności.

A.C.: Inspiracją dla mnie była rozgrywka w ogóle, to, co dzieje się w umyśle hazardzisty, który szuka tej „gry” na każdym kroku, we wszystkim co go otacza. Nie tylko podczas partii, czy rozdania, ale także w życiu, na co dzień. Nałogiem jednego z bohaterów, zatrzymanego, tak naprawdę jest adrenalina. To jej potrzeba sprawia, że w swojej głowie tworzy tak szalony plan.

 

A.C.: Myślę, że każdy człowiek, który zajmuje się pisaniem, musi obserwować ludzi, ich zachowania, obsesje, sprawy, z którymi nie są w stanie sobie poradzić. Ja też staram to robić. Obserwować innych, obserwować siebie i mieć coś w rodzaju „uważności” na człowieka i jego psychikę.
Ważnym elementem przygotowań do procesu pisania były spotkania z sędzią, prawnikami, ale także lektura zarówno książek związanych z psychologią jak i książek Dostojewskiego, który tworzył świetne portrety psychologiczne swoich bohaterów.

 

A.C: W moim przypadku jedno nie przeszkadza drugiemu. Traktuję to jako dwie zupełnie inne formy, które wymagają przestrzegania innych reguł. Pisząc książkę, otwieram jedne drzwi. Pisząc scenariusz, zamykam je i otwieram kolejne. Myślę, że nie ma tu żadnego konfliktu, ale trzeba się tego nauczyć. To często lata pracy.

 

 

A.C: Faktycznie, w scenariuszu, za sprawą przede wszystkim obrazów( a także dialogów) opisujemy to, co widoczne dla oka. Nie możemy napisać, że bohater jest zrozpaczony, ponieważ kamera nie jest w stanie wejść do naszego wnętrza, by tę rozpacz zobaczyć. Musimy napisać, że zalewa się łzami, ponieważ to już kamera zarejestruje a widz będzie wiedział, w jakim stanie jest bohater. Powieść natomiast daje niepowtarzalną możliwość opisywania świata wewnętrznego. Mnie świat ludzkich emocji od zawsze fascynował. Dlatego właśnie partie opisowe dawały mi dużą radość. Mogłem sobie pozwolić na to, co w scenariuszu jest niedozwolone.

 

 

A.C.: Tak, dość nietypowo podszedłem do tematu z racji wykonywanego zawodu i zacząłem pracę od scenariusza fabularnego. Miałam jednak niedosyt i postanowiłem rozwinąć tę historię do formy powieści. Tutaj mogłem „poszaleć” i wejść głębiej w życiorysy bohaterów, szczegółowe wydarzenia. Okazało się, że książka poszła w trochę innym kierunku niż scenariusz. Scenariusz jest jedynie zapisem zdarzeń, książka pozwoliła odkryć co kryje się za nimi.

 

 

A.C.: Na razie nie zacząłem jeszcze pracy nad kolejną częścią, ale mam w planie jej napisanie. Faktycznie, sam jestem ciekaw jak potoczą się losy Adama Getza i Tomasza Brackiego. Może osadzony w więzieniu Edward Chojar czymś jeszcze zaskoczy zarówno czytelników jak i mnie? Chojar nie jest postacią jednoznaczną, całkowicie negatywną czy pozytywną, ma więc czym zaskakiwać.

 

A.C.: Aktualnie kończę pisać powieść nawiązującą do losów słynnego diamentu, znajdującego się w londyńskiej twierdzy -Tower of London. To historia, do której napisania przygotowywałem się przez kilka lat. Zbierałem liczne materiały historyczne i szczegółowe informacje o innych kulturach, do których odwoływałem się w książce. Mam nadzieję, że uda mi się oddać tajemnicę i pasjonującą historię jaka wiąże się z losami diamentu.

Red.: Dziękujemy za rozmowę i życzymy Panu wielu sukcesów.