Bardzo żałuję, że przygodę z powieściami Craiga i znajomość z jego głównym bohaterem, inspektorem Johnem Carlyle’em, zaczęłam od drugiej książki – „Milcz nawet po śmierci”. Znajduje się w niej niestety parę rzeczy, które w pierwszej powieści są elementami składowymi zagadki, intrygi i tajemnicy. Ale nawet z niepotrzebną znajomością kilku szczegółów debiutancki kryminał londyńskiego dziennikarza czyta się świetnie.

Wątków mamy tu wiele. Główne śledztwo skupia się jednak wokół morderstw, których charakter wskazuje na podłoże homoseksualne. Ktoś w makabryczny sposób morduje kolejnych członków ekskluzywnego Klubu Merrion. Do klubu należało w latach osiemdziesiątych kilku wyjątkowo rozbuchanych studentów Cambridge, potomków znamienitych rodów. Teraz członkowie nieistniejącego już towarzystwa znajdują się u szczytu władzy i piastują różne wysokie i ważne stanowiska. Spośród nich uwagę skupiają na sobie zwłaszcza dwaj charyzmatyczni bliźniacy – Edgar i Xavier Carltonowie. Pierwszy ma zostać premierem i już szykuje dla brata stanowisko ministra. Bliźniacy są kolejnymi osobami do zlikwidowania na liście tajemniczego mordercy. Inspektor Carlyle musi dowiedzieć się, co takiego stało się udziałem członków Klubu Merrion, że teraz są jeden po drugim bezlitośnie wyrzynani.

Craig pokazuje świat, w którym zbrodnia i polityka są ze sobą związane nierozerwalnym przymierzem. Jedno wypływa z drugiego i na odwrót. Są ludzie u szczytu, którzy mogą więcej, chcą więcej i po prostu to robią. Wyciągają łapska po wszystko, co im się spodoba. Nie mają wyrzutów sumienia, nie patrzą wstecz. Należą do elity, a poczucie wyższości i wyjątkowości było im wpajane od dziecka i na każdym etapie życia było jedynie ugruntowywane. Czują się po prostu lepsi od reszty społeczeństwa.

To społeczeństwo zwykłych, przeciętnych obywateli zdaje się reprezentować inspektor John Carlyle. To taki „swój chłop”, który robi, co do niego należy, mimo że niespecjalnie lubi się przemęczać, nie jest też jakimś tytanem intelektu. Nie posiada, jak to wśród kryminalnych śledczych często bywa, żadnego modnego, ekskluzywnego hobby. Nie jest melomanem ani wielbicielem literatury. Ma plebejską facjatę i proste zainteresowania. Lubi piłkę nożną, gorącą kawę i dobre ciastka, których zjadanie staje się dla niego codziennym rytuałem. Ma na koncie kilka wpadek, ma niejednoznaczną przeszłość i podejrzanych znajomych. Ale jest przy tym uczciwy, sprawiedliwy i zupełnie niezainteresowany robieniem kariery za cenę własnej duszy. I chyba dlatego czytelnik czuje do niego automatyczną sympatię. Inspektor bardzo wyróżnia się na tle ludzi, wśród których prowadzi śledztwo, a którzy przypominają jeśli nie bezlitosne drapieżniki, to hieny i sępy walczące o każdy ochłap.

Debiutancka powieść angielskiego pisarza naprawdę wciąga. Intryga poprowadzona jest dobrze, a bohaterowie nakreśleni z werwą, nawet jeśli opisy każdej postaci i jej historii momentami są zbyt obszerne. Ponadto autor całkiem zgrabnie lawiruje pomiędzy mocnymi, plastycznie opisanymi, scenami brutalnego seksu i przemocy a zwykłymi momentami życia inspektora, który odprowadza córeczkę do szkoły albo rozkoszuje się kolejnym ciastkiem i żartuje z sierżantem Szyszkowskim. Poza tym ten polski akcent w postaci sympatycznego sierżanta na pewno uraduje i rozbawi niejednego czytelnika.

Udostępnij