Seryjny morderca po raz kolejny

„Lodowa kurtyna” to moje trzecie spotkanie z twórczością Gregga Olsena. Amerykański pisarz niczym mnie nie zaskoczył – znalazłam w tej powieści niemal wszystkie schematy, które wykorzystał w dwóch poprzednich książkach, „Wszędzie śnieg” i „Zgliszcza”. A jednak, mimo tej oczywistości rozwiązań fabularnych, „Lodową kurtynę” czytałam z przyjemnością.

Najnowsza powieść Olsena to druga część cyklu, którego główną bohaterką jest detektyw Emily Kenyon. Akcja rozgrywa się kilka lat po historii opowiedzianej w „Zgliszczach”. Emily i jej córka Jenna wciąż pamiętają o tym, że Jenna niemal zginęła z rąk zabójcy, ale starają się żyć normalnie. Córka pracuje w organizacji studenckiej, by zarobić na wymarzone studia prawnicze, matka prowadzi spokojne życie jako szeryf małego miasteczka Cherrystone. Spokój kończy się, kiedy znika ciężarna Mandy, żona miejscowego handlarza samochodami. Pierwszym podejrzanym jest oczywiście mąż, który w nikim chyba nie budzi sympatii – to apodyktyczny, szowinistyczny egoista. Nie można mu jednak nic udowodnić, z czego on doskonale zdaje sobie sprawę. To nie wszystko: w tym samym czasie po kraju grasuje seryjny morderca. Dosyć szybko poznajemy jego tożsamość, wiemy też, kto ma być jego następną ofiarą i jak to się wiąże z Cherrystone. Nie wiemy tylko dlaczego.

Tak jak w poprzednich powieściach autora, mamy tu więc dwie historie kryminalne. I oczywiście seryjnego mordercę; wydaje mi się, że Olsen upodobał sobie tworzenie ich portretów. Idzie mu to całkiem sprawnie, choć nie da się nie zauważyć, że nie są to postaci zbyt urozmaicone. Po raz kolejny poznajemy mężczyznę, którego ekstremalnie trudne dzieciństwo nieodwracalnie zmieniło. Ten z pozoru idealny mąż i ojciec dwójki dzieci ma mroczną stronę, której istnienia nie podejrzewa nikt. Do czasu – jego żona nie jest tak zaślepiona, jak większość kobiet na jej miejscu.

Mało oryginalna, choć z pewnością sympatyczna jest też główna bohaterka powieści, Emily. Skonfliktowana z byłym mężem policjantka po przejściach, która próbuje odnaleźć swoje miejsce na świecie i wciąż waha się, czy powinna się wiązać z innym policjantem, a do tego stawia pracę na pierwszym miejscu – to nic innego, jak zbiór wyświechtanych klisz. Dobrze, że Olsen wprowadza też inne postaci kobiece. Nieco wigoru dodają powieści zwłaszcza dwie: szalona przyjaciółka Jenny (jako postać mało oryginalna, ale wprowadzająca dużo pozytywnej energii) i wspomniana już żona seryjnego mordercy, wyróżniająca się wśród innych literackich i filmowych żon seryjnych morderców inteligencją i odwagą.

Po lekturze dwóch poprzednich książek Olsena nie dziwią również w „Lodowej kurtynie” częste zmiany perspektywy czasowej i narracyjnej. Nie utrudniają one jednak lektury, a czynią ją ciekawszą. Powód jest prosty: historia opowiedziana w powieści nie jest tak skomplikowana, a bohaterów nie jest tak dużo, by czytelnik nie mógł nadążyć za zmianami.

Akcja biegnie wartko, bez dłużyzn, morderca straszy, krótkie rozdziały dynamizują czytanie. A jednak „Lodowa kurtyna” Gregga Olsena nie jest zapierającą dech w piersiach lekturą, niepozwalającą się od siebie oderwać – to raczej przyjemne czytadło, które nie znudzi, ale i nie zostanie zbyt długo w pamięci.

Ewa Dąbrowska

 

Lodowa kurtyna
Gregg Olsen
Przekład: Adam Tuz
Wydawnictwo Prószyński i S-ka
Warszawa 2014


Przeczytaj recenzje innych powieści Gregga Olsena: "Wszędzie śnieg" i "Zgliszcza" 

Udostępnij