Klasyka w najlepszym wydaniu!

To moje pierwsze spotkanie z Colinem Dexterem, wielokrotnie nagradzanym angielskim autorem kryminałów, i z jego bohaterem, inspektorem Morse’em. Spotkanie całkiem udane, gdyż (jak to wielokrotnie pisałam) bardzo lubię raz na jakiś czas sięgnąć po klasyczny kryminał, a do takich należy zaliczyć powieść „Tajemnica pokoju nr 3” (występującą również pod tytułem „Sekret aneksu numer 3”).

Fabuła zbudowana jest z wielu elementów doskonale znanych z kryminałów angielskich klasyków, przede wszystkim królowej kryminału Agathy Christie. Rzecz rozgrywa się w zasypanym śniegiem Oksfordzie. Jak każdego sylwestra od paru lat John Binyon, właściciel hotelu Haworth, organizuje bal przebierańców, któremu towarzyszą i inne atrakcje w ramach trzydniowej oferty urlopowej. Chętnych gości jest tylu, że część musi zostać ulokowana w dobudowanym aneksie. I to właśnie tam pierwszego dnia nowego roku zostaje znaleziony martwy człowiek. Nadal w swoim rastafariańskim przebraniu. Sprawa zostaje przydzielona inspektorowi Morse’owi i sierżantowi Lewisowi.

Poza klasyczną intrygą poprowadzoną zgrabnie, z odpowiednim dawkowaniem tajemnic, wplataniem nowych niespodziewanych wątków i stopniowym ujawnianiem kolejnych kawałków układanki, czyli tym, na czym najbardziej zależy wielbicielom kryminalnej prozy, na uwagę zasługuje jeszcze kilka rzeczy. Po pierwsze, inspektor Morse to zdecydowanie intrygujący bohater obdarzony ogromną charyzmą, niezłomny w dążeniu do prawdy. Ciekawego rysu dodają mu drobne przywary czy słabostki, takie jak przesadna pewność siebie, arogancja, egoizm, złośliwość, słabość do kobiet czy chłopięce niemalże zainteresowanie pornografią.

Kolejną zaletą powieści jest oryginalny, momentami absurdalny angielski humor. Głównie w warstwie dialogowej, ale nie brak i żartów sytuacyjnych, a także niekiedy złośliwych i cynicznych komentarzy samego narratora. Ten narrator, niezależnie od tego, z punktu widzenia której postaci opisuje rzeczywistość, zawsze chętnie wtrąca swoje trzy grosze.

Spodobał mi się również pomysł, by każdy rozdział rozpoczynał się cytatem, do którego czytelnik chętnie wraca po zakończeniu rozdziału, aby na nowo odczytać jego sens. Te cytaty to wskazówki pomagające porządkować historię. Czasami refleksyjne, czasami zabawne albo pouczające, ale za każdym razem bardzo trafne.

Powieść Dextera ma o wiele więcej różnych innych smaczków budujących ujmującą całość prawdziwie angielskiego kryminału. Na pewno więc nie omieszkam sięgnąć po inne tomy z serii opowieści o sprawach inspektora Morse’a.

Gaja Grzegorzewska

Udostępnij