{mosimage}Thriller opublikowany w 1953 roku stanowi modelowy przykład wiwisekcji strachu i chciwości. I w ogóle się nie zestarzał. Może nawet się strasznie uaktualnił.

Ben Harper nie mógł już znieść beznadziejnej egzystencji. Chciał, by jego żona żyła na poziomie, którego jest godna. Chciał, by dzieci dorastały w dobrobycie. Wziął broń i poszedł do banku. Zastrzelił dwóch ludzi i zabrał pieniądze. Policja złapała go kilka godzin później. Miał szansę uniknąć stryczka, gdyby powiedział, co zrobił z forsą. Nie uwierzyli mu, gdy mówił, że utopił przeklęte dolary. A mówił tak wszystkim. Adwokatowi, prokuratorowi, a nawet towarzyszowi z celi, którego nazywano Kaznodzieją. Człowiekowi, który miał na jednej dłoni wytatuowany napis HATE, a na drugiej LOVE.

Więc go powiesili, a okrutne dzieci rysowały na murach domów szubienice i śpiewały rymowanki „Jedna kreska, dwie i trzy. Wnet zawiśnie człowiek zły…”

John, syn Bena, nie mógł już słuchać tych śpiewów, szczególnie gdy śpiewała jego młodsza siostra Pearl. Tylko oni wiedzieli, że ojciec nie utopił pieniędzy, tylko oni wiedzieli, gdzie je schował. Zdążył im powiedzieć, zanim odszedł z tymi ludźmi w niebieskich ubraniach. Z tymi, którzy niedługo później go powiesili.

Na myśl o pieniądzach John wpadał w histerię. Miał koszmary. Cienie na ścianie jego sypialni żyły własnym życiem. Szczególnie tej nocy, gdy pod dom przyszedł i długo patrzył w okna wysoki mężczyzna w stroju kaznodziei.

Życie zamieniło się w piekło, gdy Kaznodzieja tak opętał jego matkę, że ta zdecydowała się wyjść za niego. Najgorsze, że omotał także Pearl, małą siostrzyczkę z nieodłączną szmacianą lalką. Mówił jej, sadzając na kolanach, że tajemnica to grzech. Mówił, że John jest niedobry. Mówił, że to co tatuś powiedział, zanim odszedł, powinno zostać ujawnione…

Można powiedzieć, że Davis Grubb otworzył „Nocą myśliwego” nowy rozdział w historii thrillera. Przedefiniował postać dzieci w taki sposób, że przestały być one „nosicielami” tej tajemnicy, którą poznają dzięki swojej dziecięcej wrażliwości i naiwnym pożądaniu rzeczy nadprzyrodzonych. W powieści Grubba dzieci po prostu stają się depozytariuszami sekretu, bo zostały o nim poinformowane. Niebezpieczeństwo, które im wówczas grozi staje się bardziej realne. Dotykalne. Szczególnie, że odwiedza ich w domu i próbuje naruszyć świat rzeczy oswojonych.

Zanim horror lat 60-tych wtargnie w prywatność domostwa i naznaczy rzeczy bezpieczne grozą, Davis Grubb na początku lat pięćdziesiątych dokonuje rewolucji i bezkompromisowo odwraca pojęcie zagrożenia. Może wystąpić ono w stroju kaznodziei, może naruszyć status quo rodziny tylko z powodu chciwości. Może postawić świat na głowie, odbierając najbliższych.

Grubb wiedział, że taka historia powinna przydarzyć się dzieciom.

Czytaj ANALIZĘ Łukasza "Stalkera" Greli

NOC MYŚLIWEGO