Prawda czy wyzwanie?

Ileż to już było w powieściach dziewczyn i młodych kobiet, mieszkanek małych miejscowości, które uważają, że „nie pasują”, są inne, w jakiś sposób lepsze od otoczenia, w którym się wychowały? Podobny typ bohaterki prezentuje Megan Miranda w swojej debiutanckiej powieści – nie jest ona jednak, na szczęście, główną postacią książki, a… punktem wyjścia wszystkich wydarzeń.

Główną bohaterką powieści jest Nicolette, która po dziesięciu latach nieobecności wraca do rodzinnego miasteczka. Wyjechała po zakończeniu liceum i tuż po tym, jak zaginęła jej najbliższa przyjaciółka, Corinne, wokół której kręciło się życie Nico. To wydarzenie na zawsze zmieniło losy dziewczyny i jej bliskich – ojca, brata, chłopaka… Teraz jednak Nicolette powraca, bo dostała tajemniczy list. Wraz z jej powrotem do Cooley Ridge powracają wspomnienia. I coś jeszcze.

„Gdyby moje życie było drabiną, to Cooley Ridge stanowiłoby jej najniższy szczebel – wtulona w Góry Dymne niepozorna mieścina, jak z definicji amerykańskiego Małego Miasteczka, ale bez jego uroku. Każde inne miejsce lokowało się o szczebel wyżej i z czasem miałam rozpocząć wspinaczkę. Studia licencjackie trzysta kilometrów na wschód, uniwersytet jeden stan na północ, staż w mieście, w którym zapuściłam korzenie i z którego nie chciałam się ruszać. Mieszkanie wynajęte na własne nazwisko, tabliczka z nazwiskiem na moim własnym biurku, Cooley Ridge jako coś, od czego coraz bardziej się oddalałam” – tak mówi w pewnej chwili Nicolette. Przed miasteczkiem nie da się jednak uciec. Cooley Ridge to Twin Peaks odarte z elementów fantastycznych, a Corinne Prescott to tamtejsza Laura Palmer. I choć nie wiemy, do jakiego przestępstwa doszło tu dziesięć lat wcześniej (i czy w ogóle do niego doszło – bo może sama Corinne postanowiła zniknąć bez śladu), małomiasteczkowa społeczność zachowuje się tak samo. W miejscach takich jak te plotki i pogłoski na zawsze już przylegają do człowieka i określają go w oczach innych. Główna bohaterka nie jest więc po prostu Nico, kobietą po studiach, z dobrą pracą i narzeczonym – jest przyjaciółką „tej dziewczyny”, córką chorego Patricka, kimś, kto uciekł z Cooley Ridge.

„Miasteczko kłamców” nie różniłoby się od wielu innych thrillerów o wydarzeniach z przeszłości, które w jakimś momencie doganiają bohaterów, gdyby nie dwa elementy. Pierwszy to prosty, ale zawsze skuteczny chwyt fabularny: odwrócenie chronologii. Przedstawianie wydarzeń od końca od początku, od skutku do przyczyny, wymusza na czytelniku uważną lekturę i skłania go do zadawania pytania „dlaczego” zdecydowanie częściej niż w przypadku klasycznej narracji. Druga kwestia, która sprawia, że o „Miasteczku kłamców” nie zapomnimy w parę chwil po odłożeniu książki na półkę, to pierwszoosobowa narracja. Nie byłoby w niej nic nadzwyczajnego, gdyby nie fakt, że narratorka, Nico, nie tylko wciąga nas w akcję. Dziewczyna skupia się bowiem bardziej  na swoich uczuciach niż na wydarzeniach, ujawniając nam tylko tyle, ile sama chce. Czytelnik więc kontynuuje lekturę również po to, by wreszcie poznać tajemnice Nico.

 „Miasteczko kłamców” to debiutancka powieść Megan Mirandy. I choć nie jest książką, która zmieni historię gatunku, nie jest też banalną historią, o której szybko się zapomina. Dlatego autorce życzę kolejnych równie dobrych (albo i lepszych) powieści, a Was zachęcam: zanurzcie się w świecie małego amerykańskiego miasteczka, w którym królują kłamstwa.

Udostępnij