Lepiej zostać na lądzie

Zawsze pilnie wyczekuję kolejnej powieści Yrsy Sigurdardóttir, mając pewność, że islandzka królowa kryminału znowu poprowadzi mnie przez śmierć, mrok i liczne tajemnice, do których tak namiętnie mnie ciągnie. Podobnie nie mogłam doczekać się lektury „Statku śmierci”. I po raz kolejny autorka stanęła na wysokości zadania, tworząc opowieść na poły kryminalną, na poły grozy.

Ciężko pisać o fabule, aby zbyt wiele nie zdradzić. Akcja biegnie dwutorowo. W pierwszym rozgrywającym się tu i teraz wątku do portu w Reykjaviku przybija luksusowy jacht będący własnością Banku Islandzkiego. Bank przejął go od poprzedniego właściciela, który zbankrutował. Na pokładzie powinien znajdować się przedstawiciel komisji likwidacyjnej Egir z żoną Larą i dwiema córeczkami oraz trzyosobowa załoga. Nie ma jednak nikogo. Zupełnie jakby ci ludzie rozpłynęli się w powietrzu. Thora w imieniu rodziców Egira postanawia zbadać tajemniczą sprawę. W drugim, równoległym wątku obserwujemy rodzinę Egira i załogę płynącą jachtem z Portugalii na Islandię. Od początku coś nie gra, podróż zdaje się być naznaczona pechem. Jeden z członków łamie nogę w dziwnych okolicznościach, radiostacja się psuje, w kadłub uderza wielki kontener. Te większe i mniejsze zdarzenia, które mają miejsce podczas rejsu, stają się z dnia na dzień, z chwili na chwilę, coraz bardziej niepokojące, dziwne, a nawet trudne do wytłumaczenia w logiczny, racjonalny sposób. Wkrótce wszyscy zaczynają patrzeć na siebie podejrzliwie. Nie wiadomo, komu można zaufać. I czy przypadkiem nie płynie z nimi pasażer na gapę... A wokół tylko pustka, gniewne, lodowate morze i żadnej szansy na pomoc z zewnątrz.

Autorka straszy nas bardzo subtelnie, głównie przemycając tu i ówdzie drobne sugestie, że ze statkiem jest coś nie w porządku. Że ktoś zginął przy jego budowie, że miały miejsce dziwne wypadki. Stąd już tylko krok do tego, by ludzie zaczęli powtarzać, że nad statkiem wisi klątwa. Zarówno Thora, jak i Egir oraz jego żona i córeczki wyczuwają dziwną atmosferę, która panuje na luksusowym jachcie. Do tego dochodzą różne drobne szczegóły, takie jak nietypowo gęsta mgła spowijająca statek, ptaki omijające go szerokim łukiem, dziwne odgłosy, kolejne psujące się sprzęty, pojawiający się niespodziewanie zapach perfum, przerażające sny dziewczynek i odkrywane w obu wątkach jedne po drugich straszne znaleziska. Jakie – nie będę zdradzać. Do końca trudno powiedzieć, czy te wydarzenia znajdą racjonalne wytłumaczenie, czy może rzeczywiście działa tu jakaś nadprzyrodzona, niszczycielska siła, a jacht jest nawiedzony, czego nikt nie chce powiedzieć wprost.

Samotny statek płynący wiele dni przez, jak nam się zdaje, zupełnie puste morze to idealne miejsce, by rozegrał się tam ludzki dramat wzajemnych podejrzeń i oskarżeń, poprzedzający krwawą łaźnię. Lektura przypominała mi nieco niepokojący, mroczny thriller „Statek” Stefana Mani, powieść również z pogranicza horroru. Po głowie kołatały mi się również fragmenty filmu „Statek widmo”, horroru nie do końca udanego, ale posiadającego kilka rewelacyjnych scen, w tym świetną scenę otwarcia, którą polecam. Myślałam też o niedawno czytanych „Cieniach w mroku” Michelle Paver, po których odechciało mi się wyprawy nie tylko na Spitsbergen, ale również zimą do parku. Podobnie rzecz ma się z nową powieścią Islandki. Jakoś odechciewa się rejsu luksusowym jachtem, kojarzonym do tej pory jedynie z wykwintną zabawą milionerów, planem muzycznych teledysków i pierwszymi stronami plotkarskich magazynów.

Udostępnij