Monk w spódnicy? Po trosze tak, bo też główna bohaterka a zarazem narratorka powieści Grobowy zmysł Charlaine Harris, dwudziestoczteroletnia Harper to osóbka niezwykła. W dzieciństwie trafił ją piorun, przeżyła, ale ten wypadek nie pozostał bez konsekwencji. Harper cierpi na częściowy niedowład jednej nogi, nękają ją uporczywe bóle głowy, boi się – co zrozumiałe – burz, nawet już sam deszcz wywołuje u niej atak paniki, w ogóle łatwo ją przestraszyć i wyprowadzić z równowagi, choć stara się kontrolować, jak tylko umie. Ale to nie wszystko – wypadek wyzwolił w niej specyficzne umiejętności, ów tytułowy „grobowy zmysł”: Harper „wyczuwa” zwłoki ludzi, „widzi” także ostatnie chwile ich życia, dzięki czemu jest w stanie określić, w jaki sposób zginęli czy zmarli. Wykorzystuje ten specyficzny dar w celach jak najbardziej zarobkowych, podróżuje wraz ze swoim przyrodnim bratem Tolliverem (zarazem wspólnikiem, jak i swego rodzaju opiekunem) po Stanach, by pomagać w odszukiwaniu zwłok zaginionych ludzi.

Podczas włóczęgi – by tak rzec – śladem trupa, trafiają do zapadłej mieściny na południu, Serne (Harper określa to miejsce dosadnie: „pośrodku Nigdzie”), gdzie nasza Przez-Piorun-Dotknięta odnaleźć ma w lesie ciało nastolatki, której chłopak popełnił samobójstwo (przynajmniej wszyscy w miasteczku tak uważają) kilka miesięcy wcześniej. Harper jak to Harper, chce zrobić swoje, zainkasować honorarium (niemałe) i ruszyć dalej. Ale tym razem nic nie pójdzie zgodnie z planem… Oczywiście, ciało dziewczyny zostaje szybko odnalezione, Harper odkrywa też, że zarówno dziewczyna, jak i jej chłopak zostali zamordowani. To już jednak sprawa nie dla niej, tylko dla miejscowej policji. Harper z bratem opuszczają nawet Serne, lecz po kilku godzinach dzwoni do nich szeryf z Serne z informacją, że matka zabitej nastolatki, z którą Harper rozmawiała przed wyjazdem, została zamordowana, więc muszą wracać i zostać w miasteczku, aż do zamknięcia śledztwa. Rodzeństwu niespecjalnie to się podoba, tym bardziej że ktoś ewidentnie próbuje ich zastraszyć: nasyła na Harper agresywnych nastolatków, potem sprawia, że Tolliver zostaje osadzony w więzieniu pod sfingowanym zarzutem, wreszcie – strzela do Harper. Przez-Piorun-Dotknięta jest przekonana, że tylko odkrycie, co tak naprawdę dzieje się w tym na pozór sennym i spokojnym miasteczku, pozwoli im się z niego wyrwać. I – oczywiście – pakuje się w kłopoty.

Przyznam szczerze, że niespecjalnie przepadam za powieściami, w których wątki kryminalne połączone są z elementami fantastyki, jednak powieść Harris przeczytałem z przyjemnością, bo to rzecz lekka, łatwa i przyjemna, a do tego zgrabnie, ze sporą dawką specyficznego humoru podana (oto próbka: „Jay był szczupły, podobnie jak jego eksżona. Przed oczyma wyobraźni mignęła mi wizja szkieletów klekoczących kośćmi podczas seksu”.) Choć intryga kryminalna w grobowym zmyśle jest – jak na mój gust – nieco naciągana. Zdaję sobie sprawę, że w małomiasteczkowych społecznościach dobre imię droższe jest pieniędzy, a rzucona ot, tak sobie plotka możne wykończyć niejednego, ale żeby od razu mordować kogo popadnie tylko po to, żeby ukryć dosyć trywialny sekret – to już przesada.

Harris rekompensuje to jednak w inny sposób. Ciekawie nakreślona została postać Harper z jej trudną przeszłością w rodzinie zniszczonej przez alkoholizm i narkomanię rodziców, jak również nielekką teraźniejszością. Harper musi radzić sobie z dolą odmieńca, chronić się poprzez dystans, ironię i humor przed niechęcią, czy nawet agresją, ludzi, którzy widzą w niej niemal niebezpieczną wiedźmę. Harri interesująco przedstawia też zapadłą amerykańską prowincję. W tej powieści jest coś z klimatu filmu Fargo braci Cohen, choć oczywiście akcja tego obrazu rozgrywa się w zupełnie innym miejscu i scenerii niż akcja powieści. Niech to choćby wystarczy za rekomendację.

 

Grobowy zmysł, Charlaine Harris

Przełożyła: Dominika Schimscheiner

Fabryka Słów, Lublin 2008

Udostępnij