To była taka dobra dziewczyna

Lars Bill Lundholm debiutował w 1987 roku tomikiem poezji, ale popularność przyniosły mu scenariusze szwedzkich seriali, między innymi o komisarzu Wallanderze i inspektor Irene Huss. Jako autor kryminałów wypłynął w 2002 roku, publikując pierwszą część cyklu o morderstwach popełnianych w różnych dzielnicach Sztokholmu. Dotychczas ukazały się cztery jego części – a do rąk polskich czytelników właśnie trafiła pierwsza z nich, „Dobra dziewczyna”.

Bohaterem serii jest komisarz Axel Hake. W „Dobrej dziewczynie” rozwiązuje on sprawę zbrodni popełnionej w bogatej dzielnicy miasta – Östermalm. Komu córka bogaczy, spokojna studentka sztuki, mogła narazić się tak, że wbił nóż w jej ciało aż siedem razy, a na lustrze napisał „zdzira”? Dochodzenie w sprawie śmierci Cathrine Haldeman-Spegel zmusza Axela do wejścia w środowisko najbogatszych mieszkańców Sztokholmu. Jak łatwo się domyślić, komisarz odkryje przy tym wiele brudnych tajemnic. Ale tajemnice kryją się również wśród najbliższych Hakego…

Książki Lundholma są nazywane kryminałami sztokholmskimi nie tylko dlatego, że ich akcja rozgrywa się w Sztokholmie. Miasto jest tu pełnoprawnym bohaterem. Autor przyznał w wywiadzie, że czyta dużo o historii stolicy oraz poszczególnych ulic i budynków. I to widać – na kartach „Dobrej dziewczyny” znajdziemy mnóstwo opisów konkretnych miejsc, przybliżających topografię miasta. Oczywiście najwięcej z nich dotyczy Östermalmu, bo to właśnie dzielnica bogaczy gra główną rolę w pierwszej powieści szwedzkiego pisarza. Östermalm jawi się tu jako świat piękny z zewnątrz, ale trawiony przez własne grzechy i tajemnice. Podobny obraz stworzył w „Złym towarzystwie” John Verdon, opisując zepsutych do szpiku kości bogaczy. „Dobra dziewczyna” ma nieco łagodniejszy przekaz: nawet negatywni bohaterowie mają jakieś ludzkie rysy, które pozwalają raczej im współczuć niż nienawidzić.

Bohaterem pozytywnym jest za to Axel Hake. Ten niesubordynowany policjant ze skomplikowaną sytuacją rodzinną i uszkodzonym kolanem nie różni się znacząco od bohaterów innych skandynawskich kryminałów. Podobnie jak większość poświęca się śledztwu, ale ma też inne niż praca pasje: pływanie i wszystko, co związane z Francją. Jest przy tym hardy, uparty, inteligentny, a ponadto bardzo związany z rodziną: niezależną partnerką, charakterną siostrą i nie mniej charakterną, mimo bardzo młodego wieku, córką. Te cechy komisarza sprawiają, że czytelnik szybko zaczyna czuć do niego sympatię i chętnie towarzyszy mu w podróżach po Sztokholmie. Trzeba przy tym dodać, że są to podróże niespieszne – akcja powieści toczy się spokojnym, niemal spacerowym tempem, dając czytelnikowi czas na przyswojenie wszystkich informacji. A jest ich całkiem sporo: Lundholm przedstawia policyjne śledztwo bardzo dokładnie, nie pomijając nawet najmniejszego szczegółu.

„Dobra dziewczyna” nie jest jedną z tych książek, które chwytają za gardło, nie wgniata w fotel i nie kradnie czasu przeznaczonego na sen. Ale tkwi w niej spory urok, dlatego jeśli kolejne części sztokholmskiej serii Lundholma zostaną przetłumaczone na język polski, chętnie po nie sięgnę.

Ewa Dąbrowska

 

Dobra dziewczyna
Lars Bill Lundholm
Przekład: Halina Grabowska
Wydawnictwo Filia
Poznań 2014

Udostępnij