Polska polityka w wersji hardcore

Polityka, intryga, spisek – i ich konsekwencje, ponoszone w imię wyższego dobra. Ale czy na pewno? Może to wyrażenie gdzieś po drodze zatraciło swoje znaczenie? Czy nadal operacje prowadzone są dla dobra kraju? A może wszystko ma już wyłącznie prywatny charakter? Jeśli jesteście ciekawi, jak stworzyć świetny thriller na bazie polskiej sceny politycznej, to polecam „Sejf 3. Gniazdo Kruka” Tomasza Sekielskiego – wciągnie was i poprowadzi bez trzymanki.

Seks, przemoc i władza. Pierwsze idzie w parze z trzecim, czasem ze szczyptą drugiego, okraszoną tu i ówdzie tragicznymi wypadkami ze skutkiem ubocznym w postaci usunięcia niewygodnych postaci. Zupełnie inne wrażenie odnosi się, czytając o wydarzeniach na arenie międzynarodowej lub w innym państwie. Zmienia się ono całkowicie, gdy rzecz dotyczy polskiej pani premier, polskich służb bezpieczeństwa i zaszłości z peerelowskich czasów. Taki kryminał czyta się z zapartym tchem, bo znamy mechanizmy naszych władz (przynajmniej powierzchownie) i jakoś łatwiej przychodzi zobrazowanie sobie tego wszystkiego. Wpadamy w wir wydarzeń, kiedy po zamordowaniu ważnych osobistości dziennikarz śledczy ląduje w szpitalu psychiatrycznym bez możliwości jakiejkolwiek obrony. Czy zabił? Jeśli nie, to kto ma interes w ucieszeniu go i niedopuszczeniu, by dalej szukał tam, gdzie nie powinien? Jaką rolę odegra w tym szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, a jaką pani premier Berchart? Czy w ogóle ktokolwiek w tym kraju nie jest skorumpowany i nie ma powiązań z rosyjskim wywiadem? A może chcecie wiedzieć, kto jest Krukiem?

Od razu nadmieniam, że wcześniejszych przygód z polskiej areny politycznej wymyślonych i opisanych przez Tomasza Sekielskiego nie czytałam. Zastanawiałam się, czy nie będzie to problemem – w końcu to już trzeci tom i może ominęło mnie mnóstwo wątków, których nie sposób nadrobić krótkim streszczeniem (o ile takie znajdę)? Na szczęście autor nie daje odczuć, jak bardzo jest niezadowolony, że czytelnik nie zna wcześniejszych książek, i nie karze go za to brakiem informacji o wcześniejszych wydarzeniach. Możemy się więc zorientować, o co mniej więcej chodziło, i spokojnie nadążamy za fabularnym rozwojem wydarzeń. Za to ogromny plus. Następny plus za zgrabną fabułę, w której nie ma logicznych braków, a zwrotów akcji jest sporo. Splot intryg jest niesamowity i gdyby umknęła gdzieś logika wszystkich niespodzianek, całość byłaby jedną wielką literacką klapą. Autor podołał jednak tej ciężkiej próbie, do tego nie zagmatwał wszystkiego tak, aby na koniec trzeba się było zastanawiać, o co dokładnie chodziło i kto jest winien.

Tomasza Sekielskiego większości nie trzeba przedstawiać, nawet tym, którzy niespecjalnie przepadają za oglądaniem telewizji. Głośniej o jego dziennikarskich umiejętnościach zrobiło się, kiedy prowadził program „Teraz my”, bo zdarzało mu się tam zadawać bardzo niewygodne pytania w bardzo dyplomatyczny sposób. Nie bał się dotykać problemów, których nikt inny nie chciał dotknąć. A wszystko i tak w ramach etyki dziennikarskiej, bez zbędnych skandali, prawdziwych lub nie. Podobnie jest z książką Sekielskiego: jest napisana dokładnie tak, jak on przeprowadziłby śledztwo. Podąża torami najdziwniejszych scenariuszy, intryga wywołuje intrygę, aż w końcu nikt nie może czuć się bezpieczny. Przerażające? Bardzo, a jeszcze bardziej, jeśli uświadomimy sobie, że to wszystko nie musi pozostać literacką fikcją.

 

Udostępnij