Ta straszna muzyka

Dlaczego sięgnęłam po książkę Sophie Hannah? Bo już we wrześniu ukaże się kontynuacja przygód Herkulesa Poirota napisana właśnie przez nią. Postanowiłam więc w końcu, po kilku nieudanych próbach – kiedy to wypożyczałam któryś tytuł tej autorki z biblioteki, ale zawsze znalazło się do czytania coś ważniejszego, ciekawszego, przyciągającego mocniej – zapoznać się z twórczością brytyjskiej pisarki. Tym bardziej, że opis „Chóru sierot” mnie zaintrygował.

Sophie Hannah zaczynała karierę jako poetka w 1995 roku. Ponad dekadę później ukazał się jej pierwszy thriller psychologiczny, „Twarzyczka”, który przyniósł jej w Wielkiej Brytanii sporą popularność. Później wydano jeszcze osiem jej powieści tego gatunku. Przyznaję, nie zagłębiałam się w biografię autorki przed lekturą i byłam przekonana, że „Chór sierot” to kolejny thriller psychologiczny. Zwłaszcza że wydawca w opisie powieści jest bardzo lakoniczny i nie ujawnia, czym tak naprawdę ta książka jest. Jeśli nie chcecie wiedzieć i podobnie jak ja przeżyć swego rodzaju niespodziankę (czy miłą – o tym za chwilę), nie czytajcie poniższej recenzji!

Główną bohaterką „Chóru sierot” jest Louise Beeston. Kobieta mieszka z mężem w Cambridge, jej siedmioletni syn Joseph jest chórzystą tamtejszego college’u i mieszka w internacie. Louise nie przepada za mieszkaniem w mieście – życie zatruwa jej sąsiad, który lubi imprezy i głośną muzykę. Kiedy bohaterka zaczyna słyszeć zza ściany muzykę chóralną, odbiera to jako kpinę ze swojej tęsknoty za dzieckiem i wyprowadza się do domu w wiejskiej głuszy. Ale chóralna muzyka nie milknie…

Za podstawową różnicę między horrorem a thrillerem uważa się to, że zagrożenie w thrillerze – czy to przestępca, czy katastrofa, czy psychika człowieka – ma charakter jak najbardziej realny, w horrorze natomiast pojawiają się zjawiska, których nie sposób logicznie wytłumaczyć. W przypadku „Chóru sierot” nie ma miejsca na wątpliwości: to horror psychologiczny. Jak wyznaje Sophie Hannah w posłowiu do książki, nie uległa pokusie przedefiniowania gatunku, stworzyła więc horror ze wszystkim tym, czego odeń oczekujemy: mroczną atmosferą, niewytłumaczalnymi wydarzeniami, miejscami, które budzą niepokój. Nawet burza jest dokładnie wtedy, kiedy się tego spodziewamy. Psychologizm tej powieści polega natomiast na oddaniu głosu wyłącznie głównej bohaterce: wszystkie wydarzenia czytelnik poznaje z jej perspektywy, coraz bardziej zagłębiając się w jej myśli, odczucia i obsesje i razem z nią coraz mocniej odczuwając drobne życiowe niedogodności. Gdyby ta powieść miała pięćset stron, takie skupienie na jednej postaci byłoby nużące. Na szczęście „Chór sierot” to nieduża książka, więc czytelnik nie ma czasu na znużenie. Z każdą przeczytaną stroną coraz bardziej nurtują go pytania: czy Louise nęka choroba psychiczna? A może to toksyczna, chorobliwa wręcz miłość do dziecka wywołuje u niej dziwne reakcje umysłu? I choć początkowo nie polubiłam tej bohaterki (jak można krytykować Queen?!), później ta niechęć przerodziła się we współczucie.

Gdybym od początku wiedziała, że „Chór sierot” to horror, lektura zmęczyłaby mnie swoją przewidywalnością. Tymczasem długo zastanawiałam się, gdzie tkwi rozwiązanie zagadki, a kiedy – już pod koniec lektury – zorientowałam się, że racjonalnego wyjaśnienia nie będzie, poczułam się zaskoczona. Dlatego uważam, że ta powieść to całkiem przyjemna lektura. Szkoda tylko, że wciąż nie wiem, co tracę, nie czytając thrillerów psychologicznych Sophie Hannah…

 

Udostępnij