Poznajcie Dunne’ów

Amerykańska pisarka Gillian Flynn zadebiutowała w 2006 roku książką „Ostre przedmioty”, która zdobyła dwie nagrody: The CWA Ian Fleming Steel Dagger, przyznawaną najlepszej powieści utrzymanej w stylu przygód Jamesa Bonda, oraz The CWA New Blood Dagger dla najlepszego debiutu. Trzy lata później wydała „Mroczny zakątek”, który stał się bestsellerem „New York Timesa” i trafił do finału Ian Fleming Steel Dagger Award. W 2012 roku ukazała się najnowsza powieść autorki, „Zaginiona dziewczyna”. I bardzo mnie zainteresowała – w październiku do kin ma trafić jej ekranizacja w reżyserii Davida Finchera, reżysera thrillerów „Siedem”, „Gra” czy „Podziemny krąg”. Takich, które na mojej prywatnej liście najlepszych filmów zajmują bardzo wysokie pozycje. Zapewne zepsułam sobie lekturą pokaz filmu (nie będzie już niespodzianki!), ale musiałam się przekonać, co ujęło reżysera. I już wiem.

Poznajcie Nicka i Amy Dunne’ów. On – przystojny, pochmurny facet z problemami, pochodzący z przeciętnej rodziny. Ona – inteligentna, choć nieco naiwna, rozpieszczona córka bogatych rodziców. Tak rysuje się obraz głównych bohaterów, kiedy ich poznajemy. Oboje jeszcze do niedawna mieszkali w Nowym Jorku, ale po utracie pracy (wywołanej kryzysem w branży dziennikarskiej) przeprowadzili się do rodzinnej miejscowości Nicka, Carthage w Missouri, by tu opiekować się nieuleczalnie chorą matką Nicka i wieść małomiasteczkowe życie. On otworzył bar ze swoją siostrą bliźniaczką, ona powoli przyzwyczajała się do nowych warunków. I wtedy nagle – w piątą rocznicę ślubu – Amy znika, a Nick staje się pierwszym podejrzanym. Nic więcej napisać nie mogę, bo jedną z największych zalet tej powieści jest nieustanne zaskakiwanie czytelnika.

Powieść składa się z trzech części. Pierwsza z nich przedstawia sytuację tuż po zaginięciu Amy z perspektywy Nicka; narracja jest przeplatana fragmentami dziennika kobiety, sięgającymi jej pierwszego spotkania z mężem. Już od początku wiadomo, że coś tu jest nie tak – choć nie mamy pewności, czy w ogóle doszło do jakiejkolwiek zbrodni, klimat jest daleki od sielskiego. Upewniamy się o tym w drugiej części książki, kiedy niemal wszystko, co do tej pory przyjmowaliśmy jako prawdę, odwraca się o sto osiemdziesiąt stopni. Okazuje się, że bohaterowie żyli i żyją w sieci kłamstw, bardziej skomplikowanej niż pajęczyna. Intryga się zagęszcza, nabiera tempa, by w części trzeciej (zajmującej najmniej miejsca, a budzącej najwięcej emocji) rozwiązać się w nieprzewidywalny sposób. Dla jednych zapewne nie do przyjęcia, dla mnie – świetny, właśnie dzięki swej nieprzewidywalności.

Jak to było? „Film powinien zaczynać się od trzęsienia ziemi, potem zaś napięcie ma nieprzerwanie rosnąć”? Podejrzewam, że powieść Flynn spodobałaby się Hitchcockowi – zniknięcie Amy jest właśnie takim trzęsieniem ziemi, a napięcie rośnie nieustannie, aż do ostatniej strony. Fabuła jest prosta, a jednak obfituje w twisty, które nie pozwalają czytać spokojnie. Trzeba przy tym pamiętać, że „Zaginiona dziewczyna” to thriller mocno psychologiczny – więcej dzieje się tu w warstwie przemyśleń, psychiki bohaterów niż faktycznej akcji. I choć nie ma w tej powieści żadnych mrożących krew w żyłach scen, wypruwania flaków i ćwiartowania zwłok, straszy lepiej niż niejeden horror. Może dlatego, że sięga tam, skąd bierze się strach – do ludzkiej psychiki. Flynn kreśli postaci już od pierwszych stron przekonujące, pokazuje, że nie każdy jest taki, na jakiego pozuje. Kiedy już wydaje nam się, że poznaliśmy danego bohatera – niespodzianka. Oczywiście jest też kilka prostych typów, choćby rodzice Amy czy siostra Nicka, ale służą one raczej wypełnieniu tła. Najważniejsze jest tu małżeństwo Dunne’ów, które od pierwszych stron powieści budzi skrajne emocje – od nienawiści po współczucie. Jednego tylko nie można mu zarzucić: nie da się pozostać wobec Amy i Nicka obojętnym.

Wad się nie doszukałam, dlatego szczerze polecam lekturę „Zaginionej dziewczyny” Gillian Flynn. A jeśli nie jesteście przekonani, poczekajcie do października – mam silne przeczucie, że film zachęci nawet najbardziej opornego czytacza.

Udostępnij